Gerechtshof 's-Hertogenbosch, 07-04-2004, AP5200, 00/03389

HET GERECHTSHOF TE 's-HERTOGENBOSCH

U I T S P R A A K

Uitspraak van het Gerechtshof te 's-Hertogenbosch, tweede meervoudige Belastingkamer, op het beroep van de besloten vennootschap met beperkte aansprakelijkheid X Nederland B.V. te Y (hierna: de belanghebbende) tegen de uitspraak van het hoofd van de eenheid douane district Y van de rijksbelastingdienst (hierna, evenals de Voorzitter van het managementteam van het onderdeel Douane Y van de rijksbelastingdienst, de thans ten aanzien van de belanghebbende bevoegde Inspecteur; aan te duiden als: de Inspecteur) op het bezwaarschrift betreffende de aan haar voor het tijdvak 1 januari 1992 tot en met 31 december 1992, onder beschikkingnummer 000.000, gedane uitnodiging tot betaling van invoerrechten, accijns, voorraadheffing en heffing milieuhygiëne.

1. Ontstaan en loop van het geding

De belanghebbende, na daartoe door het Hof in de gelegenheid te zijn gesteld, heeft bij schrijven van 2 maart 2001 gereageerd op het arrest van de Hoge Raad der Nederlanden van 29 november 2000. De Inspecteur, eveneens na daartoe door het Hof in de gelegenheid te zijn gesteld, heeft daarop bij schrijven van 26 april 2001 gereageerd.

2. Feiten

Het Hof verwijst allereerst naar de feiten die door de Gerechtshoven te 's-Gravenhage en te Amsterdam zijn vastgesteld.

2.1. In de verwijzingsarresten heeft de Hoge Raad der Nederlanden die feiten - voor zover in de stand waarin de procedure zich thans bevindt relevant - als volgt weergegeven.

2.1.2. De belanghebbende vermeldde alle door haar geconstateerde verschillen tussen de hoeveelheid product volgens het aanvoerdocument en de aangekomen hoeveelheid zoals gemeten in de landtank van de belanghebbende, per zending op een in haar (entrepot)administratie opgenomen aanvoerverschillenlijst. Aan de belanghebbende was in beginsel de eis gesteld dat zij de genoemde verschillen maandelijks, samen met andere opgaven, aan de Inspecteur zou verstrekken. Nader was echter met de Inspecteur afgesproken dat zij dit onderdeel van de voorraadadministratie niet maandelijks zou overleggen, maar dat zij deze ten behoeve van de administratieve controle achteraf bij haar administratie diende te bewaren. Zij tekende de genoemde verschillen echter niet aan op de aanvoerdocumenten die zij - na deze krachtens de wettelijke bepalingen en de aan haar verstrekte vergunningen te hebben voorzien van aftekeningen en verklaringen - indiende bij de bevoegde douaneautoriteit en die op de voet van artikel 37 van de Algemene wet inzake de douane en de accijnzen (hierna: AWDA) mede dienden tot dekking van de inslag in het entrepot.

3. Het geschil, de standpunten en conclusies van partijen

3.1. In geschil is slechts nog het antwoord op de vraag of de uitnodiging tot betaling terecht is gedaan. Na cassatie spitst het geschil zich toe op de vraag of de belanghebbende aannemelijk heeft gemaakt dat de litigieuze aanvoerverschillen verschillen waren tussen de op de aanvoerdocumenten vermelde hoeveelheden enerzijds en de feitelijk ingeslagen hoeveelheden anderzijds.

De belanghebbende beantwoordt deze vraag bevestigend. Zij stelt zich op het standpunt dat zij feitelijk heeft ingeslagen de hoeveelheden minerale oliën zoals gemeten in haar landtanks (de zogenoemde D-meting) en dat de verschillen tussen deze D-meting en de (grotere) hoeveelheden die bij de zogenoemde A-meting zijn waargenomen en die zijn vermeld op het aanvoerdocument, verschillen zijn die zijn ontstaan vóór inslag in het entrepot. Subsidiair stelt de belanghebbende zich op het standpunt dat de Inspecteur de minderbevindingen had moeten salderen met meerbevindingen. De Inspecteur, daarentegen, is van mening dat de belanghebbende niet aannemelijk heeft gemaakt dat de geconstateerde aanvoerverschillen ook daadwerkelijk aanvoerverschillen, dat wil zeggen vóór de inslag ontstane verschillen, waren. Voorts heeft de belanghebbende niet kunnen verklaren hoe de verschillen zijn ontstaan, zodat in de visie van de Inspecteur, het ervoor gehouden moet worden dat sprake is van een vermis in entrepot.

3.2. Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden welke door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken, van al welke stukken, waaronder de onder punt 1 vermelde pleitnota's, de inhoud als hier ingevoegd moet worden aangemerkt. Zij hebben daaraan ter zitting, kort weergegeven, nog het volgende toegevoegd.

3.3. De belanghebbende concludeert primair en subsidiair tot vernietiging van de bestreden uitspraak en van de uitnodiging tot betaling. De Inspecteur concludeert - naar het Hof begrijpt - tot vernietiging van zijn uitspraak en handhaving van de uitnodiging van betaling, zoals deze luidt na ambtshalve vermindering.

4. Overwegingen omtrent het geschil

4.1. In zijn arrest van 29 november 2000, nr. 35 785, heeft de Hoge Raad der Nederlanden geoordeeld dat goederen waarvan gebleken is dat zij feitelijk niet zijn ingeslagen in een entrepot, ook niet geácht kunnen worden ingeslagen te zijn, ook niet wanneer de entrepotbeheerder blijkens hetgeen hij heeft vermeld op de in artikel 37 van de AWDA bedoelde documenten verklaart de goederen in zijn entrepot op te slaan. Ten aanzien van dergelijke goederen kan, zo oordeelde de Hoge Raad der Nederlanden, zich derhalve geen vermis in het entrepot als bedoeld in artikel 126 van de AWDA voordoen.

4.2. Tijdens de mondelinge behandeling hebben partijen zich eenstemmig op het standpunt gesteld dat de zogenoemde D-meting de feitelijke inslag in het entrepot weergeeft. Uitsluitend de goederen die zich blijkens de D-meting in de landtanks van de belanghebbende bevinden zijn derhalve feitelijk ingeslagen in het entrepot.

4.3. Als weergegeven onder 2.1.2. hiervóór, heeft de belanghebbende de verschillen tussen de hoeveelheden product volgens het aanvoerdocument en de feitelijk in haar landtanks ingeslagen hoeveelheden product niet op de aanvoerdocumenten aangetekend. Zij heeft deze verschillen evenwel per zending vermeld op een in haar (entrepot)administratie opgenomen aanvoerverschillenlijst die zij bij haar administratie bewaarde. Zoals de Hoge Raad der Nederlanden in rechtsoverweging 4.3 in zijn vorenvermelde arrest oordeelde, kan niet worden gezegd dat de belanghebbende door deze handelwijze in strijd heeft gehandeld met haar verplichting de aanvoerverschillen te melden aan de Inspecteur.

5. Proceskosten

In de omstandigheid dat de bestreden uitspraak moet worden vernietigd, vindt het Hof, nu bijzondere omstandigheden niet zijn gesteld of gebleken, aanleiding de Inspecteur te veroordelen in de kosten die de belanghebbende in verband met de behandeling van haar beroep bij de Gerechtshoven te 's-Gravenhage en te Amsterdam en het Hof redelijkerwijs heeft moeten maken. Het Hof stelt deze kosten, met inachtneming van het bepaalde in het Besluit proceskosten fiscale procedures, op 5,5 (punten) x fl. 710,= (waarde per punt) x 2 (gewicht van de zaak) is fl. 7.810,= (= € 3.544,02).

6. Beslissing

Gelet op al het vorenstaande moet als volgt worden beslist:

Aldus vastgesteld op 7 april 2004 door P. Fortuin, voorzitter, G.D. van Norden en M.E. van Hilten, en op die dag, in tegenwoordigheid van M.J.G. Letschert, griffier, in het openbaar uitgesproken.

Het aanwenden van een rechtsmiddel:

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de verzenddatum van deze uitspraak beroep in cassatie worden ingesteld bij de Hoge Raad der Nederlanden. Daarbij moet het volgende in acht worden genomen:

In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.