Gerechtshof Den Haag, 03-06-2020, ECLI:NL:GHDHA:2020:1017, BK-19/00506 en BK-19/00621

3. De Rechtbank heeft het beroep tegen de aanslag IB/PVV 2014 ongegrond en het beroep tegen de aanslag IB/PVV 2015 gegrond verklaard en daartoe overwogen:

12. [ De Inspecteur] heeft gesteld dat [belanghebbende] voor de onderhavige jaren niet de vereiste aangiften heeft gedaan als bedoeld in artikel 27e van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (Awr), met als gevolg dat de rechtbank de beroepen ongegrond dient te verklaren tenzij is gebleken dat en in hoeverre de uitspraken op bezwaar onjuist zijn (de zogeheten omkering en verzwaring van de bewijslast). Volgens vaste jurisprudentie heeft een belastingplichtige niet de vereiste aangifte gedaan indien sprake is van één of meer gebreken die ertoe leiden dat de volgens de aangifte verschuldigde belasting zowel absoluut als relatief bezien aanzienlijk lager is dan de werkelijk verschuldigde belasting. Dat de vereiste aangifte niet is gedaan, dient [de inspecteur] volgens de regels van normale bewijslastverdeling aannemelijk te maken.

13. Ter onderbouwing van zijn stelling dat [belanghebbende] niet de vereiste aangiften heeft gedaan, heeft [de Inspecteur] aangevoerd dat [belanghebbende] in de jaren 2012 tot en met 2014 op jaarbasis bedragen variërend van circa € 55.000 tot circa € 118.000 heeft ontvangen voor zijn werkzaamheden voor diverse opdrachtgevers, waaronder vennootschappen behorend tot de [D]groep. Uit het controlerapport volgt dat [de Inspecteur] geen toegang heeft verkregen tot de administratie van belanghebbende.

14. Voor het jaar 2014 heeft [de Inspecteur], nu hij [belanghebbendes] administratie niet heeft kunnen inzien, op basis van bankafschriften van [belanghebbende] en zijn partner een theoretische omzetberekening gemaakt. Volgens de bankafschriften heeft [belanghebbende] in 2014 van diverse opdrachtgevers in totaal € 118.123 ontvangen. Van dit bedrag is € 96.612 afkomstig van vennootschappen die tot de [D]-groep behoren. [De Inspecteur] heeft dit bedrag vervolgens gecorrigeerd naar € 97.622 door daaruit de omzetbelasting te elimineren. Laatstgenoemd bedrag heeft [de Inspecteur] aangemerkt als de totale vergoeding voor werkzaamheden in het jaar 2014. Gelet op [belanghebbendes] verklaring en de bevindingen van het boekenonderzoek staat voorts vast dat door de [D}-groep auto’s aan [belanghebbende] ter beschikking zijn gesteld. Niet gebleken is dat, zoals [belanghebbende] stelt, hiervoor door de [D]-groep kosten aan [belanghebbende] in rekening zijn gebracht. Nu [belanghebbende] voorts geen rittenregistraties heeft bijgehouden en ook niet anderszins heeft doen blijken dat hij de auto’s voor niet meer dan 500 km voor privédoeleinden heeft gebruikt, heeft [de Inspecteur] terecht een correctie wegens privégebruik van de auto’s in aanmerking genomen.

15. Voor het jaar 2015 geldt dat, gezien de aanzienlijke omzetten die [belanghebbende] in de voorgaande jaren in verband met zijn werkzaamheden als accountant heeft behaald en gezien de verklaring van [belanghebbende] over de aanzienlijke tijdsbesteding en omvang van zijn werkzaamheden in 2015 voor de [D]-groep, niet aannemelijk is dat de omzet in 2015 slechts € 10.000 bedraagt. Voor de correctie wegens privégebruik auto wordt verwezen naar hetgeen daarover hiervóór onder 14 is overwogen.

16. Naar het oordeel van de rechtbank heeft [de Inspecteur] zich dan ook terecht op het standpunt gesteld dat [belanghebbende] niet de vereiste aangiften heeft gedaan. Op grond van hetgeen hiervoor is overwogen is aannemelijk dat de daadwerkelijk gerealiseerde inkomsten aanzienlijk hoger zijn dan de in de aangiften over de jaren 2014 en 2015 aangegeven inkomsten. Voorts is aannemelijk dat [belanghebbende] ten onrechte geen inkomsten in verband met het privégebruik van de auto’s heeft aangegeven. Gelet op het verschil tussen de daadwerkelijk gerealiseerde inkomsten en de door [belanghebbende] aangegeven inkomsten, zoals vermeld onder 4 en 6, is de verschuldigde belasting over de jaren 2014 en 2015 zowel relatief als absoluut gezien aanmerkelijk hoger dan de volgens de aangifte verschuldigde belasting. Naar het oordeel van de rechtbank was [belanghebbende] zich er ten tijde van het doen van de aangifte bovendien van bewust, althans hij moet zich ervan bewust zijn geweest, dat een aanzienlijk bedrag aan verschuldigde belasting niet zou worden voldaan. [Belanghebbende], die werkzaam is als registeraccountant, weet immers dat de omvang van de verschuldigde belasting direct verband houdt met de omvang van de in de aangifte vermelde inkomsten. Dit kan tot geen ander oordeel leiden dan dat [belanghebbende] de vereiste aangiften niet heeft gedaan zodat de bewijslast dient te worden omgekeerd en verzwaard.

17. De omkering en verzwaring van de bewijslast ontslaat [de Inspecteur] echter niet van zijn verplichting de door hem aangebrachte correcties niet naar willekeur vast te stellen. De navorderingsaanslag dient dan ook te berusten op een redelijke schatting.

18. Naar het oordeel van de rechtbank berust de navorderingsaanslag voor het jaar 2014 op een redelijke schatting. De rechtbank overweegt daartoe dat uit het controlerapport blijkt dat de omzet is vastgesteld aan de hand van de bankafschriften zoals die bij belanghebbende tijdens de controle zijn aangetroffen. De Inspecteur heeft op basis daarvan vastgesteld welke bedragen door [belanghebbende] van zijn opdrachtgevers zijn ontvangen en hij heeft deze bedragen vervolgens verminderd met de daarin begrepen omzetbelasting.

19. Met betrekking tot de aanslag voor het jaar 2015 geldt dat [de Inspecteur] de omzet heeft geschat door aansluiting te zoeken bij het bedrag dat door [F BV] ter beschikking is gesteld aan [I BV], te weten € 225.000. Daarmee heeft [de Inspecteur] naar het oordeel van de rechtbank geen redelijke schatting gemaakt. Hierbij neemt zij in aanmerking dat dit bedrag in geen enkele verhouding staat tot de omzet die [belanghebbende] in voorgaande jaren met zijn werkzaamheden voor de [D]-groep heeft gerealiseerd en zelfs niet tot de totale inkomsten die [belanghebbende] in die jaren met zijn werkzaamheden als accountant heeft gegenereerd. Daarbij komt dat [de Inspecteur] voor deze vermeende plotselinge stijging van de omzet geen verklaring heeft kunnen geven. Gelet hierop stelt de rechtbank, alle feiten en omstandigheden in aanmerking nemend, de omzet voor het jaar 2015 in goede justitie vast op € 100.000.

20. Naar het oordeel van de rechtbank heeft [belanghebbende] met hetgeen hij daartegen heeft aangevoerd, voor het overige niet doen blijken dat en in hoeverre de navorderingsaanslag en de aanslag naar te hoge bedragen zijn opgelegd. De enkele stelling dat de kosten en inkomsten moeten worden toegerekend aan de periode waarop deze betrekking hebben, is daartoe onvoldoende. [Belanghebbende] heeft zijn stelling op dit punt immers niet met enig document onderbouwd. Voorts heeft [belanghebbende] niet doen blijken dat de inkomsten als winst uit onderneming moeten worden aangemerkt en dat als gevolg daarvan recht zou bestaan op toepassing van de ondernemersaftrek. Evenmin heeft [belanghebbende] overtuigend aangetoond dat aan hem in verband met de terbeschikkingstelling van de auto’s door M BV kosten in rekening zijn gebracht dan wel dat met de terbeschikkinggestelde auto’s op jaarbasis niet meer dan 500 privé-kilometers zijn gereden. Ten slotte heeft [belanghebbende] niet doen blijken dat hij in 2014 zakelijke kosten heeft gemaakt als gevolg waarvan de navorderingsaanslag op een lager bedrag zou moeten worden vastgesteld.

21. [ De Inspecteur] heeft op grond van artikel 67e AWR juncto paragraaf 27 van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst (BBBB) bij de navorderingsaanslag voor het jaar 2014 een vergrijpboete opgelegd wegens grove schuld (25% van de nagevorderde belasting). Van grove schuld is sprake indien [belanghebbende] redelijkerwijs moest of kon begrijpen dat zijn gedraging tot gevolg kon hebben dat te weinig belasting zou worden geheven of betaald. Op [de Inspecteur] rust de bewijslast aannemelijk te maken dat sprake is van grove schuld.

22. Vast staat dat [belanghebbende] een relatief groot bedrag aan inkomsten niet in zijn aangifte heeft vermeld. [Belanghebbende] wist - mede gezien zijn beroep en de aard van zijn werkzaamheden - dat deze inkomsten belast waren. Daarmee is de grove schuld van [belanghebbende] aannemelijk gemaakt. Naar het oordeel van de rechtbank heeft [de Inspecteur] voor het vaststellen van de boete een juiste maatstaf aangelegd en de rechtbank acht de opgelegde boete passend en geboden.

23. De hoogte van de verschuldigde belasting is komen vast te staan met toepassing van omkering en verzwaring van de bewijslast. Het schatten van inkomsten brengt naar zijn aard de mogelijkheid mee dat de in werkelijkheid genoten inkomsten lager zijn. Dat de hoogte van de verschuldigde belasting door schatting is komen vast te staan, is daarom een omstandigheid waarmee de rechtbank rekening dient te houden bij de beoordeling of de opgelegde boete een passende en ook geboden sanctie is voor het begane vergrijp. Nu het bedrag van de over het jaar 2014 na te vorderen inkomsten door de rechtbank is bepaald op de daadwerkelijk genoten ontvangsten van de opdrachtgevers en in zoverre van een schatting dus geen sprake is, acht de rechtbank een vermindering van de opgelegde boete wegens het gegeven dat de aanslag tot stand is gekomen op basis van een redelijke schatting van de inkomsten, echter niet op zijn plaats.

24. [ Belanghebbende] heeft geen afzonderlijke beroepsgronden aangevoerd die verband houden met belastingrente. Dat in strijd met enige regel van geschreven of ongeschreven recht rente in rekening is gebracht, is gesteld noch gebleken. Wel dient de belastingrentebeschikking over het jaar 2015 te worden verminderd overeenkomstig de vermindering van de aanslag.

25. Gelet op wat hiervoor is overwogen, dient het beroep tegen de navorderingsaanslag en boete- en rentebeschikking voor het jaar 2014 ongegrond te worden verklaard. Het beroep tegen de aanslag 2015 en de daarbij gegeven rentebeschikking dient gegrond te worden verklaard. Het belastbaar inkomen uit werk en woning zal worden verminderd tot € 153.764 (€ 19.484 (door belanghebbende aangegeven bedrag) + € 34.280 (correctie privégebruik auto) + € 100.000 (resultaat uit overige werkzaamheden)).

26. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding. Er zijn geen voor vergoeding in aanmerking komende proceskosten.”

In hoger beroep is in geschil of de Inspecteur de navorderingsaanslag IB/PVV 2014 terecht heeft opgelegd en hij de aanslag IB/PVV 2015 op het juiste bedrag heeft vastgesteld. Belanghebbende beantwoordt de vragen ontkennend en de Inspecteur bevestigend.

a. a) Beschikt de Inspecteur over een nieuw feit om een navorderingsaanslag over het jaar 2014 op te kunnen leggen?

b) Heeft belanghebbende voor de inkomstenbelasting en de premie volksverzekeringen over de jaren 2014 en 2015 de vereiste aangifte gedaan?

c) Bij ontkennende beantwoording van de vraag onder b): berusten de navorderingsaanslag en de aanslag op een redelijke schatting?

d) Bij bevestigende beantwoording van de vraag onder c) heeft belanghebbende doen blijken dat de uitspraken op bezwaar onjuist zijn?

e) Heeft de Inspecteur voor beide jaren terecht bijtellingen privégebruik auto in aanmerking genomen?

f) Heeft de Inspecteur bij het opleggen van de navorderingsaanslag voor het jaar 2014 terecht een boete opgelegd?

Belanghebbende beantwoordt de vragen onder a), c), e) en f) ontkennend en de overige bevestigend, de Inspecteur in tegenovergestelde zin.

Het hoger beroep van belanghebbende strekt tot vernietiging van de uitspraak van de Rechtbank, tot vernietiging van de uitspraken op bezwaar, tot - naar het Hof begrijpt primair- vernietiging van de navorderingsaanslag IB/PVV 2014 en de boetebeschikking en tot vermindering van de aanslag IB/PVV 2015 tot een naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 19.484, met dienovereenkomstige vermindering van de beschikking belastingrente. Belanghebbende stelt voorts subsidiair dat de navorderingsaanslag IB/PVV 2014 dient te worden verminderd tot een naar een verzamelinkomen van € 10.938 en dat hij recht heeft op de ondernemersaftrek, met dienovereenkomstige vermindering van de beschikking belastingrente.

De Inspecteur concludeert inzake de navorderingsaanslag IB/PVV voor het jaar 2014 tot ongegrondverklaring van het hoger beroep van belanghebbende en bevestiging van de uitspraak van de Rechtbank. Met betrekking tot de aanslag IB/PVV voor het jaar 2015 concludeert de Inspecteur in incidenteel hoger beroep tot vernietiging van de uitspraak van de Rechtbank en tot bevestiging van de uitspraak op bezwaar.

Belanghebbende heeft geconcludeerd tot afwijzing van het incidenteel hoger beroep

De Inspecteur heeft tijdens het boekenonderzoek dat in het najaar 2017 is ingesteld bankafschriften verkregen van de bank waar belanghebbende cliënt is. Daaruit is naar voren gekomen dat belanghebbende meer bedragen van de [D-groep] heeft ontvangen dan hij in zijn aangifte inkomstenbelasting voor het jaar 2014 heeft verwerkt. Dit vormde voor de Inspecteur reden om belanghebbende voor dat jaar na onderzoek te vragen of die bedragen juist waren, of deze bedragen inkomsten vormden en of er nog meer inkomsten waren. Belanghebbende stelt dat de Inspecteur voor het belastingjaar 2014 geen nieuw feit heeft om aan belanghebbende een navorderingsaanslag op te leggen. Hij verwijst voor de juistheid van zijn stelling naar een brief van de Inspecteur van 14 november 2016, waarin de Inspecteur belanghebbende een aantal vragen stelt over de in de aangifte opgenomen kosten die belanghebbende in aftrek heeft gebracht op inkomsten uit overige werkzaamheden en over de in aftrek gebrachte eigenwoningrente. Belanghebbende heeft deze vragen niet beantwoord en de Inspecteur heeft de aftrek van de gevraagde kosten en rente niet toegestaan en de primitieve aanslag opgelegd op 30 december 2016. Dit niet beantwoorden van de vragen door belanghebbende vormt geen reden om aan te nemen dat ten tijde van de aanslagoplegging voor de Inspecteur aanleiding bestond te twijfelen aan de juistheid van het bedrag aan inkomsten van de [D-groep] die belanghebbende als inkomsten uit overige werkzaamheden in zijn aangifte had verwerkt. Ook overigens is niet aannemelijk dat daarvoor ten tijde van de aanslagregeling aanleiding bestond. Het Hof komt tot de conclusie dat de Inspecteur beschikt over een nieuw feit.

De termijn voor het indienen van een bezwaarschrift bedraagt volgens artikel 6:8 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) zes weken na de dag van de bekendmaking van de aanslag. De aanslag IB/PVV over het jaar 2015 heeft als dagtekening 2 juni 2018. Er zijn geen feiten gesteld of gebleken waaruit blijkt dat de dag van bekendmaking eerder of later is geweest. De termijn voor het indienen van het bezwaar is aangevangen op 3 juni 2018, de dag na de dagtekening van de aanslag en eindigt met toepassing van artikel 1, lid 1, van de Algemene termijnenwet met de 16e juli 2018. Het bezwaarschrift is gedagtekend 13 juli 2018. Deze dagtekening is binnen de termijn van zes weken. De Inspecteur heeft het bezwaarschrift ontvangen op 19 juli 2018, derhalve binnen een week na het einde van de hiervoor genoemde termijn.

Volgens artikel 6:9, lid 1, Awb is een bezwaarschrift tijdig ingediend, als het voor het einde van de termijn is ontvangen. Bij verzending per post is volgens artikel 6:9, lid 2, Awb een bezwaarschrift tijdig ingediend als het voor het einde van de termijn ter post is bezorgd, mits het niet later dan een week na afloop van de termijn is ontvangen. Belanghebbende heeft ter zitting voor het Hof desgevraagd verklaard dat hij het bezwaarschrift voor het einde van de termijn per post heeft verzonden, dat dit waarschijnlijk aangetekend is gebeurd, dat het lange tijd geleden is en dat hij misschien thuis nog iets kan vinden daarover. De Inspecteur heeft ter zitting verklaard dat hij niet meer kan nagaan of het bezwaarschrift per post is verzonden omdat de enveloppe waarin het bezwaarschrift zat niet is bewaard. De Inspecteur heeft overigens niet betwist dat het bezwaarschrift per post is verzonden. Het bezwaarschrift is in dit geval drie dagen na het einde van bezwaartermijn ontvangen. Het Hof is van oordeel dat het risico van het niet bewaren van de enveloppe voor rekening van de inspecteur komt. Dit brengt mee dat het Hof uitgaat van de juistheid van de verklaring van belanghebbende dat hij het bezwaarschrift voor het verstrijken van de bezwaartermijn per post heeft verzonden naar de Inspecteur. Nu het bezwaarschrift binnen een week na het verstrijken van de termijn is ontvangen, is het voor het jaar 2015 ingediende bezwaar ontvankelijk.

Voor wat betreft het jaar 2014. De Inspecteur heeft van de bank waar belanghebbende een rekening heeft afschriften ontvangen van zijn ontvangsten over de jaren 2012 tot en met 2015 en heeft aan de hand van de facturen die belanghebbende zelf heeft uitgebracht en genoemde afschriften, afgeleid dat belanghebbende in de jaren 2012 tot en met 2014 op jaarbasis bedragen variërend van circa € 55.000 tot circa € 118.000 heeft ontvangen voor zijn werkzaamheden voor diverse opdrachtgevers, waaronder vennootschappen behorend tot de [D-groep]. Voor het jaar 2014 gaat het om een bedrag van in totaal € 118.123 (zie onderdeel 3.2.3 van het controlerapport vermeld in onderdeel 2.9 van de feiten). Hiervan is € 96.612 afkomstig van vennootschappen die tot de [D-groep] behoren. De Inspecteur heeft het door belanghebbende in 2014 ontvangen bedrag berekend op € 97.622 na eliminatie van de omzetbelasting. Belanghebbende heeft tijdens het onderzoek verklaard dat hij doorgaans op vier dagen per week als accountant werkzaamheden verricht en slechts enkele dagen per jaar voor andere cliënten dan de [D-groep] dan wel voor [C en G], de directeuren/aandeelhouders in persoon wordt gewerkt. De Inspecteur heeft gelet op het vorenstaande aannemelijk gemaakt dat belanghebbende dit bedrag van € 97.622 voor zijn werkzaamheden in 2014 heeft ontvangen en diende te verantwoorden in zijn aangifte voor het jaar 2014.

Belanghebbende heeft gesteld dat hij het vorderingenstelsel volgt, maar dit kan bij gebrek aan verifieerbaar inzicht in vorderingen en schulden niet zonder meer als verklaring gebruikt worden voor de door de Inspecteur geconstateerde verschillen tussen aangegeven en daadwerkelijk ontvangen bedragen en de volgens het thans door belanghebbende opgestelde overzicht toe te rekenen bedragen. Verder is een aannemelijke verklaring waarom belanghebbende dan niet de zijns inziens juiste bedragen in de aangiften over de eerdere jaren heeft vermeld niet door hem gegeven.

Gelet op hetgeen onder 5.5 tot en met 5.7 is overwogen is het Hof van oordeel dat belanghebbende voor het jaar 2014 niet de vereiste aangifte heeft gedaan. Tegenover het door belanghebbende in zijn aangifte over 2014 vermelde bedrag van € 18.756 aan inkomsten uit overige werkzaamheid is het bedrag van € 97.622 zowel absoluut als relatief genomen een aanzienlijk bedrag. Belanghebbende moet zich gezien het feit dat de bedragen op zijn rekening zijn gestort en hij zelf facturen heeft opgemaakt om ze te kunnen ontvangen zich ervan bewust zijn geweest dat zowel relatief als absoluut een aanzienlijk bedrag niet in zijn aangifte voor het jaar 2014 is verantwoord. De door de Inspecteur voorgestane correctie is, gelet op het hiervoor overwogene, redelijk.

Voor het jaar 2015. Belanghebbende heeft een bruto resultaat uit overige werkzaamheden in zijn aangifte aangegeven van € 25.486. Volgens de bankafschriften heeft belanghebbende € 10.000 van de [D-groep] ontvangen. Verder heeft [I B.V.], een vennootschap waarvan de echtgenote van belanghebbende directeur/aandeelhouder is, in 2015 een bedrag groot € 225.000 ontvangen van de [D-groep]. Belanghebbende stelt dat dit laatstgenoemde bedrag van de [D-groep] ter leen is ontvangen en heeft als bewijs daarvan in hoger beroep een overeenkomst overgelegd. De Inspecteur heeft gesteld dat belanghebbende dit bedrag heeft verkregen voor de door hem voor de [D-groep] verrichte werkzaamheden, maar heeft laten uitbetalen aan de vennootschap waarvan zijn echtgenote 100%-aandeelhouder/directeur is en welk bedrag is of zal worden aangewend voor de aankoop van onroerend goed waarop belanghebbende samen met zijn echtgenote hun huis gaan bouwen. De Rechtbank heeft geoordeeld dat gezien de in de jaren 2012 tot en met 2014 genoten inkomsten, de door belanghebbende bestede tijd aan de [D-groep] en de omvang van zijn werkzaamheden voor die vennootschappen, het niet aannemelijk is dat belanghebbende in 2015 voor zijn werkzaamheden uitsluitend het door hem via de bank ontvangen bedrag van € 10.000 heeft ontvangen en ook niet het in de aangifte aangegeven bedrag. Het Hof volgt dit oordeel van de Rechtbank. De Rechtbank heeft vervolgens aannemelijk geacht dat belanghebbende in redelijkheid geschat in 2015 € 100.000 voor zijn werkzaamheden heeft ontvangen. Het Hof volgt ook dit oordeel van de Rechtbank. De stelling van de Inspecteur dat het bedrag op € 114.000 zou moeten worden gesteld is niet op voldoende feitelijke gegevens gebaseerd en is niet aannemelijk. Verder is van belang dat voor wat betreft het bedrag van € 225.000 dat blijkens het controlerapport door de [D-groep] aan [I B.V.] is betaald en dat de Inspecteur tot het inkomen van belanghebbende heeft gerekend niet aannemelijk is geworden dat (althans een deel van) dat bedrag van € 225.000 niet op enig moment zal moeten worden terugbetaald aan de [D-groep]. Het bedrag is geboekt, zoveel is wel na te gaan aan de hand van gegevens van de [D-groep] zelf, in een rekening-courant verhouding tussen belanghebbende en een van de vennootschappen van de groep en niet is komen vast te staan dat belanghebbende over het bedrag in feite rente betaalt of enige aflossing doet. Er is geen bewijs dat in zoverre uitvoering wordt gegeven aan de eerst in hoger beroep verstrekte (en opgestelde) leenovereenkomst. Het door de Inspecteur ter zitting overgelegde overzicht van de rekening-courantverhouding – het Hof rekent dit tot de gedingstukken; belanghebbende heeft er ter zitting inhoudelijk op kunnen reageren - laat zien dat steeds bedragen in de rekening-courantverhouding worden geboekt ten gunste van belanghebbende, maar de boekingen betreffen het jaar 2018. Het incidenteel hoger beroep acht het Hof daarom ongegrond.

Belanghebbende heeft tijdens de zitting in hoger beroep nog opgeworpen dat zijn echtgenote in haar aangifte inkomstenbelasting een lening heeft opgenomen en dat die vermelding zou zijn gevolgd door de Inspecteur, maar heeft daarvan geen bewijs overgelegd. De stelling is door belanghebbende in een te laat stadium ingenomen en niet is gebleken waarom belanghebbende deze stelling niet in een eerder stadium van het geding had kunnen innemen. Het Hof ziet geen aanleiding om het vooronderzoek te heropenen voor onderzoek naar de stelling van belanghebbende. Het Hof komt gelet op het in 5.9 overwogene tot de conclusie dat voor het jaar 2015 evenals in 2014 een relatief en absoluut aanzienlijk bedrag niet is aangegeven en belanghebbende moet zich hiervan bewust zijn geweest. Voor de schatting van de in 2015 genoten inkomsten heeft de Rechtbank zich terecht gebaseerd op de in eerdere jaren genoten inkomsten. Voor wat betreft het door belanghebbende in hoger beroep overgelegde overzicht en het stelsel dat hij volgt verwijst het Hof naar hetgeen daarover reeds in rechtsoverweging 5.6 en 5.7 heeft geoordeeld.

Voor wat betreft de kwalificatie van de werkzaamheden overweegt het Hof als volgt. Voor zover belanghebbende zich thans op het standpunt stelt dat hij zijn werkzaamheden voor de [D-groep] en anderen als ondernemer verricht, kan belanghebbende worden toegegeven dat hij zijn werkzaamheden voor eigen rekening verricht en streeft naar continuïteit. Belanghebbende is echter niet ingeschreven in het handelsregister bij de kamer van koophandel. Dat hij bekendheid geeft aan zijn werkzaamheden naar buiten toe is niet aannemelijk. Verder heeft hij in de jaren 2012 tot en met 2015 meer dan 95% van zijn opbrengsten behaald met werkzaamheden voor de vennootschappen van de [D-groep] en [C en G], de directeuren/aandeelhouders van de [D-groep]. Belanghebbende besteedt volgens zijn eigen verklaring vier dagen per week aan het verrichten van werkzaamheden voor deze groep en de aandeelhouders. Het risico op wisselende jaarlijkse winstsaldi, alsmede de kans dat de verliezen de winsten overtreffen, zodat de activiteit in een bepaald jaar per saldo geen voordeel oplevert, moet daardoor vrijwel afwezig worden geacht. De werkzaamheden voor deze vennootschappen zijn wat betreft omvang het grootst, de opbrengsten komen elk jaar weer terug en de relatie is duurzaam. Belanghebbende heeft niet aannemelijk gemaakt dat hij ondernemersrisico loopt. Daarnaast houdt zijn debiteurenrisico niet meer in dan dat van een werknemer die loon ontvangt van een werkgever. Partijen zijn het er ter zitting over eens geworden dat de werkzaamheden voor de [D-groep] niet in dienstbetrekking worden verricht. Het Hof komt gelet op het vorenoverwogene tot de conclusie dat geen sprake is van winst uit onderneming, maar resultaat uit overige werkzaamheden.

Belanghebbende heeft met hetgeen hij heeft aangevoerd, tegenover de gemotiveerde weerspreking daarvan door de Inspecteur, niet overtuigend aangetoond dat in het geheel dan wel ten dele geen reden is voor de correcties ‘correctie ontvangsten’ in 2014 en 2015. De Inspecteur heeft verder aannemelijk gemaakt dat de [D-groep] gezien de verklaring van belanghebbende en de bevindingen van het boekenonderzoek auto’s aan belanghebbende ter beschikking heeft gesteld. Niet gebleken is dat, zoals belanghebbende stelt, hiervoor door de [D-groep] kosten in rekening zijn gebracht. Dat hij autokosten zou hebben gemaakt heeft hij niet aangetoond. Belanghebbende heeft destijds verklaard dat hij vanaf 2013 achtereenvolgens in een Volkswagen Phaeton, Audi A8 en een Jaguar XJ heeft gereden. In hoger beroep heeft belanghebbende in afwijking van zijn eerdere verklaring dat er nog een factuur zou worden uitgereikt aan de [D-groep] voor de door belanghebbende gemaakte kosten, nu gesteld dat hij de auto’s zou hebben gekocht en heeft koopovereenkomsten overgelegd maar onweersproken is dat (na afloop van de 60 maandsperiode) de auto's niet op naam gezet zijn van belanghebbende, uit de bankafschriften van belanghebbende niet blijkt dat er betalingen zijn gedaan voor de auto’s en de benzine- en onderhoudskosten alsmede de motorrijtuigenbelasting door de [D-groep] zijn betaald. Het Hof volgt de Rechtbank in het oordeel dat aannemelijk is dat feitelijk de auto's om niet ter beschikking zijn gesteld aan belanghebbende. De overgelegde koopovereenkomsten acht het Hof gelet op het vorenoverwogene niet voldoende om te bewijzen dat in het betreffende jaar waarin belanghebbende in de betreffende auto’s reed daaraan uitvoering was gegeven en de eigendom van de auto’s bij belanghebbende berustte.

Op grond van artikel 3.20 Wet IB 2001 wordt indien ook voor privédoeleinden een auto ter beschikking staat, het voordeel op kalenderjaarbasis gesteld op ten minste 25 percent van de waarde van de auto. De auto wordt geacht ook voor privédoeleinden ter beschikking te staan tenzij blijkt dat de auto op kalenderjaarbasis voor niet meer dan 500 kilometer voor privédoeleinden wordt gebruikt. Niet bestreden is dat de auto’s daadwerkelijk aan belanghebbende ter beschikking staan en door hem zijn gebruikt. Belanghebbende heeft niet aannemelijk gemaakt dat hij een kilometeradministratie heeft bijgehouden. Uit de door belanghebbende in hoger beroep aangeleverde stukken van [J] komt naar voren dat de Audi A8 de auto met het kenteken […] is en niet de […]. Volgens een innamerapport in verband met het faillissement van [A B.V.] is de VW Phaetom begin december 2014 ingenomen. Dit sluit aan bij de aankoopdatum van de Audi A8 met kenteken […]. De Inspecteur heeft daarom de bijtelling op dit punt herrekend. De bijtelling over 2014 bedraagt nader € 19.835 in plaats van € 27.469; een verschil van € 7.634.

Belanghebbende heeft nog gesteld dat de Inspecteur alvorens de aanslagen op te leggen eerst een informatiebeschikking als bedoeld in artikel 52a van de AWR had moeten nemen. Het Hof verwerpt die stelling. Nu in dit geval de toepassing van artikel 27e van de AWR berust op het niet-doen van de vereiste aangiften, is niet vereist dat de Inspecteur vooraf een informatiebeschikking geeft.

Het Hof is met de Rechtbank van oordeel dat de Inspecteur bij de navorderingsaanslag 2014 terecht een boete van 25% voor grove schuld heeft opgelegd en dat deze passend en geboden is. In hoger beroep heeft belanghebbende geen feiten en omstandigheden gesteld die zouden moeten leiden tot een lagere boete dan door de Rechtbank is gehandhaafd.

Gelet op al het vorenoverwogene is het hoger beroep van belanghebbende ten dele gegrond en het incidenteel hoger beroep ongegrond.

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten, aangezien gesteld noch gebleken is dat belanghebbende voor vergoeding in aanmerking komende kosten heeft gemaakt.

Wel dient aan belanghebbende het voor de behandeling in hoger beroep gestorte griffierecht van € 128 te worden vergoed. De Rechtbank heeft reeds de vergoeding van het bij de Rechtbank betaalde griffierecht van € 46 gelast.

- vernietigt de uitspraak van de Rechtbank voor zover daarbij het beroep tegen de navorderingsaanslag IB/PVV 2014 en de bijbehorende rente- en boetebeschikking ongegrond is verklaard;

- verklaart het beroep tegen de navorderingsaanslag IB/PVV 2014, de belastingrente en boetebeschikking gegrond;

- vernietigt de uitspraak op bezwaar inzake de navorderingsaanslag IB/PVV 2014, de belastingrente en boetebeschikking;

- vermindert de navorderingsaanslag IB/PVV 2014 tot een naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 112.399 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 994;

- vermindert de belastingrente- en de boetebeschikking behorend bij de navorderingsaanslag IB/PVV 2014 dienovereenkomstig;

- bevestigt de uitspraak van de Rechtbank voor het overige;

- gelast de Inspecteur aan belanghebbende een bedrag van € 128 aan griffierecht te vergoeden.

1 - bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak gevoegd;

2 - (alleen bij procederen op papier) het beroepschrift moet ondertekend zijn;

3 - het beroepschrift moet ten minste het volgende vermelden: