Gerechtshof 's-Gravenhage, 15-07-2003, AJ3825, BK-02-04144

PROCES-VERBAAL

van de mondelinge uitspraak op het beroep van X te Z tegen de uitspraak van de voorzitter van het managementteam van de Belastingdienst . . ., kantoor P, op het bezwaarschrift van belanghebbende tegen de haar opgelegde navorderingsaanslag in de inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen over het jaar 1999.

De mondelinge behandeling van de zaak heeft plaatsgehad ter zitting van het Gerechtshof van 1 juli 2003, gehouden te Den Haag. Aldaar zijn verschenen (. . .) namens belanghebbende alsmede namens de Inspecteur (. . .), tot zijn bijstand vergezeld door (. . .).

Beslissing

Het Gerechtshof verklaart het beroep ongegrond.

Gronden

2. De Inspecteur heeft belanghebbende de bestreden navorderingsaanslag opgelegd en zich gebaseerd op de door belanghebbende gedane aangifte. Daarbij is geen boete opgelegd.

3. Belanghebbende heeft tegen de navorderingsaanslag bezwaar gemaakt. Bij de bestreden uitspraak heeft de Inspecteur het bezwaar afgewezen.

4. In geschil is het antwoord op de vraag of de onderhavige navorderingsaanslag ten onrechte is opgelegd, zoals belanghebbende bevestigend en de Inspecteur ontkennend beantwoordt.

5. Belanghebbende heeft zich - zakelijk weergegeven - op het standpunt gesteld dat een navordering rechtvaardigend nieuw feit afwezig is. Voorts is belanghebbende niet te kwader trouw omdat zij de fout van de Inspecteur bij de ontvangst van de voorlopige aanslag en bij de definitieve aanslag niet heeft onderkend. De teruggave kwam overeen met het bedrag dat belanghebbende verwachtte en daarbij is niet opgevallen dat de aanslag op haar naam stond in plaats van op de naam van haar echtgenoot. Bovendien heeft de Inspecteur zijn werkzaamheden herhaaldelijk onzorgvuldig uitgevoerd zodat het opleggen van de bestreden navorderingsaanslag in strijd is met de algemene beginselen van behoorlijk bestuur. De Inspecteur stelt zich daarbij ten onrechte op het standpunt dat artikel 16, tweede lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen van toepassing is. Tot slot verzoekt belanghebbende om toekenning van een schadevergoeding voor tijdens de bezwaar- en beroepsprocedure gemaakte kosten. In de bezwaarfase is daartoe een bedrag van ƒ 357 geclaimd maar niet verleend.

6. De Inspecteur heeft - zakelijk weergegeven - daartegen aangevoerd, primair, dat ten onrechte een bedrag aan loon-heffing is verrekend in de aan belanghebbende opgelegde definitieve aanslag. Mitsdien kan te allen tijde navordering plaatsvinden - ook indien een zogenoemd nieuw feit zou ontbreken - op de voet van artikel 16, tweede lid, onderdeel a, van de Algemene wet inzake rijksbelasting. Subsidiair heeft hij zich op het standpunt gesteld dat sprake is van een ernstige administratieve misslag die belanghebbende bij ontvangst van de voorlopige en definitieve aanslag heeft onderkend dan wel redelijkerwijs heeft moeten onderkennen. Daarbij heeft hij onder meer gewezen op het zeer grote verschil in de bedragen van de belastbare inkomens van belanghebbende en haar echtgenoot en het feit dat de voorlopige en de definitieve aanslag een groot bedrag aan ingehouden en verrekende loonheffing vermelden, nu belanghebbende geen looninkomsten heeft genoten. Voor het toekennen van een vergoeding aan belanghebbende voor tijdens de bezwaarfase en de beroepsfase gemaakte kosten bestaat geen aanleiding.

7. Naar 's Hofs oordeel heeft de Inspecteur zich in zijn pleit-nota terecht op het standpunt gesteld dat in de (voorlopige en in) definitieve aanslag ten onrechte een bedrag aan loonheffing is verrekend. Onder deze omstandigheden mag de Inspecteur op basis van artikel 16, tweede lid, onderdeel a, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen overgaan tot het opleggen van de bestreden navorderingsaanslag. Anders dan belanghebbende verdedigt wordt het opleggen van de navorderingsaanslag daarbij niet verhinderd door een beroep op de algemene beginselen van behoorlijk bestuur, in dier voege dat belanghebbende, naar 's Hofs oordeel, zich daarbij uitsluitend op het zorgvuldigheidsbeginsel heeft beroepen. Een zodanig beroep kan de in geding zijnde navorderingsaanslag dan ook niet afweren.

8. Overigens is het Hof van oordeel dat belanghebbende reeds bij de ontvangst van de voorlopige aanslag heeft geweten dan wel redelijkerwijs heeft moeten weten dat die aanslag niet kon berusten op een juiste vaststelling van het belastbare inkomen van belanghebbende over het onderhavige jaar. Het Hof verwijst daartoe naar de hiervoor in onderdeel 1.2 aangehaalde brief, al dan niet in samenhang met hetgeen in onderdeel 1.6 is vermeld. Nu de definitieve aanslag overeenkomstig de voorlopige aanslag is opgelegd heeft een zelfde oordeel omtrent de wetenschap van belanghebbende te gelden. Het vorenstaande klemt te meer nu de echtgenoot van belanghebbende reeds een voorlopige teruggave over het onderhavige jaar ad ƒ 7.935 had ontvangen. Daarbij kan het belanghebbende redelijkerwijs niet zijn ontgaan dat de restitutie op haar naam stond en niet op die van haar echt-genoot. Het Hof is derhalve van oordeel dat ook op basis van artikel 16, eerste lid, van de Algemene wet inzake rijks-belastingen de Inspecteur is gelegitimeerd de navorderings-aanslag op te leggen.

9. Op grond van het vorenoverwogene is het beroep ongegrond.

10. Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht. Evenmin acht het Hof termen aanwezig om belanghebbende op basis van artikel 8:73 van de Algemene wet bestuursrecht een schadevergoeding toe te kennen ter zake van tijdens de bezwaarfase gemaakte kosten. Daartoe verwijst het Hof naar zijn hiervoor in onderdeel 7 en 8 gegeven overwegingen.

Deze uitspraak is vastgesteld op 15 juli 2003 door mr. Van Walderveen en op dezelfde datum in het openbaar uitgesproken, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier mr. Van Duijvendijk.

(Van Duijvendijk)

(Van Walderveen)