Gerechtshof 's-Gravenhage, 30-06-2004, AP8132, BK-03/01856

PROCES-VERBAAL

van de mondelinge uitspraak op het beroep van X te Z tegen de uitspraak van de Inspecteur, de voorzitter van het managementteam van de Belastingdienst/P, op het bezwaarschrift van belanghebbende tegen voor het jaar 2001 opgelegde aanslag in de inkomstenbelasting en de premie volksverzekeringen.

De mondelinge behandeling van de zaak heeft plaatsgehad ter zitting van het Gerechtshof van 16 juni 2004, gehouden te Den Haag. Aldaar zijn verschenen belanghebbende en A namens de Inspecteur.

Beslissing

Het Gerechtshof verklaart het beroep ongegrond.

Gronden

1. Belanghebbende woonde gedurende geheel 2001 ongehuwd samen met mevrouw B. Zij hebben er voor gekozen om als fiscale partners te worden aangemerkt.

2. Belanghebbende heeft in verband met de heffingskorting een verzoek gedaan tot vaststelling van een voorlopige teruggaaf over het jaar 2001. Naar aanleiding van dit verzoek is aan belanghebbende een voorlopige teruggaaf van ƒ 3.473 (€ 1.576) toegekend, welk bedrag gelijk is aan het bedrag van de algemene heffingskorting.

Nadat ik uw aangifte 2001 heb gecontroleerd, ontvangt u een definitieve aanslag. Bij het vaststellen van deze aanslag kan ik afwijken van de gegevens die u heeft verstrekt. Als ik afwijk van uw aangifte, ontvangt u hierover bericht".

6. Tussen partijen is in geschil of de aanslag terecht is vastgesteld. Belanghebbende stelt zich primair op het standpunt dat geen aanslag had mogen worden opgelegd, omdat de verschuldigde belasting minder bedraagt dan de in artikel 9.4, eerste lid, aanhef en onderdeel a, van de Wet vervatte aanslaggrens van ƒ 432 (€ 196). Voorts doet belanghebbende een beroep op het vertrouwensbeginsel. De Inspecteur stelt zich daartegenover op het standpunt dat de aanslag ingevolge het bepaalde in artikel 9.4, vierde lid, van de Wet terecht is opgelegd, omdat de verhoging van de gecombineerde heffingskorting tot een te hoog bedrag is genoten. Voorts neemt hij het standpunt in dat aan het aangifteprogramma van Elsevier noch van de onder 4. vermelde mededeling het in rechte te beschermen vertrouwen kan worden ontleend dat in dezen geen belasting zou zijn verschuldigd.

7. Belanghebbende is over de aan hem toegerekende inkomensbestanddelen een bedrag aan gecombineerde inkomensheffing verschuldigd van € 195. Ingevolge artikel 8.8 van de Wet bedraagt de gecombineerde heffingskorting maximaal het bedrag van de gecombineerde inkomensheffing, derhalve € 195. Nu vaststaat dat belanghebbende in het onderhavige jaar de minstverdienende partner is geweest en dat zijn partner voorts voldoende inkomen heeft genoten, wordt de gecombineerde heffingskorting op grond van artikel 8.9, eerste lid, in verbinding met artikel 8.10 van de Wet verhoogd met een bedrag van € 1.381 (tot € 1.576, zijnde de algemene heffingskorting overeenkomstig artikel 8.10 van de Wet).

8. Ingevolge artikel 9.4, eerste lid, aanhef en onderdeel b, van de Wet wordt een aanslag vastgesteld indien voor of in de loop van het kalenderjaar een voorlopige teruggaaf is vastgesteld. Voormelde bepaling blijft echter buiten toepassing, indien een voorlopige teruggaaf uitsluitend met het oog op de heffingskorting is vastgesteld, tenzij de verhoging van de gecombineerde heffingskorting volgens artikel 8.9 van de Wet ten onrechte of tot een te hoog bedrag is genoten. Laatstgenoemde uitzondering doet zich hier voor. Nu belanghebbende door middel van de voorlopige teruggaaf een bedrag van € 1.576 aan heffingskorting heeft genoten, terwijl de verhoging van de gecombineerde heffingskorting in zijn geval € 1.381 bedraagt (zie hiervóór onder 7.), is de verhoging van de gecombineerde heffingskorting immers tot een te hoog bedrag genoten. De in artikel 9.4, eerste lid, onderdeel a, van de Wet bedoelde aanslaggrens is in dezen, ook afgezien van de in rekening gebrachte heffingsrente, niet van toepassing. In zoverre faalt het beroep.

9. Voorts stelt belanghebbende een in rechte te beschermen vertrouwen te kunnen ontlenen aan het aangifteprogramma van Elsevier. Volgens een afdruk van een met dit computerprogramma vervaardigde 'Berekening inkomen en belasting 2001' zou na toepassing van de regels voor een verplichte aanslag het te betalen bedrag nihil zijn. Deze stelling faalt omdat de Inspecteur geen verantwoordelijkheid draagt voor dit programma. De omstandigheid dat de Belastingdienst bij gelegenheid ter ondersteuning van een door haar ingenomen standpunt verwijst naar de door Elsevier uitgegeven Belastingalmanak doet hieraan niet af. Ook waar belanghebbendes beroep op schending van het vertrouwensbeginsel steunt op de onder 4. vermelde mededeling faalt het. Voor in rechte te beschermen vertrouwen als hier bedoeld is meer vereist dan de enkele omstandigheid dat de Inspecteur na ontvangst van de aangifte op basis van een kennelijk globale beoordeling heeft aangegeven dat op dat moment de aangifte niet leidt tot een te betalen bedrag. Hieraan doet niet af dat de Inspecteur bij het opleggen van de aanslag niet is afgeweken van de aangifte.

10. Op grond van het hiervóór overwogene is de onderwerpelijke aanslag terecht en tot het juiste bedrag vastgesteld. Het beroep van belanghebbende is ongegrond.

11. Het Hof acht geen termen aanwezig voor een kostenveroordeling als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.

Deze uitspraak is vastgesteld op 30 juni 2004 door mr. Engel en op dezelfde datum in het openbaar uitgesproken, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier.

(Otto) (Engel)