Gerechtshof Den Haag, 09-03-2018, ECLI:NL:GHDHA:2018:1430, BK-17/00724

3. De Rechtbank heeft overwogen:

1. Op verzoek van [belanghebbende] is de mondelinge behandeling van de zaak driemaal uitgesteld. In een brief van 20 maart 2017, bij de rechtbank ontvangen op 21 maart 2017, heeft [C] ( [C] ), feitelijk bestuurder van [belanghebbende], de rechtbank meegedeeld dat hij rond 4 juni 2017 in Nederland zou terugkeren na een kortdurend verblijf in de Verenigde Staten en daarom verzocht de zitting van 16 mei 2017 te verdagen naar een datum in juni 2017 of later. De zitting is daarop uitgesteld tot 12 juni 2017, bij brief van 10 april 2017 heeft de rechtbank [belanghebbende] hiervan in kennis gesteld. Op 12 juni 2017 is op de griffie van de rechtbank een brief van [C] binnengekomen waarin hij meedeelt dat hij in verband met een geneeskundige behandeling nog enige tijd in de Verenigde Staten moet blijven. De rechtbank heeft eerst nadat het onderzoek ter zitting was gesloten kennis genomen van deze brief. Gelet op de aard en de uitkomst van de zaak en mede gelet op het feit dat de zitting al driemaal eerder werd uitgesteld, vindt de rechtbank in deze brief geen aanleiding te zaak te heropenen.

5. Op basis van de bij het boekenonderzoek opgedane bevindingen heeft [de Inspecteur] [belanghebbende] de onderhavige naheffingsaanslag opgelegd en de beide beschikkingen gegeven. De naheffingsaanslag bedraagt € 34.215, de boete € 8.553 en de heffingsrente € 3.450. Bij de bestreden uitspraak op bezwaar heeft [de Inspecteur] de naheffingsaanslag en de beschikkingen gehandhaafd. In geschil is of dit terecht is.

6. [ Belanghebbende] stelt zich op het standpunt dat de naheffingsaanslag ten onrechte is opgelegd en de beschikkingen ten onrechte zijn gegeven. [Belanghebbende] heeft daarvoor aangevoerd dat door [de Inspecteur] geen rekening is gehouden met de omstandigheid dat haar administratie over de desbetreffende jaren bij een verhuizing is verdwenen. Voor de hoogte van de omzet verwijst [belanghebbende] naar haar jaarrekeningen. [Belanghebbende] concludeert dat de naheffingsaanslag en de beschikkingen moeten worden vernietigd en dat zij voor de jaren 2010 en 2011 recht heeft op een teruggave[n] van respectievelijk € 5.806 en € 7.592. [Belanghebbende] verwijst daarvoor naar haar brief aan [de Inspecteur] van 22 januari 2016, welke brief in kopie tot de gedingstukken behoort.

7. Voor het standpunt van [de Inspecteur] wordt verwezen naar de stukken. [De Inspecteur] concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

8. De rechtbank stelt voorop dat de bewijslast voor de rechtmatigheid en de juistheid van de naheffingsaanslag en de beschikkingen bij [de Inspecteur] ligt. Indien echter wordt vastgesteld dat de vereiste aangifte niet is gedaan, geldt omkering van de bewijslast. Daarvan is sprake als geen aangifte is gedaan of als wel aangifte is gedaan maar het verschil tussen de verschuldigde belasting volgens de aangifte en de werkelijk verschuldigde belasting absoluut en relatief aanzienlijk is. De bewijslast voor de feiten en omstandigheden die tot omkering van de bewijslast leiden, ligt bij [de Inspecteur].

9. Uit het controlerapport komt naar voren dat ten tijde van het boekenonderzoek een groot deel van de administratie niet aanwezig was en dat er niet of nauwelijks verband te leggen was tussen de wel aanwezige bescheiden en de op aangifte afgedragen en teruggevraagde omzetbelasting. In de paragrafen 6.1 en 6.2 van het controlerapport is vermeld dat [belanghebbende] over de jaren 2010 en 2011 respectievelijk € 6.408 en € 19.300 omzetbelasting op aangifte heeft teruggevraagd. De voor aftrek van voorbelasting vereiste facturen ontbraken echter of voldeden niet aan de daarvoor geldende wettelijke eisen. Uit de administratie kwam verder naar voren dat [belanghebbende] waardeverminderingen van vorderingen had aangegeven als negatieve omzet en daarover omzetbelasting had berekend die zij als af te dragen negatieve omzetbelasting op aangifte had teruggevraagd. Op basis van deze bevindingen is in de paragrafen 6.1 en 6.2 van het controlerapport de conclusie getrokken dat [belanghebbende] over 2010 en 2011 respectievelijk € 4.560 en € 3.947 omzetbelasting had moeten afdragen. De rechtbank heeft geen reden om te twijfelen aan de juistheid van hetgeen in het controlerapport is vermeld en naar het oordeel van de rechtbank heeft [de Inspecteur] daaruit de juiste conclusie getrokken. Met wat [belanghebbende] daarover heeft aangevoerd heeft zij het tegendeel niet aannemelijk gemaakt. Haar verwijzing naar de jaarrekeningen is daarvoor onvoldoende omdat daaruit niet blijkt dat de administratie op enigerlei wijze op juistheid en volledigheid is gecontroleerd. De jaarrekeningen, zoals die in kopie tot de stukken behoren, zijn kennelijk slechts in concept opgemaakt en bevatten weliswaar een samenstellingsverklaring, maar uit niets blijkt dat die is afgegeven door een accountant-administratieconsulent.

10. Met de in 9 vermelde uitkomsten uit het boekenonderzoek heeft [de Inspecteur], naar het oordeel van de rechtbank, aannemelijk gemaakt dat het verschil tussen de omzetbelasting die [belanghebbende] heeft teruggevraagd en die zij had moeten afdragen absoluut en relatief zo aanzienlijk is, dat moet worden geoordeeld dat de vereiste aangiften niet zijn gedaan en daarom omkering van de bewijslast geldt, met als gevolg dat het beroep moet worden afgewezen tenzij blijkt dat en in hoeverre de uitspraak op bezwaar onjuist is. Naar het oordeel van de rechtbank heeft [belanghebbende], met hetgeen zij daarvoor heeft aangevoerd en overgelegd, de onjuistheid van de uitspraak op bezwaar niet aannemelijk gemaakt, laat staan dat zij die heeft doen blijken. In zoverre moet het beroep dus ongegrond worden verklaard. Dat de administratie bij een verhuizing zou zijn zoekgeraakt maakt dit niet anders omdat [belanghebbende] - nog daargelaten dat dit een omstandigheid is die geheel voor haar eigen rekening en risico behoort te komen - ook daarmee niet heeft doen blijken dat de uitspraak op bezwaar onjuist is.

11. Bij het opleggen van de naheffingsaanslag heeft [de Inspecteur] aan [belanghebbende] een vergrijpboete opgelegd. In het controlerapport heeft [de Inspecteur] het opleggen van de boete als volgt gemotiveerd:

12. Tegen het in rekening brengen van de heffingsrente heeft [belanghebbende] geen afzonderlijke gronden aangevoerd. Gesteld noch gebleken is dat die ten onrechte of op onjuiste wijze in rekening is gebracht. Ook in zoverre is het beroep dus ongegrond.

13. Gelet op het vorenstaande is het beroep ongegrond verklaard.

14. Voor een proceskostenveroordeling is geen aanleiding."