Gerechtshof 's-Hertogenbosch, 18-01-2006, AV3430, 04/01795

BELASTINGKAMER

Nr. 04/01795

1.2. Belanghebbende is tegen die uitspraak in beroep gekomen bij het Hof. Ter zake van dit beroep heeft de griffier van belanghebbende een griffierecht geheven van € 37,-.

De Inspecteur heeft een verweerschrift ingediend.

1.3. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgehad op 26 oktober 2005 te 's-Hertogenbosch.

Aldaar zijn toen verschenen en gehoord belanghebbende, alsmede de Inspecteur.

2.4. Tot februari 2002 werkte belanghebbende vier dagen per week in Nederland. Op die datum werd belanghebbende ziek. In maart 2003 heeft hij zijn werkzaamheden in Nederland weer hervat op dezelfde basis als vóór zijn ziekte, dat wil zeggen voor vier dagen in de week in Nederland. Gedurende de tijd dat hij ziek was heeft B BV het salaris doorbetaald. Het aldus doorbetaalde salaris is niet doorbelast aan A en kwam volledig ten laste van B BV.

Van oktober 2002 tot 1 maart 2003 werkte belanghebbende in Nederland therapeutisch aan zijn reïntegratie in het arbeidsproces.

- Het tijdens mijn ziekte doorbetaalde loon kwam ten laste van B BV. Het totale loon bedroeg € 89.870,- inclusief de beloning van A. Indien uitgegaan wordt van vier werkdagen per week in Nederland, ook voor de dagen dat ik ziek was, dan bedraagt het belastbaar inkomen uit werk en woning maximaal 80% van € 89.870,-, dat is € 71.896,-.

- Het geschil kan worden beperkt tot de vraag of het arrest van 23 september 2005 ook geldt bij een langdurige ziekte.

- In BNB 2001/353 is weliswaar beslist, dat de Staat, waar de arbeid naar de voorstelling van partijen zou worden uitgeoefend, mag heffen over salarisvervangende inkomsten, maar dat arrest geldt niet bij ziekte. Dat arrest geldt alleen wanneer de werknemers in staat zijn om te werken. Het arrest van september jl., nr. 40.179, geldt niet bij langdurige ziekte.

- Ik denk, dat de uitbetaling van de uitkering tijdens mijn ziekte gebaseerd was op de toen in het Verenigd Koninkrijk geldende wet- en regelgeving. Mijn werkgever in het Verenigd Koninkrijk was verplicht mij gedurende zes maanden door te betalen. Mocht de uitkering niet berusten op de in het Verenigd Koninkrijk geldenden wet- en regelgeving, dan berustte deze op een redelijke uitvoering van de arbeidsovereenkomst.

- De stelling, dat op de uitkering de in het Verenigd Koninkrijk geldende wet- en regelgeving van toepassing was, wordt ter zitting voor het eerst door belanghebbende ingebracht. Mocht het Hof hierin aanleiding vinden het beroep gegrond te verklaren, dan wil ik mij nader daarover uitlaten. Ik ben tevreden met uw toezegging, dat zulks dan zal gebeuren.

- Het belastbaar inkomen uit werk en woning bedraagt € 71.896,- onder verrekening van € 75,- aan dividendbelasting.

3.3. Belanghebbende concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de bestreden uitspraak en vermindering van de aanslag tot een berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 17.974,- onder verrekening van € 75,- aan dividendbelasting.

De Inspecteur concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, tot vernietiging van de bestreden uitspraak en tot vermindering van de aanslag tot een berekend naar het belastbare inkomen uit werk en woning van € 71.896,- onder verrekening van de dividendbelasting van € 75,-.

Voor ziektedagen besliste de Hoge Raad op 23 september 2005,

nr. 40.179, VN 2005/46.8, voor het belastingverdrag Nederland - België van 1970 als volgt:

"(...) 3.3.5. De door het middel bepleite berekeningswijze is derhalve juist: het aan de in de werkstaat verrichte arbeid toe te rekenen loon dient te worden bepaald door het jaarloon te vermenigvuldigen met een breuk, waarvan de teller wordt gevormd door het aantal dagen waarop daadwerkelijk in de werkstaat is gewerkt, en de noemer door het aantal kalenderdagen van het desbetreffende jaar, verminderd met de weekeinddagen, de ter zake van arbeid in dat jaar overeengekomen vakantiedagen, en de feestdagen en dergelijke waarop niet behoefde te worden gewerkt.

(...)

3.3.7. De Hoge Raad acht het dienstig om, zij het voor dit geval ten overvloede, tevens aan te geven op welke wijze rekening moet worden gehouden met ziektedagen: een dag waarop de werknemer, ware hij niet door ziekte verhinderd, krachtens de overeenkomst had gewerkt in de werkstaat, geldt voor de toepassing van de hiervoor in 3.3.5 gegeven berekeningswijze als een daadwerkelijk in die staat gewerkte dag en telt derhalve mee voor de bepaling van de teller van de breuk; de noemer wordt bepaald op de wijze als hiervoor in 3.3.5 omschreven, en wordt derhalve niet beïnvloed door het (totale) aantal ziektedagen.

4.2. De Hoge Raad maakt in deze arresten geen verschil tussen kortstondige en langdurige ziekte. Het gaat er kennelijk om waar belanghebbende, ware hij niet ziek geweest, (volgens de arbeidsovereenkomst of naar de voorstelling van partijen) zou hebben gewerkt.

Vaststaat, dat belanghebbende voor en na zijn ziekte telkens vier dagen per week in Nederland werkte. Verder staat vast dat hij in Nederland therapeutisch aan zijn reïntegratie in het arbeidsproces heeft gewerkt. Een en ander duidt er naar het oordeel van het Hof op, dat hij, ware hij niet ziek geweest, ook vier dagen per week in Nederland zou hebben gewerkt.

Belanghebbende heeft desgevraagd ter zitting niet aangegeven, in hoeverre zijn geval op te dezen relevante punten dwingt tot een behandeling die afwijkt van de behandeling die plaats heeft gevonden in de gevallen uit de beide hierboven genoemde twee arresten. Hij heeft slechts gesteld, dat zijn geval een langdurige ziekte betrof en de Inspecteur heeft dat feit niet weersproken. Daarmee heeft belanghebbende naar het oordeel van het Hof te weinig feiten aangedragen voor zijn stelling, dat het geval van belanghebbende anders moet worden behandeld, dan de gevallen waarover in de twee bovengenoemde arresten is beslist. Het Hof ziet althans op basis van hetgeen belanghebbende stelt onvoldoende aanleiding om voor zijn geval en voor de toepassing van het Belastingverdrag Nederland - Verenigd Koninkrijk van 1980 (hierna: het Verdrag) af te wijken van de in de beide arresten door de Hoge Raad uitgezette lijn.

Nu voorts gesteld noch gebleken is, dat artikel 15, lid 2 van het Verdrag de heffingsbevoegdheid te dezen aan het Verenigd Koninkrijk toewijst, heeft de Inspecteur het door belanghebbende tijdens zijn ziekte genoten loon - voor zover toe te rekenen aan de, ware hij niet ziek geweest, in Nederland te werken dagen - naar het oordeel van het Hof terecht in de heffing betrokken. Daarbij is naar het oordeel van het Hof niet relevant, of de doorbetaling van belanghebbendes salaris tijdens zijn ziekte op grond van het Engelse dan wel het Nederlandse arbeidsrecht heeft plaatsgevonden.

Het Hof stelt deze kosten, mede gelet op het bepaalde in het Besluit proceskosten bestuursrecht, op 2 (punten) x € 322,- (waarde per punt) x 1,5 (factor gewicht van de zaak) is € 966,-, vermeerderd met een bedrag aan reiskosten van belanghebbende zelf, door het Hof in goede justitie vastgesteld op € 100,-, is in totaal € 1.066,-.

Gesteld noch gebleken is dat belanghebbende verletkosten heeft gemaakt.

Het Hof:

– verklaart het beroep gegrond,

– vernietigt de bestreden uitspraak,

– vermindert de aanslag tot een berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 71.896,- onder verrekening van de ingehouden dividendbelasting ad € 75,-.

– gelast dat aan belanghebbende wordt vergoed het door deze ter zake van de behandeling van het beroep betaalde griffierecht ten bedrage van € 37,-,

– veroordeelt de Inspecteur in de kosten van het geding aan de zijde van belanghebbende, vastgesteld op € 1.066,-, en

– wijst de Staat aan als de rechtspersoon die het griffierecht en de proceskosten moet vergoeden.

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie worden ingesteld bij de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH Den Haag. Daarbij moet het volgende in acht worden genomen:

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.

2. het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden:

a. de naam en het adres van de indiener;

b. een dagtekening;

c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het beroep in

cassatie is gericht;

d. de gronden van het beroep in cassatie.

Voor het instellen van beroep in cassatie is griffierecht verschuldigd.

Na het instellen van beroep ontvangt de indiener een nota griffierecht van de griffier van de Hoge Raad.