Gerechtshof Leeuwarden, 18-06-2010, BM8760, BK 74/09 Inkomstebelasting

uitspraak van de eerste meervoudige belastingkamer

op het hoger beroep van

tegen de uitspraak in de zaak met nummer AWB 07/112 van de rechtbank Leeuwarden (hierna: de rechtbank) van 25 juni 2009, in het geding tussen

en

de inspecteur.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1 Met dagtekening 1 juli 2005 en aanslagnummer 0632.80.498.H07 heeft de inspecteur aan belanghebbende een navorderingsaanslag inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen (hierna: IB/PVV) voor het jaar 2000 opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen van f 288.292 (hierna: de navorderingsaanslag).

1.2 De inspecteur heeft bij uitspraak op de bezwaar van 5 december 2006 de navorderingsaanslag gehandhaafd.

1.3 Belanghebbende heeft tegen deze uitspraak beroep ingesteld bij de rechtbank. De rechtbank heeft bij de bestreden uitspraak van 25 juni 2009, verzonden op 25 juni 2009, het tegen de uitspraak op bezwaar gerichte beroep gegrond verklaard en de uitspraak op bezwaar en de navorderingsaanslag vernietigd. Verder heeft de rechtbank een proceskostenveroordeling uitgesproken en vergoeding van het griffierecht door de inspecteur gelast. Aldaar is geprocedeerd zoals weergegeven in voormelde uitspraak van de rechtbank.

1.4 Tegen deze uitspraak heeft de inspecteur hoger beroep ingesteld. Het pro forma beroepschrift (met bijlage) is op 1 juli 2009 bij het hof ingekomen. Op 24 september 2009 heeft het hof de gronden van het beroep (met bijlage) ontvangen. Belanghebbende heeft op 11 december 2009 een verweerschrift in hoger beroep (met bijlage) ingediend.

1.5 Ter zitting van 30 maart 2010 heeft het hof het hoger beroep behandeld. Op de zitting zijn verschenen belanghebbende, zijn echtgenote A en de gemachtigde van belanghebbende, B, bijgestaan door de heer C. Namens de inspecteur is D verschenen. Ter zitting heeft de inspecteur de door hem voorgedragen pleitnota overgelegd aan het hof en aan de wederpartij.

1.7 Van alle genoemde (en hierna nog te noemen) stukken moet de inhoud als hier ingevoegd worden beschouwd.

2. Feiten

Voor de feiten verwijst het hof naar hetgeen onder 1.1 tot en met 1.9 staat vermeld in de uitspraak van de rechtbank. Het hof heeft deze feiten vernummerd als 2.1 tot en met 2.9. Over deze feiten bestaat tussen partijen geen geschil, zodat het hof daarvan zal uitgaan. In die uitspraak zijn de feiten als volgt weergegeven (waarbij het hof opmerkt dat de rechtbank belanghebbende 'eiser' noemt en de inspecteur 'verweerder').

" Op grond van de stukken van het geding en het verhandelde ter zitting staat het volgende vast:

2.1 Eiser is geboren op .. november 19.. en gehuwd met A. Hij bezit in het onderhavige jaar 50 % van de aandelen in het kapitaal van E BV, welke vennootschap op haar beurt in het onderhavige jaar alle aandelen in het kapitaal van F BV en G BV bezat.

2.2 Eiser was in het onderhavige jaar samen met zijn echtgenote eigenaar van een bedrijfspand, gelegen aan de a-straat 9 te Z, welke pand tot en met 30 april 2000 aan de beide hiervoor - onder 2.1 - laatstgenoemde vennootschappen werd verhuurd.

2.3 Met ingang van 1 mei 2000 zijn eiser en zijn echtgenote met F BV een vennootschap onder firma aangegaan onder de naam F v.o.f., alsmede met G BV een vennootschap onder firma onder de naam G v.o.f. Eiser brengt vanaf 1 mei 2000 zijn arbeid in in deze vennootschappen onder firma (vof's).

2.4 Het hiervoor - onder 2.2 - bedoelde (aandeel in het) bedrijfspand vormt vanaf 1 mei 2000 voor eiser buitenvennootschappelijk ondernemingsvermogen, waarop regulier wordt afgeschreven. Daarnaast wordt op het pand willekeurig afgeschreven op grond van het bepaalde in artikel 10, derde lid, van de Wet op de inkomstenbelasting 1964 (hierna: de Wet), zulks onder toepassing van het Besluit van de staatssecretaris van Financiën van 12 oktober 1999, nr. DB99/472.

2.5 Bij brief van 1 mei 2000 is verweerder namens eiser het voornemen om per die datum de hiervoor - onder 2.3 - bedoelde vof's aan te gaan medegedeeld. De brief luidt verder onder meer: "Cliënten zijn op dat moment startende ondernemers en hebben dan recht op de verhoogde zelfstandigenaftrek. Tevens kunnen zij over het onroerend goed afschrijven op grond van artikel 10 lid 1 wet op de inkomstenbelasting. Hiermee is aan alle voorwaarden voldaan voor toepassing van bovenstaand besluit van de staatssecretaris. Ondanks dat er geen verplichting is aangegaan is willekeurige afschrijving op basis van het besluit op deze wijze wel mogelijk. Wij verzoeken u ons schriftelijk mede te delen of u akkoord gaat met de voorgestelde willekeurige afschrijving.". Namens verweerder is ter zitting verklaard dat deze brief wel door verweerder is ontvangen, is gekarakteriseerd als "moeilijk probleem" en niet is beantwoord omdat naar de mening van verweerder sprake zou zijn van fiscale grensverkenning, alsmede dat de primitieve aanslag voor het jaar 2000 er "geautomatiseerd doorheen geglipt is".

2.6 Per 1 januari 2002 hebben eiser en zijn echtgenote hun aandelen in F v.o.f. en hun aandelen in G v.o.f. ingebracht in respectievelijk F BV en G BV, waardoor de genoemde vof's met ingang van die datum zijn ontbonden. Tot de bedoelde inbrengen repectievelijk ontbindingen is, naar door eiser ter zitting onweersproken is verklaard, door de vennoten pas besloten na afloop van het jaar 2000, nadat problemen ontstonden met een belangrijke debiteur, windmolenfabriek H uit L, welke nadien is gefailleerd.

2.8 In de aangiften IB/PVV voor het jaar 2001 is door eiser en zijn echtgenote de stakingswinst aangegeven behaald met of bij de staking van hun ondernemingen per 31 december 2001 in verband met de hiervoor - onder 2.6 - bedoelde inbrengen respectievelijk ontbindingen van de beide genoemde vof's. Voor het bedrag van de stakingswinst werd een lijfrente bedongen ex artikel 3.128 en 3.129 Wet inkomstenbelasting 2001.

2.9 Naar aanleiding van de voor het jaar 2001 ingediende aangiften heeft verweerder eiser en zijn echtgenote vragen gesteld, waarna een uitgebreide correspondentie over en weer volgde, en tenslotte de bestreden navorderingsaanslagen aan eiser zijn opgelegd waarbij de (willekeurige) afschrijving op (de aandelen in) het hiervoor bedoelde bedrijfspand is gecorrigeerd.”

3. Het geschil in hoger beroep

3.3 Belanghebbende beantwoordt de hiervoor - onder 3.1 - gestelde vragen ontkennend en concludeert tot ongegrondverklaring van het hoger beroep.

3.4 Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden die daartoe door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken.

4. De overwegingen omtrent het geschil in hoger beroep

4.1 Artikel 16, eerste lid, AWR luidt: "Indien enig feit grond oplevert voor het vermoeden dat een aanslag ten onrechte achterwege is gelaten of tot een te laag bedrag is vastgesteld, dan wel dat een in de belastingwet voorziene vermindering, ontheffing, teruggaaf of heffingskorting ten onrechte of tot een te hoog bedrag is verleend, kan de inspecteur de te weinig geheven belasting dan wel de ten onrechte of tot een te hoog bedrag verleende heffingskorting navorderen. Een feit, dat de inspecteur bekend was of redelijkerwijs bekend had kunnen zijn, kan geen grond voor navordering opleveren, behoudens in de gevallen waarin de belastingplichtige ter zake van dit feit te kwader trouw is.".

4.3 Een belastingplichtige is te kwader trouw in de zin van art. 16, eerste lid, laatste volzin, AWR, indien hij de Inspecteur opzettelijk de juiste inlichtingen heeft onthouden of opzettelijk onjuiste inlichtingen heeft verstrekt, aldus HR 11 juni 1997, nr. 32 299, BNB 1997/384.

4.4 Met hetgeen de inspecteur, op wie ten deze de bewijslast ter zake rust, naar voren heeft gebracht, heeft hij, naar het oordeel van het hof niet aannemelijk gemaakt dat belanghebbende de inspecteur opzettelijk de juiste inlichtingen heeft onthouden of opzettelijk onjuiste inlichtingen heeft verstrekt. In de pleitbare visie van belanghebbende wordt de restwaarde van het bedrijfspand niet beïnvloed door de korte bestaansduur van de vof’s. Kwade trouw van belanghebbende in de zin van art. 16, eerste lid, laatste volzin, AWR is in casu dan ook niet aannemelijk geworden.

4.5 Het vorenstaande brengt het hof tot het oordeel dat het hoger beroep ongegrond is.

4.6 Van de inspecteur zal overeenkomstig het bepaalde in artikel 27l, lid 3, van de AWR een griffierecht worden geheven.

5. Proceskosten

6. De beslissing