Gerechtshof 's-Gravenhage, 31-08-2012, BX6838, BK-11/00654

GERECHTSHOF ’s-GRAVENHAGE

Uitspraak van de tweede meervoudige belastingkamer van 31 augustus 2012

in het geding tussen:

op het hoger beroep van de Inspecteur tegen de uitspraak van de rechtbank Rotterdam van 28 juli 2011, nummer AWB 10/3628 WOZ, betreffende het hierna vermelde verzoek als bedoeld in artikel 8:75a van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb).

Beschikking, aanslag, bezwaar en geding in eerste aanleg

1.1. Bij beschikking als bedoeld in artikel 22 van de Wet waardering onroerende zaken is de waarde van de onroerende zaak, plaatselijk bekend als [a-straat 1] te [Z], vastgesteld op € 275.000 per waardepeildatum 1 januari 2009. De beschikking geldt voor het kalenderjaar 2010.

1.2. Aan belanghebbende is voor het jaar 2010 wegens het genot krachtens eigendom, bezit of beperkt recht van de onroerende zaak, een aanslag in de onroerendezaakbelasting van de gemeente Hellevoetsluis naar een heffingsmaatstaf van € 275.000 opgelegd.

1.3. Het aanslagbiljet waarmee de beschikking en de aanslag zijn bekendgemaakt is gedagtekend 26 februari 2010.

1.4. Bij in een geschrift, gedagtekend 28 juli 2010, vervatte uitspraken heeft de Inspecteur de bezwaren van belanghebbende tegen de beschikking en de aanslag ongegrond verklaard.

1.5. Belanghebbende heeft bij brief van 6 september 2010 tegen de uitspraken van de Inspecteur beroep bij de rechtbank ingesteld. Een griffierecht van € 41 is geheven.

1.6. Bij brief van 13 januari 2011 heeft de griffier van de rechtbank de Inspecteur verzocht een verweerschrift in te dienen.

1.7. Bij brief van 18 februari 2011 heeft de Inspecteur belanghebbende meegedeeld dat hij de waarde van de onroerende zaak ambtshalve nader heeft vastgesteld op € 260.000 en de aanslag dienovereenkomstig heeft verminderd. In dit verband heeft hij belanghebbende verzocht het beroep in te trekken en toegezegd alsdan het griffierecht te vergoeden.

1.8. Bij brief van 24 februari 2011 heeft belanghebbende het beroep ingetrokken en heeft hij de rechtbank verzocht de Inspecteur te veroordelen in de proceskosten (1 punt à € 437).

1.9. De Inspecteur heeft bij brief van 11 maart 2011 geconcludeerd tot afwijzing van het verzoek.

1.10. De rechtbank heeft het verzoek behandeld ter zitting van 19 juli 2011, alwaar partijen zijn verschenen.

1.11. De rechtbank heeft de Inspecteur veroordeeld in de proceskosten aan de zijde van belanghebbende tot een bedrag van € 874. Zij is bij de vaststelling van de hoogte van de vergoeding uitgegaan van de wegingsfactor 1 (gemiddeld) als bedoeld in onderdeel C1 van de Bijlage bij het Besluit proceskosten bestuursrecht (hierna: het Bpb).

Loop van het geding in hoger beroep

2.1. De Inspecteur is van de uitspraak van de rechtbank in hoger beroep gekomen bij het Hof.

2.2. Belanghebbende heeft een verweerschrift ingediend.

2.3. De mondelinge behandeling van de zaak heeft plaatsgehad ter zitting van het Hof van 22 juni 2012, gehouden te ’s-Gravenhage. Partijen zijn verschenen. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt.

Vaststaande feiten

Op grond van de stukken van het geding is, als tussen partijen niet in geschil dan wel door een van hen gesteld en door de wederpartij niet of onvoldoende weersproken, in hoger beroep het volgende komen vast te staan:

3.1. Ten einde beroep in te stellen, heeft belanghebbende op 31 augustus 2010 volmacht verleend aan mevrouw mr. [A] van [B] te [Q]. Blijkens een op 10 juni 2012 door belanghebbende ondertekende volmacht, strekt deze bovendien tot het voeren van de procedure in hoger beroep.

3.2. De gemachtigde van belanghebbende verleent beroepsmatig rechtsbijstand. Zulks geschiedt, zoals de gemachtigde het presenteert, volgens het principe van ”no cure, no pay”. Dit houdt in dat voor de rechtsbijstand alleen kosten aan een opdrachtgever in rekening worden gebracht, indien in het kader van een bezwaar- of beroepsprocedure een proceskostenvergoeding aan de opdrachtgever wordt toegekend. De opdrachtgever wordt een bedrag gelijk aan het toegekende bedrag, dus geen hoger bedrag, verschuldigd aan de gemachtigde. Hierdoor is de rechtsbijstand voor de opdrachtgever per saldo ”kostenneutraal”. In commerciële uitingen van [B] wordt dit ”gratis” en ”kosteloos” genoemd.

3.3. Tussen belanghebbende als opdrachtgever en [B] als opdrachtnemer is op 2 september 2010 een overeenkomst gesloten. Deze houdt – voor zover hier van belang – in:

Oordeel van de rechtbank

Omschrijving geschil in hoger beroep en standpunten van partijen

5.1. Tussen partijen is in geschil of de rechtbank de Inspecteur terecht heeft veroordeeld in de proceskosten aan de zijde van belanghebbende wegens beroepsmatig verleende rechtsbijstand in verband met de behandeling van het beroep.

5.2. De Inspecteur stelt zich primair op het standpunt dat de gemachtigde voor zichzelf en niet voor belanghebbende optreedt. Subsidiair stelt de Inspecteur zich op het standpunt dat belanghebbende op een proceskostenvergoeding geen aanspraak kan maken, nu tevoren en ongeacht de toekenning van enig bedrag en het beloop ervan vaststaat dat de beroepsmatig verleende rechtsbijstand hem per saldo niets kost. Meer subsidiair stelt de Inspecteur dat het gewicht van de zaak, omdat deze alleen de proceskosten betreft, als licht moet worden beoordeeld en dat op die grond een wegingsfactor van 0,5 van toepassing is.

5.3. Belanghebbende heeft de standpunten van de Inspecteur gemotiveerd bestreden.

5.4. Voor de standpunten van partijen en de gronden verwijst het Hof verder naar de gedingstukken.

Conclusies van partijen

6.1. Het hoger beroep van de Inspecteur strekt primair tot niet-ontvankelijkheid van belanghebbende in het verzoek, subsidiair tot afwijzing van het verzoek en meer subsidiair tot vaststelling van de vergoeding op € 437.

6.2. Belanghebbende concludeert tot bevestiging van de uitspraak van de rechtbank.

Beoordeling van het hoger beroep

Ontvankelijkheid

7.1. Naar het Hof begrijpt, stelt de Inspecteur primair dat het bij de intrekking van het beroep bij de rechtbank gedane verzoek om een proceskostenveroordeling niet-ontvankelijk is aangezien belanghebbende daarbij geen belang heeft, terwijl de gemachtigde degene is die in werkelijkheid belang heeft bij vergoeding van proceskosten, zodat de gemachtigde voor zichzelf en niet namens belanghebbende optreedt.

7.2. De volmachten houden samengevat in dat belanghebbende de gemachtigde de bevoegdheid verleent hem in verband met het geschil over de waarde van de onroerende zaak in rechte te vertegenwoordigen. Hieronder kan ook het intrekken van het beroep en het tegelijk indienen van het onderwerpelijke verzoek worden begrepen.

7.3. De enkele omstandigheid dat belanghebbende met de gemachtigde een overeenkomst heeft gesloten op grond waarvan de kosten die belanghebbende aan de gemachtigde moet betalen worden gesteld op het bedrag dat een rechterlijke instantie toekent als kostenvergoeding, brengt niet mee dat belanghebbende geen belang heeft bij het verzoek om vergoeding van proceskosten of bij rechtsmiddelen tegen beslissingen dienaangaande.

7.4. Hetgeen de Inspecteur aanvoert leidt het Hof mitsdien niet tot het oordeel dat de rechtbank het verzoek niet-ontvankelijk had moeten verklaren.

Aanspraak op vergoeding van proceskosten

7.5. Tussen belanghebbende en zijn gemachtigde geldt de in 3.3 aangehaalde overeenkomst. De daardoor tussen hen bestaande rechtsverhouding verhindert niet dat belanghebbende aanspraak kan maken op vergoeding van proceskosten wegens beroepsmatig verleende rechtsbijstand. Deze proceskosten zijn in beginsel het door de gemachtigde op grond van de overeenkomst aan belanghebbende te factureren bedrag voor de verlening van rechtsbijstand. In dit geding is niet gesteld of komen vast te staan dat het beloop van de factuur bij voorbaat nihil zal bedragen, dat geen factuur is en zal worden uitgereikt of dat sprake is van andere feiten of omstandigheden waardoor geen aanspraak op een proceskostenvergoeding bestaat.

7.6. Het Hof verwerpt derhalve de opvatting van de Inspecteur dat de rechtbank geen kostenveroordeling had kunnen uitspreken.

Gewicht van de zaak

7.8. Uit de inhoud van het bij de rechtbank ingediende beroepschrift van 6 september 2010 van de gemachtigde van belanghebbende volgt dat het gewicht van de zaak niet als ’licht’, doch als ’gemiddeld’ is aan te merken. Door of na de intrekking van het beroep komt daarin geen wijziging. Mitsdien heeft het Hof geen reden te oordelen dat de rechtbank een te hoge wegingsfactor heeft toegepast.

Slotsom

7.9. Nu de Inspecteur in hoger beroep geen klachten heeft geuit over het aantal punten dat de rechtbank voor proceshandelingen heeft toegekend, zal het Hof de uitspraak van de rechtbank bevestigen.

Proceskosten en griffierecht

8.1. De Inspecteur moet worden veroordeeld in de door belanghebbende in hoger beroep gemaakte proceskosten. Het Hof stelt deze kosten vast op de voet van artikel 8:75 van de Awb in verbinding met het Bpb en de daarbij behorende bijlage. Het Hof is van oordeel dat de zaak in hoger beroep eenvoudig is en kent een wegingsfactor van 0,5 toe voor het gewicht van de zaak. Alsdan stelt het Hof de proceskosten vast op € 437: 2 punten à € 437 x 0,5 (gewicht van de zaak), wegens beroepsmatig verleende rechtsbijstand in hoger beroep. Voor een hogere vergoeding acht het Hof geen termen aanwezig.

8.2. Omdat de uitspraak van de rechtbank in stand blijft, wordt van de gemeente Hellevoetsluis wegens het door de Inspecteur ingestelde hoger beroep een griffierecht geheven van € 454.

Beslissing

De uitspraak is vastgesteld door mrs. U.E. Tromp, J.T. Sanders en W.M.G. Visser, in tegenwoordigheid van de griffier mr. R.W. Otto. De beslissing is op 31 augustus 2012 in het openbaar uitgesproken.