Gerechtshof 's-Hertogenbosch, 05-08-2003, AM2788, 00/00972

HET GERECHTSHOF TE 's-HERTOGENBOSCH

U I T S P R A A K

Uitspraak als bedoeld in artikel 8:66, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: de Awb) van het Gerechtshof te 's-Hertogenbosch, tiende enkelvoudige Belastingkamer, op het beroep van X te Y (hierna: de belanghebbende) tegen de uitspraak van het hoofd van de eenheid Ondernemingen P van de rijksbelastingdienst (hierna: de Inspecteur) op het bezwaarschrift betreffende na te melden aanslag.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. Aan de belanghebbende is voor het jaar 1997 een aanslag in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen opgelegd naar een belastbaar inkomen van fl. 161.624,=, welke aanslag, na daartegen tijdig gemaakt bezwaar, bij uitspraak van de Inspecteur is verminderd tot een naar een belastbaar inkomen fl. 106.424,=.

1.2. De belanghebbende is tegen die uitspraak in beroep gekomen bij het Hof. Ter zake van dit beroep heeft de griffier van de belanghebbende een griffierecht geheven van fl. 60,= (€ 27,23). De Inspecteur heeft bij verweerschrift het beroep bestreden.

1.3. De belanghebbende heeft, na daartoe door het Hof in de gelegenheid te zijn gesteld, schriftelijk gerepliceerd en de Inspecteur schriftelijk gedupliceerd.

1.4. Het onderzoek ter zitting heeft met gesloten deuren plaatsgehad op 22 mei 2002 te 's-Hertogenbosch. Aldaar zijn toen verschenen en gehoord de belanghebbende, alsmede, de Inspecteur.

De belanghebbende en de Inspecteur hebben te dezer zitting een pleitnota voorgedragen en exemplaren daarvan overgelegd aan het Hof en aan de wederpartij. Het Hof rekent deze pleitnota's tot de stukken van het geding. De belanghebbende heeft verklaard geen bezwaar te hebben tegen overlegging van de drie bij de pleitnota van de Inspecteur behorende bijlagen.

2. Feiten

Op grond van de stukken van het geding en het verhandelde ter zitting staat, als tussen partijen niet in geschil, dan wel door een van hen gesteld en door de wederpartij niet of niet voldoende weersproken, het volgende vast:

2.1. De belanghebbende, geboren in mei 1933, was het gehele jaar gehuwd met A, geboren in juli 1932.

2.2. De belanghebbende is met zijn zoon per 1 januari 1983 een maatschap aangegaan en de belanghebbende dreef uit dien hoofde een onderneming, bestaande uit een akkerbouwbedrijf. De maatschap is per 31 december 1997 beëindigd; de onderneming is door de zoon van de belanghebbende als eenmanszaak voortgezet.

2.3. De belanghebbende en zijn echtgenote hadden op 31 december 1997 de eigendom en het gebruik van het perceel aan de Aweg 1 te Y, kadastraal bekend sectie x, nummer x, oppervlakte 00.09.40 ha, gemeente Z, alsmede het op het perceel staande en gelegen woonhuis met aanhorigheden (hierna: de onroerende zaak). De onroerende zaak behoorde tot het buitenvennootschappelijke ondernemingsvermogen. De belanghebbende heeft het vorenbedoelde perceel in september 1985 verworven van de Staat voor fl. 60.000,=, met inbegrip van de toentertijd daarop gelegen woning. In dit bedrag is begrepen een bedrag ad fl. 9.400,= voor de grond. De belanghebbende heeft de woning laten slopen en in 1986 heeft hij een nieuwe woning op het perceel laten bouwen. In 1986 is een bedrag van fl. 280.775,= aan bouwkosten geactiveerd. In 1988 is ter zake van een verbouwing een bedrag van fl. 1.600,= geactiveerd. Per 31 december 1997 bedroeg de boekwaarde van de woning fl. 243.782,=.

2.4. Ter zake van de staking van de onderneming is de onroerende zaak op 31 december 1997 tot het privévermogen gerekend. De belanghebbende en zijn echtgenote hadden op die datum het stellige voornemen de onroerende zaak levenslang te blijven gebruiken voor bewoning, zolang hun gezondheidstoestand dat zou toelaten.

2.5. De waarde in het economische verkeer van de onroerende zaak in vrije staat op 31 december 1997 is bij minnelijke taxatie door de belanghebbende en de Inspecteur vastgesteld op fl. 445.000,=, berekend als volgt:

2.6. In zijn aangifte inkomstenbelasting over het onderhavige jaar heeft de belanghebbende de stakingswinst ter zake van de onroerende zaak berekend als volgt: fl. 200.795,= (waarde in het economische verkeer woning met aanhorigheden in bewoonde staat) -/- fl. 243.782,= (boekwaarde) = fl. 42.987,= verlies. De belanghebbende heeft hierbij op de waarde in het economische verkeer van de woning met aanhorigheden een waardevermindering van 40% in aanmerking genomen, zijnde 40% van fl. 335.000,= is fl. 134.000,=. Voorts heeft de belanghebbende op de boekwinst op de ondergrond, het erf en de tuin de landbouwvrijstelling (artikel 8, eerste lid, aanhef, onderdeel b van de Wet op de inkomstenbelasting 1964; in de voor het onderhavige jaar geldende tekst, hierna: Wet IB 1964) toegepast.

2.7. Bij het opleggen van de aanslag met dagtekening 26 maart 1999 heeft de Inspecteur het belastbaar inkomen vastgesteld op fl. 161.524,=, berekend als volgt:

2.8. Op 31 maart 1999 heeft de belanghebbende bezwaar gemaakt tegen de aanslag. Bij uitspraak op bezwaar van 4 februari 2000 heeft de Inspecteur het belastbaar inkomen verminderd met fl. 55.100,= ter zake van de onder 2.7 vermelde correctie ondergrond, erf en tuin en het belastbaar inkomen nader vastgesteld op fl. 106.424,=.

(...)

Een concreet percentage als waardedrukkende factor bij duurzame zelfbewoning is dan ook gezien de stand van de jurisprudentie voorshands niet te geven.

2.10. De inspecteur van de eenheid Ondernemingen T van de rijksbelastingdienst heeft ten behoeve van een aantal belastingplichtigen aan een accountantskantoor bij brief van 6 december 2000 een voorstel gedaan ter vaststelling van de waarde in het economische verkeer van een door de ondernemer bewoonde woning, die bij staking van de onderneming tot het privévermogen wordt gerekend. Deze inspecteur beperkt zijn voorstel tot belastingplichtigen ressorterend onder zijn bevoegdheid en stelt, onder meer, als voorwaarde dat het voorstel geldt tot en met 31 december 2001 en dat de afspraak eindigt op het moment dat nadere wetgeving of landelijke richtlijnen/instructies verschijnen. Het voorstel luidt als volgt:

Dit voorstel is bij brief van 8 december 2000 beantwoord, waarbij voorstellen tot wijziging op het voorstel zijn gedaan.

2.11. De Inspecteur heeft bij brief van 27 november 2000 een voorstel gedaan ter vaststelling van de waarde in het economische verkeer van een door de ondernemer bewoonde woning, die bij staking van de onderneming tot het privévermogen wordt gerekend. Dit voorstel is beperkt tot de belastingplichtigen ressorterend onder zijn bevoegdheid en tot de afhandeling van de aangiften inkomstenbelasting en bezwaren tot en met het jaar 1999. Het voorstel luidt als volgt:

'De waarde in bewoonde staat wordt bepaald aan de [hand; Hof] van de volgende formule:

Waarde bewoond = gemiddelde leeftijd + 5%, waarbij de waarde bewoond ten minste 60% en maximaal 80% bedraagt.

Met de gemiddelde leeftijd wordt in dit verband bedoeld het gemiddelde van de leeftijd van de ondernemer/hoofdbewoner en de leeftijd van zijn eventuele partner/hoofdbewoner op het moment van staking. Zij dienen na staking duurzaam in de woning te blijven wonen.'.

2.12. In november 2000 is door afdeling waardeonderzoek Q ten behoeve van de inspecteurs in de regio een aantal richtlijnen opgesteld. Desbetreffend stuk luidt, voor zover te dezen relevant, als volgt:

Deze richtlijnen zijn in een overleg eind 2000 van de coördinatoren van de verschillende afdelingen waardeonderzoek niet aanvaard.

2.13. Op 20 december 2000 is door de directeur aan de hoofden van de eenheden Grote ondernemingen, Ondernemingen en Particulieren/ Ondernemingen van de rijksbelastingdienst een memo van S van 14 december 2000 uitgereikt. Dit memo luidt, voor zover te dezen relevant, als volgt:

2.14. Het voorstel van de Inspecteur, vermeld onder 2.11, is niet geaccepteerd. Gelet hierop en het onder 2.13 genoemde memo, heeft de Inspecteur vorenvermeld voorstel bij brief van 22 december 2000 ingetrokken.

2.15. De inspecteur van de eenheid Ondernemingen T van de rijksbelastingdienst heeft naar aanleiding van het onder 2.13 genoemde memo zijn onder 2.10 vermelde voorstel telefonisch ingetrokken op 3 januari 2001, hetgeen hij in zijn brief van 5 februari 2001 schriftelijk heeft vastgelegd. In deze brief van 5 februari 2001 heeft de inspecteur toegezegd, om bezwaarschriften die voor 3 januari 2001 en tijdig zijn ingediend af te doen overeenkomstig zijn onder 2.10 vermelde voorstel.

2.16. De inspecteur van de eenheid Ondernemingen U van de rijksbelastingdienst heeft op 8 januari 2001 aan een gemachtigde ten behoeve van meerdere onder zijn bevoegdheid ressorterende belastingplichtigen een voorstel gedaan overeenkomstig het onder 2.10 vermelde voorstel van de inspecteur van de eenheid Ondernemingen T van de rijksbelastingdienst.

2.17. De Inspecteur heeft op 21 december 2000 een memo geschreven voor alle hoofden van eenheden van de rijksbelastingdienst. Dit memo luidt, voor zover te dezen relevant, als volgt:

2.18. Op 31 januari 2001 heeft de Inspecteur het onder 2.17 vermelde memo aangepast. De aanpassingen luiden, voor zover te dezen relevant, als volgt:

2.19. Bij brief van 2 maart 2001 bij brief heeft de Inspecteur een nieuw voorstel gedaan, dat betrekking had op alle belastingplichtigen ressorterend onder zijn bevoegdheid en dat, voor zover te dezen relevant, luidt als volgt:

De belanghebbende is met dit voorstel niet accoord gegaan.

2.21. Bij besluit van 16 mei 2001, onder meer gepubliceerd in BNB 2001/367 (hierna: het besluit van 16 mei 2001), heeft de staatssecretaris van Financiën het volgende bekend gemaakt:

3. Geschil, alsmede standpunten en conclusies van partijen

Niet in geschil is, dat op de winst ter zake van de ondergrond, het erf en de tuin de landbouwvrijstelling (artikel 8, eerste lid, aanhef, onderdeel b, van de Wet IB 1964) van toepassing is. De belanghebbende beantwoordt vragen I en II bevestigend, de Inspecteur ontkennend. De belanghebbende bepleit voor het antwoord op vraag III primair een waarde van de woning met aanhorigheden van fl. 197.650,= en de Inspecteur primair fl. 307.000,=.

3.2. Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden welke daartoe door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken, waaronder de pleitnota's van de belanghebbende en de Inspecteur en de door de Inspecteur tijdens het onderzoek ter zitting overgelegde stukken, van al welke stukken de inhoud als hier ingevoegd moet worden aangemerkt. Ter zitting hebben zij hieraan nog het volgende, kort weergegeven, toegevoegd:

De belanghebbende

De Inspecteur

3.3. De belanghebbende concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de bestreden uitspraak en (primair) tot een belastbaar inkomen van fl. 36.074,= en (meer) subsidiair van fl. 39.319,=. De Inspecteur concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

4. Beoordeling van het geschil

Vraag I

4.2. De belanghebbende heeft zich beroepen op het gelijkheidsbeginsel en daartoe gesteld dat een behoorlijke taakvervulling van de verschillende eenheden van de Belastingdienst meebrengt dat op het in geschil zijnde punt onderlinge afstemming van beleid plaatsvindt dan wel dat deze afstemming zou hebben plaatsgevonden. De Hoge Raad der Nederlanden heeft in zijn arrest van 16 december 1998, nummer 33 327, onder meer gepubliceerd in BNB 1999/165, het volgende, voor zover te dezen relevant, overwogen:

'3.4. Bij het voorgaande verdient opmerking dat inzake rijksbelastingen in gevallen waarin, anders dan in de gevallen waarop de meerderheidsregel het oog heeft, een beroep op het gelijkheidsbeginsel is gegrond op de stelling dat in vergelijkbare gevallen een juiste wetstoepassing achterwege is gebleven als gevolg van een bepaald (niet gepubliceerd) beleid dat wordt gecoördineerd op een hoger niveau dan dat van alleen de betrokken eenheid van de Belastingdienst, het noemen van één of meer vergelijkbare gevallen waarin een juiste wetstoepassing achterwege is gebleven ook van buiten het bevoegdheidsgebied van die eenheid kan meewerken tot het bewijs van de aanwezigheid en inhoud van dat gestelde beleid. De beantwoording van de vraag of dat bewijs is geleverd, uiteraard met inachtneming van hetgeen de betrokken inspecteur daartegenover heeft gesteld en aannemelijk heeft gemaakt, is voorbehouden aan de rechter die over de feiten oordeelt. Hetzelfde heeft te gelden indien een beroep van een belastingplichtige daarop is gegrond dat in één of meer vergelijkbare onder een andere eenheid vallende gevallen een juiste wetstoepassing achterwege is gebleven als gevolg van een daar gevoerd bepaald beleid terwijl een behoorlijke taakvervulling van de verschillende eenheden van de Belastingdienst meebrengt dat op het desbetreffende punt onderlinge afstemming van beleid plaatsvindt.'.

(Het Hof wijst in dit verband tevens op het arrest van de Hoge Raad der Nederlanden van 16 december 1998, nummer 32 693, onder meer gepubliceerd in BNB 1999/164, en van 23 december 1998, nummer 33 813, onder meer gepubliceerd in BNB 1999/167.)

4.3. Het Hof is van oordeel, dat niet is vast komen te staan dat in vergelijkbare gevallen een juiste wetstoepassing achterwege is gebleven als gevolg van een bepaald (niet gepubliceerd) beleid dat werd gecoördineerd op een hoger niveau dan dat van alleen de Inspecteur. Integendeel, uit de onder 2.10, 2.11, 2.12, 2.14, 2.15 en 2.16 vermelde bescheiden blijkt eerder dat de inspecteurs een grote verdeeldheid en ongecoördineerd handelen aan de dag legden met betrekking tot de waardering van woningen, die bij staking van de onderneming tot het privévermogen worden gerekend en die door de ondernemer bewoond worden en die na staking van de onderneming duurzaam bewoond zullen blijven (hierna: woningen voor duurzame zelfbewoning).

4.4. Uit de onder 2.9 vermelde brief van de directeur van 4 augustus 2000 blijkt, dat de directeur van oordeel was dat, gegeven de stand van jurisprudentie, het voorshands niet mogelijk was een concreet percentage als waardedrukkende factor op de waarde in vrij te aanvaarden staat bij duurzame zelfbewoning te geven. Het Hof is van oordeel, dat, gegeven de stand van jurisprudentie, er goede gronden waren om tot de conclusie te komen dat geen uniforme waarderingsregel kon worden gegeven voor woningen voor duurzame zelfbewoning. Gegeven voormelde brief van de directeur en de stand van de jurisprudentie is het op dat moment achterwege blijven van coördinatie van de uitvoering van de belastingwet met betrekking tot de waardering van woningen voor duurzame zelfbewoning naar het oordeel van het Hof niet in strijd met een behoorlijke taakvervulling van de verschillende eenheden van de rijksbelastingdienst.

4.5. Aan het oordeel van het Hof onder 4.4 doet niet af, dat na het uitvaardigen van de onder 2.9 vermelde brief van 4 augustus 2000 klaarblijkelijk zowel bij belanghebbenden als bij de inspecteurs de wens is ontstaan, dat met betrekking tot de waardering van woningen voor duurzame zelfbewoning wèl landelijk beleid zou worden geformuleerd. Het onder 2.13 vermelde memo van 14 december 2000 is daartoe een eerste aanzet geweest. Het landelijk beleid is uiteindelijk vastgesteld bij het besluit van 16 mei 2001, waaraan, blijkbaar op de voet van het besluit van de staatssecretaris van Financiën van 21 juli 1995, zoals dit is gewijzigd bij besluit van 26 januari 1998, onder meer gepubliceerd in BNB 1998/90, vooraf is gegaan het door de Inspecteur opgestelde en onder 2.15 vermelde memo van 21 december 2000 en het aangepaste en onder 2.16 vermelde memo van 31 januari 2001. Het Hof is van oordeel, dat deze gang van zaken, waarbij na het verschijnen van het arrest van de Hoge Raad der Nederlanden van 14 juni 2000, nummer 35 550, onder meer gepubliceerd in BNB 2000/270, eerst op 4 augustus 2000 op goede gronden wordt besloten tot het achterwege laten van coördinatie van de uitvoering van de belastingwet met betrekking tot de waardering van woningen voor duurzame zelfbewoning en later op of omstreeks 14 december 2000 in het licht van de dan heersende omstandigheden tot het gaan formuleren van beleid, niet in strijd komt met een behoorlijke taakvervulling van de verschillende eenheden van de rijksbelastingdienst. Hierbij merkt het Hof op, dat bij het vaststellen van beleid de rijksbelastingdienst een redelijke termijn moet worden vergund om tot vaststelling van voor alle inspecteurs geldend beleid te komen. Het Hof is van oordeel, dat de periode december 2000 tot en met 16 mei 2001, in welke periode het besluit van 16 mei 2001 tot stand is gekomen, niet dermate lang is, dat deze periode, mede gelet op de complexiteit van het probleem en de stand van de jurisprudentie dienaangaande, in strijd zou komen met een behoorlijke taakvervulling van de verschillende eenheden van de rijksbelastingdienst.

4.6. Voorts is het naar het oordeel van het Hof niet zo, dat in één of meer vergelijkbare onder een andere eenheid van de rijksbelastingdienst vallende gevallen een juiste wetstoepassing achterwege is gebleven, omdat met betrekking tot de waardering van woningen voor duurzame zelfbewoning de marge van de wetstoepassing, gelet op de jurisprudentie dienaangaande, groot was en dientengevolge niet in algemene zin gezegd kon worden welke wetstoepassing juist was. Daarbij is van belang, dat de uitkomst van vorenbedoelde waardering wordt bepaald door de feiten en omstandigheden van het geval en de wijze waarop door partijen in procedures wordt opgetreden, nog daargelaten of het geval van de belanghebbende vergelijkbaar was met gevallen, die vielen onder de bevoegdheid van andere inspecteurs.

4.9. De belanghebbende heeft zich in het kader van het gelijkheidsbeginsel niet beroepen op de zogenaamde meerderheidsregel. Het is het Hof evenmin gebleken dat de belanghebbende zich met vrucht hierop zou hebben kunnen beroepen.

4.10. Vraag I moet ontkennend worden beantwoord.

Vraag II

4.12. Vraag II moet ontkennend worden beantwoord.

Vraag III

4.13. De belanghebbende verdedigt een waarde van de woning met aanhorigheden in verhuurde staat van primair fl. 197.650,= en subsidiair van fl. 200.795,=. De Inspecteur verdedigt een waarde van de woning met aanhorigheden in verhuurde staat van primair fl. 307.000,= en subsidiair van fl. 288.000,=.

4.14. Het Hof is van oordeel, dat het onder 2.20 vermelde door de belanghebbende overgelegde rapport van 9 november 2001 het Hof niet tot richtsnoer kan dienen. Uit bijlage I bij dat rapport blijkt, dat het aldaar gehanteerde formulier voor het puntenstelsel bedoeld is voor agrarische bedrijfswoningen. In het onderhavige geschil moet de waarde in verhuurde staat worden bepaald, ervan uitgaande dat de woning met aanhorigheden duurzaam bewoond zal zijn, dat deze woning voor een normale huur verhuurd wordt en dat de woning met aanhorigheden niet meer als agrarische bedrijfswoning zal dienen. Nu het vorenbedoelde formulier klaarblijkelijk dient voor de waardebepaling van bedrijfswoningen, is het daarin gehanteerde puntenstelsel ongeschikt voor de waardebepaling van een woning die, weliswaar in agrarisch gebied, gebruikt zal gaan worden als privéwoning buiten enige onderneming om. Voorts kan het vorenbedoelde rapport het Hof niet tot richtsnoer dienen, omdat met betrekking tot de voor de vergelijkingsmethode aangedragen onroerende zaken niet kan worden vastgesteld of deze vergelijkbaar zijn met de onroerende zaak. Zo ontbreken bouwjaar, gegevens omtrent inhoud, oppervlakte, ligging, staat van onderhoud, de aan- of afwezigheid van voorzieningen enzovoorts. De Inspecteur heeft ook uitdrukkelijk en gemotiveerd betwist dat de in het rapport genoemde onroerende zaken vergelijkbaar met de onroerende zaak zijn.

4.15. Het onder 2.20 vermelde rapport van de Inspecteur van 2 mei 2001, met inachtneming van de bij de conclusie van dupliek aangebrachte wijzigingen op de waardering in het rapport, kan het Hof evenmin tot richtsnoer dienen. De belanghebbende heeft het in het vorenbedoelde rapport gehanteerde puntenstelsel betwist, omdat dit stelsel niet gehanteerd zou kunnen worden voor een onroerende zaak in agrarisch gebied. Voorts heeft de belanghebbende de toepassing van de discounted-cash-flow-methode betwist, omdat deze methode instabiel zou zijn en omdat deze methode ongeschikt is voor de waardebepaling van onderhavige onroerende zaak. Tenslotte heeft de belanghebbende een aantal aan de discounted-cash-flow-methode ten grondslag liggende variabelen gemotiveerd betwist. Het Hof is van oordeel, dat de Inspecteur tegenover deze betwisting niet aannemelijk heeft gemaakt, dat de door hem voorgestane waardering juist is.

4.17. Het Hof is van oordeel, dat de in het besluit van 16 mei 2001 opgenomen benadering het Hof evenmin tot richtsnoer kan dienen, nu de Inspecteur tijdens het onderzoek ter zitting uitdrukkelijk heeft verklaard, dat de door hem in zijn onder 2.17 en 2.18 vermelde memo's genoemde percentages, die afhankelijk zijn van de leeftijd van de hoofdbewoner, en die uiteindelijk eveneens zijn opgenomen in het besluit van 16 mei 2001 niet op enigerlei wijze zijn onderbouwd en slechts zijn voortgekomen uit de wens een eenvoudige benadering van de waardering van woningen voor duurzame zelfbewoning tot stand te brengen.

4.18.1. Het Hof bepaalt de waarde van de woning met aanhorigheden in verhuurde staat in goede justitie in beginsel op 80% van de waarde in vrije staat, zijnde 80% van fl. 335.000,= is fl. 268.000,=.

4.18.2. In verband met de omstandigheid, dat bij verkoop de kosten normaliter voor rekening van de koper komen moet de onder 4.18.1 bedoelde waarde worden verminderd met deze kosten. Tussen partijen is niet in geschil, dat daarbij kan worden uitgegaan van 8% kopers kosten. De vermindering bedraagt (8/108) x fl. 268.000,= is fl. 19.851,=.

4.18.3. Voorts moet de onder 4.18.1 bedoelde waarde worden vermeerderd in verband met de omstandigheid, dat de bewoner bereid is meer te betalen voor een woning waarin hijzelf woont dan dat een derde bereid is te betalen. Partijen gaan hierbij kennelijk uit van 3% van de waarde van de woning met aanhorigheden in vrije staat, zijnde 3% van fl. 335.000,= is fl. 10.050,=. Nu partijen in hun berekeningen zijn uitgegaan van een (afgerond) bedrag van fl. 10.000,= sluit het Hof zich daarbij aan.

4.18.4. Tevens moet de onder 4.18.1 bedoelde waarde worden gecorrigeerd in verband met de omstandigheid, dat de meestbiedende gegadigde rekening houdt met de mogelijkheid dat een onroerende zaak wordt ontruimd en dat de onroerende zaak vrij van huur of bewoning zal kunnen worden verkocht. Het Hof stelt deze correctie in goede justitie, mede gelet op de leeftijd van de belanghebbende en zijn echtgenote, op een vermeerdering van de waarde met 4% van de waarde in verhuurde staat, zijnde 4% van fl. 268.000,= is fl. 10.720,=.

4.18.5. De waarde in verhuurde staat van de woning met aanhorigheden kan derhalve worden gesteld op: fl. 268.000,= - fl. 19.851,= + fl. 10.000,= + fl. 10.720,= is fl. 268.869,=.

4.18.6. Ter zake van de overbrenging van het ondernemingsvermogen naar het privévermogen van de woning met aanhorigheden moet een winst in aanmerking worden genomen van: fl. 268.869,= - fl. 243.782,= (boekwaarde) = fl. 25.087,=.

4.19. Vraag III moet aldus worden beantwoord, dat een bedrag ad fl. 25.087,= aan winst in het belastbaar inkomen moet worden begrepen ter zake van de overbrenging van het ondernemingsvermogen naar het privévermogen van de woning met aanhorigheden. Nu de Inspecteur een winst in aanmerking heeft genomen van fl. 24.218,= is de aanslag eerder te laag dan te hoog.

Slotsom

4.20. Uit het al vooroverwogene volgt, dat het beroep ongegrond is.

5. Proceskosten en griffierecht

6. Beslissing

Gelet op al het vorenstaande moet worden beslist als volgt:

Het Hof verklaart het beroep ongegrond.

Aldus gedaan door P. Fortuin, lid van voormelde Kamer, en voor wat betreft de beslissing in tegenwoordigheid van Th.A.J. Kock, griffier, in het openbaar uitgesproken op: 5 augustus 2003

Aangetekend in afschrift aan partijen verzonden op: 5 augustus 2003

Het aanwenden van een rechtsmiddel:

In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.