Gerechtshof Den Haag, 17-04-2013, BZ9988, BK-11/00868, 11/00869, 11/00870 en 11/00871

GERECHTSHOF DEN HAAG

Uitspraak d.d. 17 april 2013

in het geding tussen:

op het hoger beroep van belanghebbende tegen de uitspraken van de rechtbank Den Haag van 13 oktober 2011, nummers AWB 11/1984, 11/1986, 11/1988 en 11/1990, betreffende na te vermelden aanslagen.

Aanslagen, bezwaar en geding in eerste aanleg

Het jaar 2001

1.1. Aan belanghebbende is voor het jaar 2001 een aanslag in de inkomstenbelasting en de premie volksverzekeringen opgelegd naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 78.928 (aanslag H.16). Vervolgens heeft de Inspecteur aan belanghebbende voor dat jaar een navorderingsaanslag opgelegd naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 87.904 (navorderingsaanslag H.17).

1.2. Bij uitspraken op bezwaar heeft de Inspecteur belanghebbendes bezwaar tegen de aanslag 2001 en de navorderingsaanslag 2001 gedeeltelijk toegewezen en heeft hij de aanslag 2001 verminderd tot een naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 63.462 en de navorderingsaanslag 2001 verminderd tot nihil.

1.3. Belanghebbende heeft tegen de uitspraken op bezwaar beroep bij de rechtbank ingesteld. De rechtbank heeft de beroepen ongegrond verklaard.

Het jaar 2002

1.5. Bij in een geschrift vervatte uitspraken op bezwaar met dagtekening 20 januari 2011 heeft de Inspecteur het bezwaar tegen de navordering H.27 toegewezen voor zover het bezwaar betrekking heeft op de correctie ter zake van de aan belanghebbende verleende opties, voor het overige afgewezen, een proceskostenvergoeding toegekend van € 161 en het bezwaar tegen de navordering H.28 toegewezen, de aanslag verminderd tot nihil en geen proceskostenvergoeding toegekend wegens samenhang met de zaak betreffende de navordering H.27.

1.6. Belanghebbende heeft tegen de uitspraken op bezwaar beroep bij de rechtbank ingesteld. De rechtbank heeft de uitspraak op bezwaar betreffende de navordering H.27 vernietigd voor zover deze betrekking heeft op de proceskostenvergoeding en bepaald dat deze uitspraak in zoverre in de plaats treedt van het vernietigde besluit, de Inspecteur veroordeeld in de proceskosten van € 1.035 en vergoeding van het door belanghebbende betaalde griffierecht van € 41 gelast. De rechtbank heeft het beroep tegen de uitspraak op bezwaar betreffende de navordering H.28 ongegrond verklaard.

Loop van het geding in hoger beroep

2.1. Belanghebbende is van de uitspraken van de rechtbank in hoger beroep gekomen bij het Hof. In verband daarmee is door de griffier een griffierecht geheven van €112. De Inspecteur heeft een verweerschrift ingediend.

Vaststaande feiten

3. Op grond van de stukken van het geding is in hoger beroep, als tussen partijen niet in geschil, dan wel door één van hen gesteld en door de wederpartij niet of onvoldoende weersproken, het volgende komen vast te staan:

3.1. Op 9 september 2005 is bij belanghebbende een boekenonderzoek ingesteld, waarbij de aanvaardbaarheid van de aangiften inkomstenbelasting en de premie volksverzekeringen voor de jaren 2001, 2002 en 2003 is onderzocht. De bevindingen uit het boekenonderzoek zijn neergelegd in een rapport van 27 april 2006.

3.2. Bij brief van 13 april 2006 van zijn toenmalige gemachtigde heeft belanghebbende zich akkoord verklaard met de correcties in het rapport van het boekenonderzoek, met uitzondering van de correcties die betrekking hebben op de scholingsuitgaven en het privégebruik van de door de (voormalige) werkgever aan hem ter beschikking gestelde auto. De correcties privégebruik auto en scholingsuitgaven voor jaar 2001 bedragen € 7.861 respectievelijk € 6.796. Voor het jaar 2002 bedragen de correcties privégebruik auto en scholingsuitgaven € 7.827 respectievelijk € 3.578.

3.3. Op 12 mei 2009 hebben belanghebbende en zijn (voormalige) werkgever met de Inspecteur een vaststellingsovereenkomst gesloten inzake de fiscale afhandeling van de opties. Partijen zijn overeengekomen dat de door belanghebbende verschuldigde belasting over de door hem verkregen opties zal worden nageheven door middel van een verhaalbare naheffingsaanslag loonheffingen. Als gevolg van de vaststellingsovereenkomst komen de correcties in de jaren 2001 en 2002 ter zake van de opties voor de inkomstenbelasting te vervallen. Partijen zijn tevens overeengekomen dat belanghebbende in onder meer de zaak betreffende de aanslag H16 geen tegemoetkoming van de Inspecteur zal verlangen voor de kosten van rechtsbijstand.

Omschrijving geschil in hoger beroep en standpunten van partijen

4.1. Tussen partijen is, mede gelet op het verhandelde ter zitting, uitsluitend nog in geschil of de door belanghebbende geclaimde scholingsuitgaven ten onrechte niet in aftrek zijn toegelaten, of de bijtelling voor privégebruik van de aan belanghebbende ter beschikking gestelde auto ten onrechte is toegepast en of belanghebbende recht heeft op proceskostenvergoeding en vergoeding van immateriële schade als gevolg van een overschrijding van de redelijke termijn, zoals belanghebbende stelt en de Inspecteur betwist.

4.3. De Inspecteur stelt dat belanghebbende niet heeft doen blijken dat hij met de hem door zijn werkgever ter beschikking gestelde auto 500 kilometer of minder privé heeft gereden en dat belanghebbende niet aannemelijk heeft gemaakt dat hij uitgaven heeft gedaan die voor aftrek als scholingsuitgaven in aanmerking komen. De Inspecteur baseert zijn standpunt ten aanzien van de bijtelling privégebruik auto op de veronderstelling dat belanghebbende ten tijde van het doen van aangifte IB/PVV 2001 en 2002 nog uitging van het standpunt dat hij naast loon uit dienstbetrekking tevens resultaat uit overige werkzaamheden genoot en dat de kilometers die hij in het kader van de laatstgenoemde bron heeft gemaakt tevens in de bijgehouden en in het geding gebrachte kilometerregistratie moet hebben verwerkt. Aangezien vaststaat dat belanghebbende geen resultaat uit overige werkzaamheden heeft genoten, zijn de in dit kader in de kilometerregistratie opgenomen kilometers aan te merken als privékilometers. Ten aanzien van de scholingsuitgaven stelt de Inspecteur dat belanghebbende geen deugdelijke bewijzen van betaling heeft overgelegd.

4.4. Voor de standpunten van partijen en de gronden waarop zij deze doen steunen, verwijst het Hof voorts naar de gedingstukken.

Conclusies van partijen

5.1. Het hoger beroep van belanghebbende strekt, naar het Hof begrijpt, tot vernietiging van de uitspraken van de rechtbank met de nummers AWB 11/1986 en 11/1988, 11/1984 en 11/1190 van de uitspraken op bezwaar voor zover deze zien op de bijtelling privégebruik auto en de aftrek scholingsuitgaven en tot vermindering van de aanslag H.16 tot een berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 48.805 en de aanslag H.27 tot een berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 51.077.

5.2. De Inspecteur heeft geconcludeerd tot bevestiging van de uitspraken van de rechtbank.

Oordeel van de rechtbank

De rechtbank heeft in haar uitspraken, voor zover thans nog van belang, het volgende overwogen, waarbij de rechtbank belanghebbende als eiser en de Inspecteur als verweerder heeft aangeduid:

”AWB 11/1986 betreffende aanslag H.16

(…)

12. Met betrekking tot de bijtelling wegens privégebruik van de door de (voormalige) werkgever ter beschikking gestelde auto heeft verweerder gesteld dat uit de door eiser overgelegde kilometeradministratie niet kan worden afgeleid welke kilometers betrekking hebben op de dienstbetrekking en welke kilometers betrekking hebben op privéritten. Dat in de kilometeradministratie ook privéritten moeten zijn verwerkt, leidt verweerder onder meer af uit het feit dat eiser in zijn administratie ook autokosten ter zake van het resultaat uit overige werkzaamheden heeft opgevoerd, welke kilometers niet kunnen worden beschouwd als kilometers die zijn gemaakt voor de dienstbetrekking waarvoor de auto ter beschikking is gesteld. Eiser stelt daarentegen dat hij voor al zijn privéritten, waaronder die voor de overige werkzaamheden, gebruik heeft gemaakt van de auto van zijn echtgenote.

13. De rechtbank is met verweerder van oordeel dat uit de kilometeradministratie niet kan worden afgeleid met welk doel de kilometers zijn gemaakt. De stelling van eiser dat het uitsluitend kilometers voor de dienstbetrekking betreft omdat hij voor de overige reizen steeds gebruik heeft gemaakt van de auto van zijn echtgenote, acht de rechtbank niet aannemelijk gezien de informatie die verweerder heeft overgelegd afkomstig uit het boekenonderzoek dat is ingesteld bij de echtgenote. Verweerder heeft mitsdien terecht de bijtelling toegepast wegens privégebruik van de aan eiser ter beschikking gestelde auto.

14. Eiser heeft evenwel ook een beroep gedaan op het vertrouwensbeginsel. Hij heeft daartoe het volgende aangevoerd. In het jaar 2000 heeft eiser zijn kilometers op dezelfde wijze geregistreerd. Deze registratie is bij de aanslagregeling voor het jaar 2000 beoordeeld en goedgekeurd. Verweerder mag daarom nu niet stellen dat de administratie niet voldoet aan de daaraan te stellen eisen. Dienaangaande overweegt de rechtbank dat eiser ieder jaar opnieuw aannemelijk dient te maken dat hij met de door de werkgever ter beschikking gestelde auto minder dan 500 kilometer voor privédoeleinden heeft gereden. Het enkele feit dat in een voorafgaand jaar genoegen is genomen met de wijze van administreren betekent niet dat met die wijze van administreren ook voor volgende jaren geacht moet worden dat bewijs te zijn geleverd. Daaruit volgt slechts dat verweerder niet de wijze van administreren mag tegenwerpen en uitsluitend op grond daarvan kan stellen dat het bewijs niet is geleverd. Daarvan is in het voorliggende geval geen sprake. Verweerder weerspreekt niet dat de afstanden in de kilometeradministratie ook daadwerkelijk zijn afgelegd, maar stelt dat niet aannemelijk is geworden dat al die plaatsen zijn bezocht in het kader van de dienstbetrekking.

15. Eiser heeft in zijn aangifte een bedrag van € 6796,30 aan studiekosten opgevoerd. In een toelichting op de aangifte specificeert eiser de studiekosten als volgt:

Vlucht Dfl. 337,90 € 153,33

Studie voorber. MBA, boeken Dfl. 1786,49 € 810,67

16. Blijkens art. 6.27, eerste lid, Wet IB 2001 zijn scholingsuitgaven uitgaven voor het door een belastingplichtige volgen van een opleiding of studie met het oog op het verwerven van inkomen uit werk en woning.

17. Het is aan eiser die immers een beroep doet op aftrek van kosten om aannemelijk te maken dat hij tot de voormelde bedragen scholingsuitgaven heeft gedaan. Naar het oordeel van de rechtbank is eiser daarin niet geslaagd. Voor het bedrag van € 810,67 aan kosten van studievoorbereiding MBA en boeken heeft eiser in het geheel geen bescheiden overgelegd, zodat deze kosten reeds om die reden niet voor aftrek in aanmerking komen. De kwitanties die eiser wel heeft overgelegd, bieden geen enkel inzicht in de aard van de prestaties die voor die betalingen zijn verricht noch in de hoedanigheid van degene die daarop zijn handtekening heeft gezet. Dit betreft een bedrag van € 4.256,46 voor Tai Chi en een bedrag van in totaal UK 697,88 voor personal development en boeken. Overigens heeft een deel van deze kwitanties geen betrekking op het jaar 2001. Voorts is voor een bedrag van UK 160,62 en € 153,33 aan reis- en verblijfkosten opgevoerd, welke kosten reeds op de voet van artikel 6.28 Wet IB 2001 niet behoren tot de scholingsuitgaven die voor aftrek in aanmerking komen. Het aldus resterende bedrag van € 192,86, welk bedrag volgens de factuur betrekking heeft op een conferentie over spiritualiteit en vrede, komt niet boven de drempel van artikel 6.30 Wet IB 2001 uit. Verweerder heeft dan ook terecht de aftrek van de scholingsuitgaven geheel gecorrigeerd.

18. Ter zitting heeft eiser ook nog een beroep gedaan op het vertrouwensbeginsel in die zin dat verweerder nooit heeft gesteld dat de door eiser geclaimde uitgaven geen scholingsuitgaven zijn. Dat beroep faalt reeds omdat, wat er ook van die stelling zij, verweerder daarmee niet heeft erkend dat eiser aannemelijk heeft gemaakt dat hij tot het door hem geclaimde bedrag aan uitgaven heeft gedaan.

19. Tussen partijen is voorts in geschil of verweerder ten onrechte geen vergoeding voor de kosten van bezwaar heeft toegekend. Dienaangaande overweegt de rechtbank dat het bezwaar slechts gegrond is verklaard voor zover het betrekking heeft op de correctie inzake de opties. In de hiervoor onder 8 vermelde vaststellingsovereenkomst, welke tot de gedingstukken behoort, is vastgelegd dat eiser alle kosten van rechtsbijstand voor zijn rekening neemt en dat hij hiervoor van verweerder geen enkele vergoeding of tegemoetkoming zal verlangen. Nu de vermindering van de aanslag uitsluitend het gevolg is van hetgeen partijen bij de vaststellingsovereenkomst hebben afgesproken, heeft verweerder dan ook terecht en op goede gronden geen vergoeding voor de kosten van bezwaar toegekend.

20. Gelet op hetgeen de rechtbank hiervoor heeft overwogen, is het beroep ongegrond verklaard.

21. De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

22. Ter zitting heeft eiser aanspraak gemaakt op een vergoeding van immateriële schade die hij heeft geleden door de lange duur van de behandeling van het geschil. Dienaangaande overweegt de rechtbank als volgt. In zijn arrest van 10 juni 2006, nr. 09/02639, LJN BO5046, heeft de Hoge Raad geoordeeld dat verweerder met overeenkomstige toepassing van artikel 8:73 van de Awb tot vergoeding van de immateriële schade worden veroordeeld. Ingevolge artikel 8:73, eerste lid, van de Awb, kan een verzoek om schadevergoeding slechts worden gehonoreerd als het beroep gegrond wordt verklaard. Nu het beroep ongegrond is verklaard, verwerpt de rechtbank reeds om die reden het verzoek om schadevergoeding. ”

AWB 11/1988 betreffende aanslag H.27

(…)

13. Met betrekking tot de bijtelling wegens privégebruik van de door de (voormalige) werkgever ter beschikking gestelde auto heeft verweerder gesteld dat uit de door eiser overgelegde kilometeradministratie niet kan worden afgeleid welke kilometers betrekking hebben op de dienstbetrekking en welke kilometers betrekking hebben op privéritten. Dat in de kilometeradministratie ook privéritten moeten zijn verwerkt, leidt verweerder onder meer af uit het feit dat eiser in zijn administratie ook autokosten ter zake van het resultaat uit overige werkzaamheden heeft opgevoerd, welke kilometers niet kunnen worden beschouwd als kilometers die zijn gemaakt voor de dienstbetrekking waarvoor de auto ter beschikking is gesteld. Eiser stelt daarentegen dat hij voor al zijn privéritten, waaronder die voor de overige werkzaamheden, gebruik heeft gemaakt van de auto van zijn echtgenote.

14. De rechtbank is met verweerder van oordeel dat uit de kilometeradministratie niet kan worden afgeleid met welk doel de kilometers zijn gemaakt. De stelling van eiser dat het uitsluitend kilometers voor de dienstbetrekking betreft omdat hij voor de overige reizen steeds gebruik heeft gemaakt van de auto van zijn echtgenote, acht de rechtbank niet aannemelijk gezien de informatie die verweerder heeft overgelegd afkomstig uit het boekenonderzoek dat is ingesteld bij de echtgenote. Verweerder heeft mitsdien terecht de bijtelling toegepast wegens privégebruik van de aan eiser ter beschikking gestelde auto.

15. Eiser heeft evenwel ook een beroep gedaan op het vertrouwensbeginsel. Hij heeft daartoe het volgende aangevoerd. In het jaar 2000 heeft eiser zijn kilometers op dezelfde wijze geregistreerd. Deze registratie is bij de aanslagregeling voor het jaar 2000 beoordeeld en goedgekeurd. Verweerder mag daarom nu niet stellen dat de administratie niet voldoet aan de daaraan te stellen eisen. Dienaangaande overweegt de rechtbank dat eiser ieder jaar opnieuw aannemelijk dient te maken dat hij met de door de werkgever ter beschikking gestelde auto minder dan 500 kilometer voor privédoeleinden heeft gereden. Het enkele feit dat in een voorafgaand jaar genoegen is genomen met de wijze van administreren betekent niet dat met die wijze van administreren ook voor volgende jaren geacht moet worden dat bewijs te zijn geleverd. Daaruit volgt slechts dat verweerder niet de wijze van administreren mag tegenwerpen en uitsluitend op grond daarvan kan stellen dat het bewijs niet is geleverd. Daarvan is in het voorliggende geval geen sprake. Verweerder weerspreekt niet dat de afstanden in de kilometeradministratie ook daadwerkelijk zijn afgelegd, maar stelt dat niet aannemelijk is geworden dat al die plaatsen zijn bezocht in het kader van de dienstbetrekking.

19. Gelet op hetgeen de rechtbank hiervoor onder 18 heeft overwogen, is het beroep gegrond verklaard.

20. De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiser in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 874 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 437 en een wegingsfactor 1). Voor een hogere vergoeding ziet de rechtbank, zoals hiervoor onder 17 reeds is overwogen, geen aanleiding.

21. Ter zitting heeft eiser aanspraak gemaakt op een vergoeding van immateriële schade die hij heeft geleden door de lange duur van de behandeling van het geschil. Dienaangaande overweegt de rechtbank als volgt. De navorderingsaanslag is onder meer opgelegd ter zake van de door eiser verkregen opties. Met betrekking tot de fiscale afhandeling van deze opties hebben eiser en zijn (voormalige) werkgever met verweerder een vaststellingsovereenkomst gesloten. De rechtbank acht dan ook aannemelijk dat de afhandeling van het bezwaar tegen de navorderingsaanslag mede is aangehouden in afwachting van de uitkomst over de vaststellingsovereenkomst. De onderhandelingen en besprekingen in het kader van de vaststellingsovereenkomst hebben bijna vier jaar in beslag genomen. Een groot deel van de termijnoverschrijding is daaraan te wijten. Weliswaar heeft het na het sluiten van de vaststellingsovereenkomst nog bijna twee jaar geduurd voordat verweerder uitspraak op bezwaar heeft gedaan, de rechtbank acht echter niet aannemelijk dat die termijn alleen of in hoofdzaak is te wijten aan een handelen of nalaten van verweerder. De rechtbank neemt hierbij het volgende in aanmerking. Verweerder heeft gesteld dat de voormalige adviseur van eiser reeds in 2006 heeft toegezegd nadere bewijsstukken te overleggen. Een deel van de stukken is uiteindelijk pas in 2010 verstrekt en een deel is geheel niet verstrekt. Eiser heeft met hetgeen hij heeft gesteld en de stukken van het geding het tegendeel niet aannemelijk gemaakt. Dat eiser tijdens het boekenonderzoek stukken ter inzage heeft gegeven aan de controlerend ambtenaar betekent niet dat eiser heeft voldaan aan het verzoek van verweerder om bewijsstukken te overleggen. De rechtbank ziet dan ook geen aanleiding voor het toekennen van een vergoeding voor immateriële schade.”

AWB 11/1984 betreffende aanslag H.17

” 11. Nu de navorderingsaanslag reeds op 4 december 2009, dus ruim voor het indienen van het beroepschrift is verminderd tot nihil, is nog uitsluitend in geschil of verweerder ten onrechte geen kostenvergoeding voor bezwaar heeft toegekend en of eiser recht heeft op vergoeding van immateriële schade.

12. Blijkens de tot de gedingstukken behorende vaststellingsovereenkomst welke door eiser op 22 mei 2009 is ondertekend, neemt eiser alle kosten van rechtsbijstand voor zijn rekening en zal hij hiervoor van verweerder geen enkele vergoeding of tegemoetkoming verlangen. Nu de vermindering van de navorderingsaanslag uitsluitend het gevolg is van hetgeen partijen bij de vaststellingsovereenkomst hebben afgesproken, heeft verweerder dan ook terecht en op goede gronden geen vergoeding voor de kosten van bezwaar toegekend.

13. Gelet op hetgeen de rechtbank hiervoor heeft overwogen, is het beroep ongegrond verklaard.

14. De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

15. Ter zitting heeft eiser aanspraak gemaakt op een vergoeding van immateriële schade die hij heeft geleden door de lange duur van de behandeling van het geschil. Dienaangaande overweegt de rechtbank als volgt. In zijn arrest van 10 juni 2006, nr. 09/02639, LJN BO5046, heeft de Hoge Raad geoordeeld dat verweerder met overeenkomstige toepassing van artikel 8:73 van de Awb tot vergoeding van de immateriële schade kan worden veroordeeld. Ingevolge artikel 8:73, eerste lid, van de Awb, kan een verzoek om schadevergoeding slechts worden gehonoreerd als het beroep gegrond wordt verklaard. Nu het beroep ongegrond is verklaard, verwerpt de rechtbank reeds om die reden het verzoek om schadevergoeding. ”

AWB 11/1190 betreffende aanslag H.28

” 10. Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 20 januari 2011 het bezwaar gegrond verklaard en overeenkomstig de eerdere beschikking van 25 september 2009 meegedeeld dat de navorderingsaanslag op nihil is vastgesteld. Verweerder heeft geen kostenvergoeding voor bezwaar toegekend, omdat reeds een kostenvergoeding was toegekend in de zaak tegen de eerste navorderingsaanslag en beide zaken als samenhangend moeten worden beschouwd.

11. Nu de navorderingsaanslag reeds op 25 september 2009, dus ruim voor het indienen van het beroepschrift, is verminderd tot nihil is nog uitsluitend in geschil of verweerder terecht geen kostenvergoeding voor bezwaar heeft toegekend en of eiser recht heeft op vergoeding van immateriële schade.

12. Verweerder heeft naar het oordeel van de rechtbank op de voet van artikel 3 van het Besluit proceskosten bestuursrecht de bezwaren tegen de aan eiser opgelegde navorderingsaanslagen kunnen en mogen aanmerken als samenhangend en daaraan de conclusie kunnen en mogen verbinden dat voor afzonderlijke kostenvergoeding in deze zaak geen reden is. Of de kostenvergoeding voor deze samenhangende zaken op het juiste bedrag is vastgesteld, dient te worden beoordeeld bij de behandeling van het beroep inzake de andere navorderingsaanslag.

13. Gelet op hetgeen de rechtbank hiervoor heeft overwogen, is het beroep ongegrond verklaard.

14. De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

15. Ter zitting heeft eiser aanspraak gemaakt op een vergoeding van immateriële schade die hij heeft geleden door de lange duur van de behandeling van het geschil. Dienaangaande overweegt de rechtbank als volgt. In zijn arrest van 10 juni 2006, nr. 09/02639, LJN BO5046, heeft de Hoge Raad geoordeeld dat verweerder met overeenkomstige toepassing van artikel 8:73 van de Awb tot vergoeding van de immateriële schade worden veroordeeld. Ingevolge artikel 8:73, eerste lid, van de Awb, kan een verzoek om schadevergoeding slechts worden gehonoreerd als het beroep gegrond wordt verklaard. Nu het beroep ongegrond is verklaard, verwerpt de rechtbank reeds om die reden het verzoek om schadevergoeding. ”

Beoordeling van het hoger beroep

7.3. Op belanghebbende rust de last om aan te tonen dat hij in de onderhavige jaren de auto voor niet meer dan 500 kilometer op jaarbasis voor privédoeleinden heeft gebruikt. De wetgever heeft gekozen voor een zware vorm van bewijslast voor degene die wil voorkomen dat zijn inkomen wordt verhoogd met een (forfaitaire) bijtelling wegens privégebruik. Het enkel aannemelijk maken dat er 500 of minder privékilometers gereden zijn, is daartoe niet voldoende; de wetgever verlangt dat dit blijkt, dat wil zeggen dat het overtuigend wordt aangetoond.

7.4. Het Hof stelt voorop dat een rittenregistratie niet bij voorbaat dient te worden verworpen indien deze niet aan alle onder 7.2 aangehaalde vereisten van de Uitvoeringsregeling voldoet, doch dat een administratie in combinatie met andere bewijsmiddelen ten minste zodanig sluitend dient te zijn dat daaruit eenduidig kan worden afgeleid hoeveel kilometers er met de auto zakelijk en privé is gereden.

7.5. De door belanghebbende voor de onderhavige jaren gevoerde kilometeradministratie is wat inrichting betreft gelijk aan de na controle door de Inspecteur aanvaarde administratie voor het jaar 2000. Voorts voldoet de voor de onderhavige jaren gevoerde administratie aan de eisen die daaraan door de Uitvoeringsregeling worden gesteld, behoudens de vermelding van de volledige begin- en eindadressen. Belanghebbende heeft slechts de plaatsnamen vermeld, maar dat was ook voor het jaar 2000 het geval en in dat jaar heeft de Inspecteur deze omissie zonder voorbehoud op dit punt aanvaard. Aldus kan de Inspecteur zich voor de onderhavige jaren niet zonder meer beroepen op het ontbreken van de volledige adressen.

7.7. De twijfels die de Inspecteur verbindt aan de bij de echtgenote van belanghebbende ingestelde controle naar de kilometeradministratie deelt het Hof niet. Uit de tot de gedingstukken behorende kopie van de agenda van de echtgenote van belanghebbende blijkt dat zij op 19 en 20 januari 2001 inderdaad een heen- en terugreis van en naar Stuttgart verantwoord, doch daarbij tweemaal 49 kilometer vermeldt. Een dergelijk aantal kilometers duidt mogelijk op een heen- en terugreis naar en van Schiphol, maar zeker niet op een heen- en terugreis naar en van Stuttgart. Voor het overige is de verwijzing van de Inspecteur naar de bij de echtgenote van belanghebbende ingestelde controle te weinig concreet. Daarentegen acht het Hof de mede ter zitting gedane verklaringen van belanghebbende voor de ritten buiten het kader van de dienstbetrekking geloofwaardig en komt tot het oordeel dat de rittenregistraties een betrouwbare weergave geven van de werkelijk gereden zakelijke kilometers en mitsdien niet moeten worden verworpen. Alsdan heeft belanghebbende voldaan aan de op hem rustende bewijslast te doen blijken dat er met de ter beschikking gestelde auto op jaarbasis niet meer dan 500 kilometer privé is gereden. De Inspecteur heeft derhalve ten onrechte een bijtelling voor privégebruik auto in het belastbare inkomen uit werk en woning voor de jaren 2001 en 2002 begrepen. Het hoger beroep van belanghebbende is in zoverre gegrond.

7.10. Ten aanzien van de door belanghebbende gestelde overschrijding van de redelijke termijn overweegt het Hof dat de navolgende omstandigheden, in onderling verband bezien, de overschrijding van de normtermijn van twee jaar, die blijkens de arresten van 10 juni 2011 heeft te gelden voor de behandeling in de ‘eerste fase’ (bezwaar en beroep in eerste aanleg), rechtvaardigen. Allereerst acht het Hof aannemelijk dat de afhandeling van de bezwaren mede is aangehouden in afwachting van de uitkomst van onderhandelingen over de optierechten, welke een tijdsverloop van ruim drie jaren hebben gevergd en hebben geresulteerd in een vaststellingsovereenkomst. Voorts acht het Hof met de rechtbank aannemelijk dat de voormalig adviseur van belanghebbende al in 2006 heeft toegezegd nadere bewijsstukken te zullen overleggen aan de Inspecteur en deze pas (gedeeltelijk) in 2010 heeft verstrekt. Voor zover belanghebbende de tijd die is verstreken tussen de ontvangst van de aangiften en het opleggen van de aanslagen meetelt voor het antwoord op de vraag of de redelijke termijn is overschreden, overweegt het Hof dat de normtermijn van twee jaar uitsluitend ziet op de bezwaar- en beroepsfase en niet op de aanslagregelende fase.

Proceskosten en griffierecht

8. Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene Wet bestuursrecht, aangezien belanghebbende niet een daartoe strekkend verzoek heeft gedaan. Wel dient aan belanghebbende het voor de behandeling voor de rechtbank van de zaken onder nummers AWB 11/1986 en AWB/1988 gestorte griffierecht van € 41, alsmede het voor de behandeling in hoger beroep gestorte griffierecht van € 112 te worden vergoed.

Beslissing

Deze uitspraak is vastgesteld door mrs. H.A.J. Kroon, B. van Walderveen en J.J.J. Engel, in tegenwoordigheid van de griffier mr. D.J. Jansen. De beslissing is op 17 april 2013 in het openbaar uitgesproken.

De partij die beroep in cassatie instelt is griffierecht verschuldigd en zal daarover bericht ontvangen van de griffier van de Hoge Raad. In het cassatieberoepschrift kan worden verzocht de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.