Gerechtshof Den Haag, 15-07-2021, ECLI:NL:GHDHA:2021:1455, BK-21/00063

“Inbreukprocedure

inmiddels door de Europese Commissie is begonnen, haar geen aanleiding geeft om de

zaken aan te houden.

Schending hoorplicht

16 oktober 2019 en een uitnodiging voor dat gesprek waaruit blijkt dat ook onderhavige

bezwaren daar aan de orde zijn geweest. In de uitspraak op bezwaar wordt ook naar dat

hoorgesprek en hoorverslag verwezen. De enkele stelling van eiseres dat zij niet is gehoord,

vindt dus geen steun in de feiten en treft daarom geen doel. Voor zover eiseres stelt dat

verweerder door te weigeren vooraf de kentekengegevens te overleggen de functie aan het

hoorgesprek heeft ontnomen, volgt de rechtbank eiseres niet. De vraag of verweerder die

gegevens zou moeten overleggen is immers onderdeel van het geschil en zou dan ook op dat

hoorgesprek verder besproken kunnen worden. De rechtbank volgt eiseres evenmin in haar

opvatting dat door de veelheid van zaken die op een hoorzitting wordt gepland het feitelijk

niet goed mogelijk is om alle zaken te bespreken. De rechtbank neemt daarbij in aanmerking

dat, hoewel het om een veelheid aan verschillende auto’s gaat, in vrijwel alle zaken dezelfde

meningsverschillen spelen.

Bewijslast

op de belastingplichtige die zich beroept op een vermindering van de door hem op aangifte

voldane Bpm, de plicht rust om feiten te stellen en, zo nodig, aannemelijk te maken die

kunnen leiden tot een vermindering van de verschuldigde belasting. De enkele stelling dat

de nationale wettelijke bepalingen in strijd zijn met het Unierecht, is daarvoor onvoldoende.

Voor het oordeel dat de bewijslastverdeling in de onderhavige regelgeving tussen enerzijds

de belastingplichtige en anderzijds de belastingheffende instantie dusdanig ongelijk is dat

daarmee sprake is van de door eiseres gestelde schending van het Unierecht, vindt de

rechtbank geen aanleiding.

Ex-rentals

wanneer voertuigen gelijksoortig zijn het volgende overwogen:

“Wanneer deze producten op de markt voor tweedehands voertuigen van die lidstaat te koop

worden aangeboden, moeten zij worden beschouwd als ‘gelijksoortige producten’, zijnde

producten van dezelfde soort als ingevoerde tweedehands voertuigen, wanneer zij zich door

hun eigenschappen en door de behoeften waarin zij voorzien, in een concurrentieverhouding

bevinden. De mededinging tussen twee modellen hangt af van de mate waarin zij voldoen

aan een aantal vereisten op het punt van, onder meer, prijs, afmetingen, comfort, prestaties,

verbruik, duurzaamheid en betrouwbaarheid. Het referentievoertuig moet het voertuig zijn

waarvan de kenmerken het dichtst aanleunen bij die van het ingevoerde voertuig. Dat houdt

in dat rekening wordt gehouden met het model, het type en andere kenmerken, zoals de

aandrijving of de uitrusting, de ouderdom en de kilometerstand, de staat van onderhoud of

het merk (zie met name arresten van 19 september 2002, Tulliasiamies en Siilin, C-101/00,

Jurispr. blz. 1-7487, punten 75 en 76, en 20 september 2007, Commissie/Griekenland,

C-74/06, Jurispr. blz. 1-7585, punten 29 en 37).”

II, omdat bij de aangifte al rekening is gehouden met het feit dat de auto een ex-rental is.

Ten aanzien van de andere auto’s overweegt de rechtbank dat het zijn van een ex-rental een

concreet aanwijsbaar onderscheidende eigenschap is van een auto. Een niet ex-rental auto

bevindt zich ten opzichte van ex-rental auto’s dan ook niet in een concurrentieverhouding

als bedoeld in het hiervoor aangehaalde arrest van het HvJ. De rechtbank volgt eiseres

daarom niet in haar stelling dat ook bij de waardebepaling van een niet ex-rental moet

worden uitgegaan van de waarde van een in Nederland aanwezige ex-rental. Eiseres heeft

niet gesteld en ook anderszins is niet gebleken dat de auto’s I, III, IV en V ex-rentals zijn. Er

is dan ook geen aanleiding desalniettemin uit te gaan van referentievoertuigen met een

verhuurverleden (zie ook het arrest van de Hoge Raad van 28 februari 20204). De verwijzing

van eiseres naar een e-mail van de directeur van XRAY, leidt niet tot een ander oordeel nu

de door de directeur vermelde gemiddelde afwaardering van 7,5% van de XRAY waarde

ziet op auto’s met een aantoonbaar verhuurverleden.

Verschil in heffingsmodaliteiten

aangiften heeft voldaan. Met de enkele stelling dat er een verschil is tussen het moment van

voldoening van de Bpm en de daadwerkelijke registratie van het voertuig, is zij daarin niet

geslaagd. Eiseres heeft niets aangevoerd op grond waarvan kan worden geoordeeld dat er

een zodanig lange periode is verstreken tussen voldoening en tenaamstelling dat zij te veel

Bpm heeft voldaan. De stelling van eiseres dat verweerder daartoe de kentekengegevens

moet verstrekken, volgt de rechtbank niet. De enkele omstandigheid dat verweerder bij de

controle van eventuele door eiseres gestelde feiten gebruik kan maken van de door hem bij

de RDW opgevraagde kentekengegevens, maakt niet dat eiseres niet langer aan haar

primaire bewijslast behoeft te voldoen. Eiseres heeft ter zitting gesteld dat verweerder op

grond van paragraaf 2 onder 3 van het Besluit Fiscaal Bestuursrecht de kwestie inzake het

overleggen van de kentekengegevens aan de zogenoemde kennisgroep van de

Belastingdienst had moeten voorleggen en dat de kennisgroep dan zou hebben bevestigd dat

verweerder de kentekengegevens moest overleggen. Zo uit voornoemd Besluit al zou volgen

dat verweerder deze kwestie had moeten voorleggen aan de kennisgroep, kan aan het

achterwege laten daarvan niet de conclusie worden verbonden dat het standpunt van eiseres

in deze juist is. Eiseres heeft haar enkele stelling dat de kennisgroep haar standpunt zou

volgen niet met enig bewijs gestaafd.

Rentenadeel door verschil in heffingsmodaliteiten

tegen de voldoening op aangifte uitsluitend betrekking kan hebben op de hoogte van de

materiële belastingschuld. De door eiseres gestelde renteschade vindt niet zijn grondslag in

de hoogte van de verschuldigde belasting maar in het moment van de betaling daarvan.

Voor het rentenadeel dat eiseres stelt te ondervinden van de eerdere betaling, dient eiseres

zich dan ook tot de civiele rechter te wenden.

Co2

van een te hoge Co2-uitstootwaarde is uitgegaan, en daarmee de verschuldigde Bpm op een

te hoog bedrag is berekend, omdat niet uitgesloten kan worden dat de uitstoot is berekend op

basis van de sinds 2018 gebruikte WLTP-methode, de opvolger van de NEDC-methode. Zij

wijst in dit verband op niet nader geconcretiseerde rapporten van KPMG en TNO. Om tot

een realistische uitstootwaarde te komen, dient een WLTP waarde met ingang van 1

september 2017 te worden teruggerekend naar een NEDC waarde. Eiseres heeft in de

aangifte de Co2-uitstootwaarde vermeld die op het keuringsformulier van de RDW is

ingevuld. Zij stelt dat uit dat formulier niet blijkt waarop de RDW die uitstoot heeft

gebaseerd en of en in hoeverre de RDW de uitstootwaarde heeft herrekend naar een NEDC

waarde. Volgens eiseres moet verweerder bewijzen dat niet van een te hoge Co2-uitstoot is

uitgegaan. Zoals hiervoor bij 8 is overwogen rust de bewijslast voor

belastingverminderende factoren op eiseres. Met de enkele stelling dat vermoedelijk van een

te hoge Co2-uitstoot is uitgegaan, is zij daarin niet geslaagd. De rechtbank neemt daarbij in

aanmerking dat verweerder ter zitting heeft verklaard dat de auto door de RDW is gekeurd

en dat daarbij wordt uitgegaan van de Co2-uitstoot zoals die is vernield op het buitenlandse

kentekenbewijs. Volgens verweerder wordt de Co2-uitstootwaarde zoals vermeld op dat

kentekenbewijs, indien nodig, altijd teruggerekend naar een NEDC waarde, waardoor per

definitie wordt uitgegaan van de laagst mogelijke uitstootwaarde.

Immateriële schade

overschrijding van de redelijke termijn. Daarbij heeft als uitgangspunt te gelden dat een

periode van twee jaar voor de bezwaar- en beroepsfase gezamenlijk als redelijk wordt

beschouwd, waarvan een halfjaar aan de bezwaarfase dient te worden toegerekend. Het

oudste bezwaarschrift is op 18 april 2019 door verweerder ontvangen. Nu de rechtbank op

22 december 2020 uitspraak doet, is van overschrijding van de redelijke termijn geen

sprake.

Verzoek prejudiciële vragen

Proceskosten