Gerechtshof 's-Hertogenbosch, 10-03-2000, AA6019, 98/01623

BELASTINGKAMER

Nr. 98/01623

1.1. Belanghebbende heeft bezwaar gemaakt tegen de op het

aanslagbiljet voorkomende aanslagen met betrekking tot het object P-laan 1. De heffingsambtenaar heeft de aanslagen bij de bestreden uitspraak gehandhaafd.

Belanghebbende is van deze uitspraak in beroep gekomen bij het Hof.

De heffingsambtenaar heeft een vertoogschrift ingediend.

1.2. De mondelinge behandeling van de zaak heeft plaatsgehad in raadkamer ter zitting van het Hof van 2 februari 2000 te 's-Hertogenbosch.

Aldaar zijn verschenen en gehoord mr drs R, verbonden aan X, belastingadviseurs te A, als gemachtigde van belanghebbende, alsmede de heer G., namens de heffingsambtenaar.

Voor elke volle ƒ 5.000,-- van de heffingsmaatstaf bedraagt:

a. de gebruikersbelasting:

1. voor onroerende zaken die in hoofdzaak tot woning

dienen _____ ƒ 5,74

2.voor onroerende zaken die niet in hoofdzaak tot

woning dienen ____ ƒ 6,88

b. de eigenarenbelasting:

1. voor onroerende zaken die in hoofdzaak tot woning

dienen ____ ƒ 6,88

2. voor onroerende zaken die niet in hoofdzaak

tot woning dienen ____ ƒ 8,25"

4.1. Tussen partijen is in geschil het antwoord op de vraag

of de differentiatie in tarief tussen woningen en niet-woningen is aan te merken als een door artikel 26 van het Internationaal Verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten (hierna: IVBPR) verboden ongelijke behandeling van gelijke gevallen.

Belanghebbende beantwoordt deze vraag bevestigend, de heffingsambtenaar ontkennend.

4.2. Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden welke

door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken.

Zij hebben daaraan ter zitting nog toegevoegd:

Belanghebbende:

Anders dan in het beroepschrift is bepleit, behoeft de tariefdifferentiatie niet tot vernietiging van de aanslagen te leiden.

De heffingsambtenaar:

Voor tariefdifferentiatie bestaat een breed maatschappelijk draagvlak.

4.3. Belanghebbende concludeert tot vernietiging van de

bestreden uitspraak, en tot vermindering van de aanslagen

met toepassing van de voor woningen geldende tarieven.

De heffingsambtenaar concludeert tot bevestiging van zijn uitspraak.

5.1. Bij de beantwoording van de vraag of sprake is van een

door artikel 26 IVBPR verboden ongelijke behandeling - welke vraag het Hof mede zal beoordelen aan de hand van artikel 14 van het Europees verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden in verbinding met artikel 1 Protocol nr. 1 - moet worden vooropgesteld dat deze Verdragen niet iedere ongelijke behandeling van gelijke gevallen verbieden, doch alleen die welke als discriminatie moet worden beschouwd omdat een objectieve en redelijke rechtvaardiging ervoor ontbreekt. Hierbij verdient opmerking dat aan de wetgever een zekere beoordelingsvrijheid moet worden gelaten

bij de beantwoording van de vraag of gevallen voor de toepassing van deze Verdragen als gelijk moeten worden beschouwd, en of, in het bevestigende geval, een objectieve en redelijke rechtvaardiging bestaat om die gevallen niettemin in verschillende zin te regelen.

5.2. Het verschil in tarief zoals dat in de Verordening is opgenomen, berust op de in artikel 220f, lid 2, van de Gemeentewet gegeven bevoegdheid om het tarief van de belasting voor onroerende zaken die in hoofdzaak tot woning dienen,

op een ander bedrag (met een maximale bandbreedte van 20%) vast te stellen dan het tarief voor onroerende zaken die niet in hoofdzaak tot woning dienen.

Bij de beantwoording van de vraag of genoemde categorieën

onroerende zaken voor de verschuldigdheid van het tarief op

één lijn moeten worden gesteld, moet worden gelet op de strekking van de regeling van het tarief (HR 17 augustus 1998,

BNB 1999/122c*).

5.3. Uit de geschiedenis van de totstandkoming van voormeld artikel 220f valt op te maken dat de mogelijkheid tot tariefdifferentiatie in de wet is opgenomen om gemeenten in staat te stellen de onroerende-zaakbelastingen als instrument te gebruiken om de vestiging van bedrijven te stimuleren,

of om lastenverschuivingen als gevolg van verschillen in waarde-ontwikkeling tussen woningen en niet-woningen te mitigeren (Tweede Kamer, vergaderjaar 1996-1997, 25 037, nrs. 3 en 6).

5.4. Gelet op de sub 5.3 vermelde strekking van de regeling

heeft de wetgever naar het oordeel van het Hof de grenzen van de hem toekomende beoordelingsvrijheid niet overschreden

door woningen en niet-woningen voor de verschuldigdheid van het tarief als ongelijk aan te merken.

Aangetekend in afschrift aan partijen verzonden

op: 10 maart 2000