Gerechtshof Den Haag, 31-03-2022, ECLI:NL:GHDHA:2022:612, BK-21/00646

3. De Rechtbank heeft het navolgende geoordeeld, waarbij belanghebbende is geduid als eiser en de Inspecteur als verweerder:

7. De rechtbank heeft op 5 november 2020 stukken ontvangen van verweerder. Verweerder heeft in het begeleidend schrijven beschreven dat de stukken 26 bijlagen omvatten van in totaal 178 pagina’s. De rechtbank heeft op 6 november 2020 het begeleidend schrijven en de stukken aan eiser doorgestuurd. Eiser heeft ter zitting aangevoerd dat hij weliswaar het begeleidend schrijven heeft ontvangen, maar dat hij de daarin genoemde bijlagen nooit heeft ontvangen. Het had dan op de weg van eiser gelegen om hierover contact op te nemen met de rechtbank. Eiser heeft echter pas op zitting geklaagd over ontbrekende stukken. Om die reden is de stelling van eiser dat stukken van het dossier zouden ontbreken tardief.

8. De rechtbank overweegt dat de aftrek van uitgaven voor specifieke zorgkosten wordt geregeld door de bepalingen van de artikelen 6.17 tot en met 6.20 van de Wet inkomstenbelasting 2001 (Wet IB 2001; tekst 2017). De bewijslast voor de aftrek van de specifieke zorgkosten rust op eiser. Het is derhalve aan eiser om aannemelijk te maken dat de kosten in direct verband staan met de ziekte en voorts dat hij tot de door hem gestelde bedragen daadwerkelijk uitgaven heeft gedaan en hij voor deze uitgaven geen vergoeding heeft ontvangen van een zorgverzekeraar zodat deze ook op hem hebben gedrukt.

9. Eiser heeft in zijn aangifte een bedrag van € 439 opgevoerd aan uitgaven voor genees- en heelkundige hulp. Volgens eiser betreft het “Medische kosten tandarts”. Verweerder heeft deze kosten in aanmerking genomen bij het bepalen van de aftrek specifieke zorgkosten. Echter, doordat het totale bedrag aan specifieke zorgkosten niet boven de drempel uitkomt, leidt dit niet tot enige aftrek (zie ook 16).

10. Eiser heeft in zijn aangifte een bedrag van € 1.807 aan uitgaven voor vervoer vermeld. Volgens eiser betreft het de autokosten voor het vervoer naar doktersafspraken, voor ziekenhuisbezoeken en bezoeken aan de apotheek en dergelijke. Eiser heeft echter slechts voor een aantal tandartsbezoeken en twee bezoeken aan het [ziekenhuis 1] bewijsstukken overgelegd. Het gaat dan om respectievelijk 60 km en 112,8 km. Verweerder heeft deze kilometers in aanmerking genomen. Daarnaast zijn uit coulance de kilometers in aanmerking genomen voor gestelde ritten naar het [ziekenhuis 2] en de huisarts. Het gaat dan om respectievelijk 60 km en 45 km. Voor het totaal van deze kilometers (263 km) is een vergoeding toegekend van € 0,19 per km, derhalve in totaal een vergoeding van € 50. Eiser heeft niet aannemelijk gemaakt dat hij nog andere vervoerskosten heeft gehad. Hij heeft daarvoor namelijk geen bewijs overgelegd.

11. Eiser heeft in zijn aangifte een bedrag van € 1.472 aan uitgaven voor voorgeschreven medicijnen vermeld. Hij heeft evenwel geen stukken overgelegd waaruit blijkt of deze kosten al dan niet zijn vergoed. Eiser heeft in een brief van 23 maart 2020 aan een medewerker van de Belastingdienst meegedeeld dat hij de kosten van de medicijnen om hem moverende redenen zelf betaalt. Ingeval men wel recht heeft op een vergoeding van de kosten door de verzekeraar maar daar vrijwillig vanaf ziet, is er geen sprake van drukkende kosten. Eiser heeft aldus niet aannemelijk gemaakt dat de kosten op hem hebben gedrukt. De kosten komen reeds daarom niet voor aftrek in aanmerking.

12. Eiser heeft in zijn aangifte een bedrag van € 1.370 aan uitgaven voor hulpmiddelen vermeld. Eiser heeft ter onderbouwing van de uitgaven twee pinbonnen en rekeningen van [B B.V.] overgelegd met daarop bedragen van respectievelijk € 129,98 en € 110,98, alsmede drie stukken van [C] . Van de uitgaven bij [B B.V.] is niet duidelijk waarop deze betrekking hebben. De kopieën van de rekeningen zijn onvoldoende leesbaar. Daarnaast is ook niet aannemelijk gemaakt dat de kosten op eiser hebben gedrukt. De stukken van [C] hebben betrekking op een matras, hoeslakens, dekbedden en een hoofdkussen. Voor deze uitgaven geldt dat niet aannemelijk is gemaakt dat het gaat om hulpmiddelen van een zodanige aard dat zij hoofdzakelijk door zieke of invalide personen worden gebruikt zoals wettelijk vereist is. Het betreft immers geen speciaal matras. De kosten zijn reeds daarom terecht niet in aftrek toegelaten.

13. Eiser heeft in zijn aangifte een bedrag van € 5.450 aan uitgaven voor een dieet opgevoerd. Hij heeft echter niet aannemelijk gemaakt dat hij heeft voldaan aan het in artikel 6.17, eerste lid, onderdeel f, van de Wet IB 2001 gestelde vereiste dat hij in onderhavig jaar op medisch voorschrift bepaalde diëten heeft gevolgd. Immers, alleen in dat geval heeft eiser recht op aftrek naar een forfaitair bedrag. Het door eiser overgelegde overzicht van de ziektebeelden die bij hem en zijn echtgenote zijn vastgesteld, waaronder één overzicht dat is voorzien van een stempel van huisarts [D] , de door eiser zelf aangekruiste Dieetlijst 2017 van de Belastingdienst en de dieetlijst die op 10 februari 2011 is ondertekend door huisarts [E] , zijn daartoe onvoldoende. Uit deze stukken blijkt immers niet welke diëten eiser in 2017 op medisch voorschrift heeft gevolgd.

14. Eiser heeft in zijn aangifte een bedrag van € 3.650 aan extra uitgaven voor kleding en beddengoed opgevoerd. Vooropgesteld moet worden dat voor extra kleding en beddengoed slechts een forfaitair bedrag in aftrek kan komen en niet, zoals eiser kennelijk meent, de werkelijke kosten. Het maximaal in aanmerking te nemen bedrag is € 750 per persoon. Bij de aanslagregeling is reeds een bedrag van € 600 aan uitgaven voor extra kleding en beddengoed in aanmerking genomen (tweemaal het forfaitaire bedrag van € 300). Het is aan eiser, die stelt dat hij recht heeft op een hoger bedrag aan aftrek, om aannemelijk te maken dat hij meer dan € 600 aan extra kosten voor (het wassen van) kleding en beddengoed heeft gemaakt. Eiser is daarin niet geslaagd. De door eiser overgelegde kledingbonnen en bonnen van de stomerij zijn daartoe onvoldoende. Daaruit blijkt namelijk onvoldoende dat het gaat om extra uitgaven voor kleding en beddengoed in verband met ziekte.

15. Gelet op wat hiervoor is overwogen, heeft verweerder terecht slechts een bedrag van in totaal (€ 439 + € 50 + € 600 =) € 1.089 aan specifieke zorgkosten in aftrek toegelaten. Ingevolge artikel 6.19, eerste lid, onder a, van de Wet IB 2001 wordt het bedrag aan uitgaven, bedoeld in artikel 6.17, eerste lid, onderdelen b tot en met g, verhoogd met 113%. Dit leidt tot een verhoging van € 735 (113% van € 50 + € 600).

16. Uitgaven voor specifieke zorgkosten worden op grond van artikel 6.20, eerste lid, Wet IB 2001 slechts in aanmerking genomen voor zover zij uitkomen boven de daarin genoemde drempel. Op grond van artikel 6.20, eerste lid, onderdeel c, en tweede lid van de Wet IB is de drempel in het geval van eiser vastgesteld op € 2.461. De rechtbank komt dan tot de navolgende berekening:

17. Eiser heeft - zakelijk weergegeven - gesteld dat verweerder ernstig onzorgvuldig heeft gehandeld en dat hij eiser onheus heeft bejegend. De rechtbank heeft voor deze stellingen geen enkele steun kunnen vinden in de gedingstukken.

18. Eiser heeft in de bezwaarfase een WOB-verzoek ingediend, waarin hij verzoekt om alle stukken van de Belastingdienst die betrekking hebben op eisers aangifte IB/PVV 2017. Eiser eist in beroep een reactie op zijn verzoek. Reeds omdat niet de belastingrechter, maar de bestuursrechter bevoegd is om uitspraak te doen over een WOB-verzoek, kan de rechtbank zich in dit geschil niet inhoudelijk uitlaten over het WOB-verzoek.

19. Eiser heeft verzocht om retournering van de stukken die hij aan verweerder heeft verstrekt. Verweerder heeft echter onweersproken gesteld dat de enige stukken die hij ontvangen heeft, aan hem verstrekt zijn door de adviseur van eiser en dat hij deze stukken bij brief van 9 januari 2020 daarom aan de adviseur heeft geretourneerd.

20. Eiser verzoekt in beroep om een onmiddellijke betaling van € 15.000 en een fiscale restitutie van € 2.500 per jaar vanaf 1 oktober 2020. Eiser heeft ter zitting desgevraagd toegelicht dat hij hierom verzocht heeft omdat hij vindt dat hij hier recht op heeft, maar hij heeft geen nadere onderbouwing gegeven. De rechtbank heeft dit verzoek daarom opgevat als een verzoek om schadevergoeding zoals bedoeld in artikel 8:73 van de Algemene wet bestuursrecht. Op grond van die bepaling kan alleen schade worden vergoed bij een gegrond beroep. Nu het beroep ongegrond is verklaard, bestaat reeds daarom geen aanleiding om een schadevergoeding toe te kennen.

21. Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen is het beroep ongegrond verklaard.

22. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.”