Gerechtshof Leeuwarden, 10-07-2012, BX2697, BK 11/137 Inkomstenbelasting

Uitspraak van de eerste meervoudige belastingkamer

op de hoger beroepen van

X, wonende te Z (hierna: belanghebbende),

en

de inspecteur van de Belastingdienst/Noord/kantoor Leeuwarden, (hierna: de Inspecteur),

tegen de uitspraak van de rechtbank Leeuwarden van 17 maart 2011, nummer AWB 10/770, in het geding tussen belanghebbende en de Inspecteur.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. Aan belanghebbende is over het jaar 2004 met dagtekening 25 november 2009 een navorderingsaanslag in de inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen opgelegd naar een inkomen uit werk en woning van € 14.792. Tevens heeft de Inspecteur de door hem over 2005 en 2006 vastgestelde verliezen van belanghebbende van respectievelijk € 8.926 en € 740 bij beschikking verrekend met het inkomen van belanghebbende over het jaar 2004 (hierna: verliesverrekeningsbeschikking). Voorts is een bedrag aan heffingsrente in rekening gebracht van € 383.

1.2. De Inspecteur heeft bij in één geschrift vervatte uitspraken op bezwaar van 25 maart 2010 de navorderingsaanslag, de verliesverrekeningsbeschikking en de beschikking heffingsrente gehandhaafd.

1.3. Belanghebbende is tegen die uitspraken in beroep gekomen. De rechtbank Leeuwarden (hierna: de Rechtbank) heeft het beroep bij uitspraak van 17 maart 2011 gegrond verklaard, de uitspraken op bezwaar vernietigd, de navorderingsaanslag verminderd tot een navorderingsaanslag naar een inkomen uit werk en woning van € 13.740 en heeft verstaan dat de Inspecteur de heffingsrente dienovereenkomstig vermindert.

1.4. De Inspecteur heeft bij beschikking van 25 februari 2011 ambtshalve de verliesverrekeningsbeschikking herzien, ten gevolge waarvan de navorderingsaanslag is verminderd tot een navorderingsaanslag naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van nihil.

1.5. De Inspecteur heeft bij brief van 21 april 2011, ingekomen bij het Hof op 22 april 2011, tegen de uitspraak van de Rechtbank hoger beroep ingesteld.

1.7. Beide partijen hebben een verweerschrift ingediend.

1.8. Partijen hebben conclusies gewisseld.

1.9. Aan belanghebbende is over het jaar 2004 met dagtekening 24 juni 2011 een tweede navorderingsaanslag opgelegd naar een belastbaar inkomen uit werk en woning (na verrekening van verliezen) van € 5.126. Daarbij is geen bedrag aan heffingsrente in rekening gebracht.

1.10. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 8 mei 2012 te Leeuwarden. De zaken met de nummers 11/137, 11/138, 11/148 en 11/149 zijn gezamenlijk behandeld. Belanghebbende is ter zitting verschenen, vergezeld van zijn echtgenote. Namens de Inspecteur zijn verschenen A en B.

1.12. Van de zitting is een proces-verbaal opgemaakt dat aan deze uitspraak is gehecht.

2. Feiten

2.1. Belanghebbende drijft in de vorm van een eenmanszaak een loodgieters- en gasfittersbedrijf. Belanghebbende beschikt over een opslagruimte voor de materialen. Deze opslagruimte - vanaf 2005 groot circa 125 m² - is buiten de woning van belanghebbende gelegen, beschikt niet over een kantoorruimte en wordt tot het ondernemingsvermogen gerekend.

2.3. Belanghebbende heeft een bestelauto Ford Transit tot zijn ondernemingsvermogen gerekend. In de laadruimte van deze bestelauto zijn aan de linkerkant schappen aangebracht en aan de rechterkant een werkbank. Deze zijn bevestigd met popnagels en moeren. De bestelauto is voorzien van een imperiaal. De bestelauto met imperiaal is 222 centimeter hoog. In de bestuurderscabine is naast de bestuurdersstoel een anderhalfzits bank aanwezig. Deze bank wordt gebruikt om een door belanghebbende ingeschakelde hulpkracht mee te nemen naar de plaats van de werkzaamheden. Tussen de bestuurderscabine en de laadruimte is een stalen schot gemonteerd met daarin een raampje.

2.6. Belanghebbende heeft voor de jaren 2004 tot en met 2008 de kosten van de werkruimte ten laste van de winst gebracht. Verder heeft belanghebbende geen forfaitaire onttrekking voor het privégebruik van de bestelauto aangegeven.

2.7. De (definitieve) aanslag voor het jaar 2004 is overeenkomstig de aangifte opgelegd.

2.8. In juni 2009 heeft de Inspecteur onderzoek gedaan naar onder meer de aanvaardbaarheid van de voor de jaren 2004 tot en met 2008 in aftrek gebrachte kosten van de werkruimte en het privégebruik van de bedrijfsauto. Naar aanleiding van de bevindingen heeft de Inspecteur bij de onderhavige navorderingsaanslag de aftrek van de kosten van de werkruimte van € 1.052 gecorrigeerd en een onttrekking van € 2.882 voor het privégebruik van de bestelauto in aanmerking genomen.

2.9. De Rechtbank heeft met betrekking tot de correctie van de kosten van de werkruimte geoordeeld dat de Inspecteur niet beschikt over een voor navordering vereist nieuwe feit, zodat deze correctie derhalve dient te vervallen. Verder heeft de Rechtbank geoordeeld dat belanghebbende niet overtuigend heeft aangetoond dat hij minder dan 500 kilometer met de bestelauto voor privé-doeleinden heeft gereden, dat niet aannemelijk is geworden dat de bestelauto door aard of inrichting (nagenoeg) uitsluitend geschikt is voor vervoer van goederen, en dat de Inspecteur derhalve terecht 22% van de waarde van de bestelauto als onttrekking in aanmerking heeft genomen.

3. Geschil

3.1 Tussen partijen is in geschil of de Inspecteur met betrekking tot de correctie van de kosten van de werkruimte beschikt over een voor navordering vereist nieuwe feit, en of de bijtelling privégebruik auto als bedoeld in artikel 3.20 van de Wet inkomstenbelasting 2001 (hierna: Wet IB) van toepassing is op de tot het ondernemingsvermogen behorende bestelauto. Belanghebbende beantwoordt beide vragen ontkennend, de Inspecteur bevestigend.

3.2 Ingeval het Hof een voor navordering vereist nieuw feit aanwezig acht, is vervolgens in geschil het antwoord op de vraag of belanghebbende de kosten van de werkruimte ten laste van de winst mag brengen. Deze vraag beantwoordt belanghebbende bevestigend, de Inspecteur ontkennend.

4. Overwegingen

4.2. Gelet op het bepaalde in artikel 6:19 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) wordt, met instemming van beide partijen, het hoger beroep geacht mede te zijn gericht tegen de nieuwe navorderingsaanslag van 24 juni 2011.

4.3. De Inspecteur heeft de oorspronkelijke navorderingsaanslag verminderd tot nihil, zodat het hoger beroep inzake deze belastingaanslag voor belanghebbende niet tot een gunstiger resultaat kan leiden. In zoverre dient het hoger beroep niet-ontvankelijk te worden verklaard (vgl. HR 23 maart 2012, nr. 11/01321, LJN BV0655, NTFR 2012/853).

4.5. De Inspecteur beroept zich echter op artikel 16, lid 2, aanhef en onderdeel c, AWR. Daarin is vanaf 1 januari 2010 geregeld dat navordering mede kan plaatsvinden in alle gevallen waarin te weinig belasting is geheven omdat ten gevolge van een fout een aanslag ten onrechte achterwege is gelaten of ten gevolge van een fout een belastingaanslag tot een te laag bedrag is vastgesteld, hetgeen de belastingplichtige redelijkerwijs kenbaar is. Van dit laatste is in elk geval sprake indien de te weinig geheven belasting ten minste 30 percent van de volgens de belastingwet verschuldigde belasting bedraagt.

4.6. Tussen partijen is niet in geschil dat de Inspecteur bij beschikking van 25 februari 2011 abusievelijk de oorspronkelijke navorderingsaanslag heeft verminderd, en dat deze fout voor belanghebbende kenbaar was.

4.7. Bij navordering op grond van artikel 16, lid 2, aanhef en onderdeel c, AWR geldt een termijn van twee jaar, te rekenen vanaf het tijdstip waarop de belastingaanslag is vastgesteld (artikel 16, lid 3, laatste volzin, AWR). In het onderhavige geval dient de nieuwe navorderingsaanslag van 24 juni 2011 tot herstel van een foutieve vermindering van de oorspronkelijke navorderingsaanslag die op 25 november 2009 is vastgesteld. Gelet daarop heeft de Inspecteur voornoemde tweejaarstermijn in acht genomen.

4.8. Op grond van het overgangsrecht vindt artikel 16, lid 2, aanhef en onderdeel c, AWR toepassing ten aanzien van belastingaanslagen of voor bezwaar vatbare beschikkingen die zijn vastgesteld of genomen na 31 december 2009 (artikel XXI, lid 2, van de Wet van 23 december 2009 tot wijziging van enkele belastingwetten en enige andere wetten (Overige fiscale maatregelen 2010), Stb. 2009/610). Zoals hiervoor opgemerkt, dient de nieuwe navorderingsaanslag van 24 juni 2011 tot herstel van een foutieve vermindering van de oorspronkelijke navorderingsaanslag die op 25 november 2009 is vastgesteld. Op grond van voornoemd overgangsrecht vindt artikel 16, lid 2, aanhef en onderdeel c, AWR geen toepassing ten aanzien van belastingaanslagen die zijn vastgesteld vóór 1 januari 2010. De Inspecteur kan zich voor de nieuwe navorderingsaanslag van 24 juni 2011 derhalve niet beroepen op artikel 16, lid 2, aanhef en onderdeel c, AWR. Deze navorderingsaanslag dient derhalve te worden vernietigd.

5. Kosten

6. Beslissing

De voorzitter is verhinderd deze uitspraak mede te ondertekenen. Namens de voorzitter heeft mr. J. Huiskes deze uitspraak mede ondertekend.

De griffier, De voorzitter,

(K. Braaksma) (J. Huiskes)

Afschriften zijn aangetekend per post verzonden op 11 juli 2012