Gerechtshof Den Haag, 12-05-2021, ECLI:NL:GHDHA:2021:1060, BK-20/00666

3. De Rechtbank heeft, voor zover in hoger beroep van belang, geoordeeld, waarbij belanghebbende is aangeduid als eiser en de Inspecteur als verweerder:

4. De bewijslast dat een naheffingsaanslag terecht en naar het juiste bedrag is opgelegd rust op verweerder. Niet in geschil is dat eiser in ieder geval tot 6 januari 2016 ondernemer was in de zin van artikel 7 van de Wet op de omzetbelasting 1968 (de Wet). Evenmin is in geschil dat eiser de onder

1. vermelde facturen heeft uitgeschreven en dat hij (gedeeltelijke) betaling daarvan heeft ontvangen op zijn bankrekening. Ook is niet in geschil dat het in Duitsland gevestigde [B GmbH] ( [B GmbH] ) voor de levering van de drie voertuigen waarop de onder 1 vermelde facturen zien, aan eiser drie facturen heeft uitgereikt voor in totaal € 228.000 en dat eiser hiervan € 135.725 heeft voldaan aan [B GmbH] . Met de verwijzing naar de betalingsbewijzen en de in- en verkoopfacturen waarop ook het btw-nummer van eiser wordt vermeld, heeft verweerder dan ook voldoende onderbouwd dat eiser na 6 januari 2016 economische prestaties heeft verricht en aldus ondernemer is voor de omzetbelasting. De rechtbank neemt daarbij mede in aanmerking dat eiser niet bestrijdt dat hij ondernemer is voor zijn bemiddelingsactiviteiten. Een redelijke verdeling van de bewijslast brengt dan mee dat eiser aannemelijk maakt dat hij na 6 januari 2016 niet langer handelde als ondernemer in de zin van de omzetbelasting.

5. Eiser heeft daartoe aangevoerd dat i) de auto’s niet door hem maar door [B GmbH] aan [C B.V.] werden geleverd en door [C B.V.] aan [D B.V.] [ [D B.V.] , Hof], ii) sprake is van oninbare vorderingen en iii) recht bestaat op vermindering ingevolge de kleine ondernemersregeling (KOR). Ter zitting heeft eiser zijn stelling dat sprake is van doorlopende posten teruggenomen.

6. Eiser heeft ter onderbouwing van zijn stelling dat de auto’s niet door hem werden geleverd geen bewijsstukken overgelegd en ook overigens is daar geen concreet aanknopingspunt voor te vinden in de gedingstukken. Nergens kan uit worden afgeleid dat eiser, zoals hij stelt, geen andere betrokkenheid had dan het door [C B.V.] laten gebruiken van zijn btw-nummer.

7. Het vorenstaande betekent dat verweerder in zoverre terecht de naheffingsaanslag heeft opgelegd. De berekening van de naheffingsaanslag is in zoverre door eiser niet betwist.

8. Eiser heeft aangevoerd dat de facturen die zijn uitgereikt aan [D B.V.] [ [D B.V.] , Hof] deels onbetaald zijn gebleven en dat hij aldus op basis van artikel 29 van de Wet recht heeft op teruggaaf van omzetbelasting. De rechtbank stelt voorop dat alleen sprake kan zijn van een teruggaaf op de voet van artikel 29 van de Wet indien de teruggevraagde belasting eerder op aangiften is voldaan. Vast staat dat eiser de gefactureerde omzetbelasting niet op aangifte heeft voldaan. Ter zitting heeft eiser uiteengezet dat de oninbaarheid van deze factuur reeds vaststond in het eerste kwartaal van 2016 zodat per saldo het niet betaalde bedrag niet op aangifte voldaan hoefde te worden en dus ook niet mag worden nageheven. Eiser heeft echter, wat daar ook van zij, niet aannemelijk gemaakt dat in het eerste kwartaal van 2016 vaststond dat de vordering op [D B.V.] [ [D B.V.] , Hof] niet was betaald en ook onbetaald zou blijven.

9. Uit wat hiervoor is overwogen, volgt dat de verschuldigde belasting voor 2016 de KOR grens overschrijdt zodat de stelling van eiser dat hij recht heeft op een vermindering op basis van de KOR alleen behandeling behoeft voor het jaar 2015. Verweerder heeft er in dit verband terecht op gewezen dat uit een controlerapport dat tot de gedingstukken behoort blijkt dat de aangegeven omzet niet bij de administratie aansluit en dat eiser op grond van de in de administratie aangetroffen facturen te weinig omzetbelasting heeft aangegeven en voldaan. Verweerder heeft terecht gesteld dat eiser reeds daarom niet voldoet aan de wettelijke voorwaarden die gelden voor toepassing van de KOR (zie artikel 25, vierde lid, van de Wet). Er is dus terecht geen vermindering op basis van de KOR verleend.

10. Op grond van het vorenstaande komt de rechtbank tot het oordeel dat de naheffingsaanslag terecht en niet te hoog is vastgesteld. Hetgeen partijen over en weer hebben aangevoerd over artikel 37 van de Wet behoeft daarom geen behandeling.

11. Nu de rechtbank de naheffingsaanslag in stand laat en eiser tegen de bij die aanslag in rekening gebrachte belastingrente geen afzonderlijke gronden heeft aangevoerd, terwijl de rechtbank ook overigens niet is gebleken dat die rente te hoog of anderszins in strijd met de wettelijke bepalingen is berekend, bestaat geen aanleiding de belastingrente te verminderen. Ook in zoverre is het beroep ongegrond.

(…)”