Gerechtshof Den Haag, 28-05-2019, ECLI:NL:GHDHA:2019:1438, BK-18/00634

11. Op grond van artikel 7:1 eerste lid, van de van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) dient degene aan wie het recht is toegekend beroep in te stellen bij de bestuursrechter, alvorens beroep in te stellen bezwaar te maken. Op grond van het tweede lid van dit artikel kan tegen de beslissing op bezwaar beroep worden ingesteld.

12. Op grond van artikel 6:7 van de Awb bedraagt de termijn voor het indienen van een bezwaarschrift zes weken. Als het bezwaarschrift per post wordt verstuurd, is het ook tijdig ingediend wanneer het voor afloop van de termijn op de post is gedaan en door [de Inspecteur] is ontvangen binnen een week na afloop van de termijn. Dit volgt uit artikel 6:9, eerste en tweede lid, van de Awb. Wordt een bezwaarschrift niet tijdig ingediend dan blijft, op grond van artikel 6:11 van de Awb, niet‑ontvankelijkverklaring op grond daarvan achterwege indien redelijkerwijs niet kan worden geoordeeld dat de indiener in verzuim is geweest.

13. Naar [de Inspecteur] heeft gesteld en zoals ook uit de stukken naar voren komt heeft [belanghebbende] alleen tegen de beide naheffingsaanslagen over het vierde kwartaal van 2013 een bezwaarschrift ingediend (zie onder 4). De stelling van [belanghebbende] dat de in 1 vermelde brief van 30 oktober 2013 door [de Inspecteur] zou zijn aangemerkt als een bezwaarschrift mist feitelijke grondslag, omdat uit de stukken veeleer het tegendeel blijkt. Ook is die brief, waarin slechts wordt gevraagd om toekenning van een btw-identificatienummer, qua inhoud niet als een bezwaarschrift aan te merken. [Belanghebbende] heeft verder aangevoerd dat hij voor het einde van de bezwaartermijn was aangemeld bij de Nederlandse Vereniging voor Osteopathie (NVO) om aan te sluiten bij een collectief bezwaar van de NVO en dat hij op basis van de berichtgeving van de NVO ervan uit mocht gaan dat hij vanaf dat moment zelf geen bezwaar meer behoefde te maken tegen elke voldoening op aangifte. De stukken die [belanghebbende] in geding heeft gebracht zijn een door hem ondertekende vaststellingsovereenkomst met [de Inspecteur], het model van een “Informatiebrief aanhakers BTW‑procedure Osteopaten” en een brief van de belastingdienst over de toepassing van de medische vrijstelling op de diensten van Osteopaten die lid zijn van de NVO. De modelbrief dateert van juni 2015 en de vaststellingovereenkomst van 1 september 2015. De brief over toepassing van de vrijstelling is niet gericht aan [belanghebbende] of een adviseur van hem en dateert van 8 januari 2016. Naar het oordeel van de rechtbank heeft [belanghebbende] met deze stukken en met hetgeen hij daarover verder heeft aangevoerd, niet aannemelijk gemaakt dat hij in 2013 en 2014 daadwerkelijk was aangemeld voor deelname aan een collectief bezwaar van de NVO en evenmin dat hij er redelijkerwijs vanuit mocht gaan dat dit wel het geval was. Naar het oordeel van de rechtbank heeft [belanghebbende] niet aannemelijk gemaakt dat hij bezwaar heeft gemaakt tegen de naheffingsaanslagen over het eerste en tweede kwartaal van 2013 en het eerste en tweede kwartaal van 2014 en tegen de voldoeningen op aangifte over het derde en het vierde kwartaal van 2014. Voor zover het beroep moet worden geacht betrekking te hebben op die aanslagen en voldoeningen op aangifte is het, gelet op het bepaalde in artikel 7:1 eerste lid, van de Awb, niet‑ontvankelijk.

14. Voor zover het beroep moet worden geacht mede betrekking te hebben op de twee naheffingsaanslagen voor het vierde kwartaal 2013 overweegt de rechtbank dat de bezwaarschriften niet binnen de daarvoor geldende wettelijke termijn zijn ingediend. Dit geldt ook voor zover het beroep moet worden geacht mede betrekking te hebben op andere verzoeken om teruggaaf van belasting gedaan in [belanghebbende]s brief van 19 augustus 2016 (zie onder 6). Zoals reeds overwogen in 13 is niet aannemelijk geworden dat [belanghebbende] was aangemeld voor het collectieve bezwaar van de NVO en dat hij er redelijkerwijs ook niet vanuit kon gaan dat dit wel het geval was. Naar het oordeel van de rechtbank is daarom geen sprake van een omstandigheid als bedoeld in artikel 6:11 van de Awb op grond waarvan de niet‑ontvankelijkverklaring van de bezwaren achterwege had moeten blijven en is ook overigens niet van dergelijke omstandigheden gebleken.

15. [ Belanghebbende] heeft in dit verband nog aangevoerd dat niet is gebleken dat de ambtenaren van de belastingdienst die het bezwaar hebben behandeld, mr. [E] en mr. [F] , daartoe op regelmatige wijze waren gemandateerd. Ter zitting heeft [de Inspecteur] aangevoerd dat dit wel het geval was en heeft aangeboden daarvan bewijsstukken te overleggen. De rechtbank heeft echter geen reden om aan de juistheid van de ter zitting door [de Inspecteur] afgelegde verklaring te twijfelen en ziet er daarom van af [de Inspecteur] op te dragen die stukken alsnog te overleggen.

16. [ Belanghebbende] heeft verder nog aangevoerd dat met de beleidsbesluiten, waarnaar hij heeft verwezen in zijn vóór de zitting ingediende nadere stuk, onvoldoende rekening is gehouden en dat het ter zake gevoerde beleid, dat een te laat ingediend bezwaarschrift niet‑ontvankelijk wordt verklaard, op zichzelf onredelijk is. Deze beroepsgronden falen, aangezien de niet-ontvankelijkheid van een te laat ingediend bezwaar niet is gebaseerd op gevoerd beleid, maar rechtstreeks voortvloeit uit een dwingendrechtelijke wettelijke bepaling, waarvan een bestuursorgaan, in dit geval [de Inspecteur], niet kan afwijken.

17. Hetgeen hiervoor is overwogen onder 11 tot en met 13 leidt tot de conclusie dat het beroep voor zover het is gericht tegen de naheffingsaanslagen over het eerste en het tweede kwartaal van 2013, het eerste en het tweede kwartaal van 2014 en tegen de voldoeningen op aangifte over het derde en het vierde kwartaal van 2014, niet-ontvankelijk is. Hetgeen is overwogen onder 14 tot en met 16 leidt tot de conclusie dat het beroep voor zover het is gericht tegen de naheffingsaanslagen voor het vierde kwartaal van 2013 en tegen de afwijzing van de teruggaafverzoeken, ongegrond is, met als gevolg dat aan een inhoudelijke behandeling van de zaak niet meer wordt toegekomen en de overige beroepsgronden van [belanghebbende] daardoor geen beoordeling meer behoeven.

(…)”