Gerechtshof 's-Hertogenbosch, 02-09-2011, BU6072, 11-00032

Uitspraak op het hoger beroep van

tegen de mondelinge uitspraak van de Rechtbank Breda van 27 december 2010, nummer AWB 10/1907, in het geding tussen

belanghebbende

en

betreffende na te noemen navorderingsaanslag inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. Aan belanghebbende is onder aanslagnummer 0000.00.000.H.57 over het jaar 2005 een navorderingsaanslag in de inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 52.849. Na daartegen gemaakt bezwaar heeft de Inspecteur bij uitspraak de navorderingsaanslag verminderd tot een aanslag berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 52.484.

1.4. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgehad op 21 juni 2011 te 's-Hertogenbosch. Aldaar zijn toen verschenen en gehoord belanghebbende, alsmede de Inspecteur. Ter zitting zijn de zaken met de procedurenummers 11/00032 en 11/00033 gelijktijdig behandeld.

1.5. De Inspecteur heeft te dezer zitting een pleitnota voorgedragen en exemplaren daarvan overgelegd aan het Hof en aan de wederpartij.

1.6. Het Hof heeft vervolgens het onderzoek ter zitting gesloten.

1.7. Van de zitting is een proces-verbaal opgemaakt, dat in afschrift aan partijen is verzonden.

2. Feiten

Op grond van de stukken van het geding en het onderzoek ter zitting zijn in deze zaak de volgende feiten en omstandigheden voor het Hof komen vast te staan.

2.1. Belanghebbende is een zelfstandige zonder personeel. Onder de naam 'A' drijft hij een eenmanszaak waarin hij werkzaam is als natuursteensteller.

2.2. Belanghebbende werkt samen met zijn vader. Tezamen werken zij in opdracht van enkele (hoofd)aannemers. De ene week rijdt belanghebbende met zijn vader mee naar een bouwplaats, de andere week rijdt belanghebbendes vader met belanghebbende mee naar een bouwplaats.

2.4. Naar aanleiding van de bevindingen in het controlerapport heeft de Inspecteur onder meer de kosten van de werkruimte van € 4.868 en de autokosten tot een bedrag van € 4.539 niet in aftrek toegestaan.

2.5. De Rechtbank heeft geoordeeld dat de Inspecteur de kosten van de werkruimte van € 4.868 en de autokosten tot een bedrag van € 4.539 terecht niet in aftrek heeft toegestaan, en heeft het beroep ongegrond verklaard.

3. Geschil, alsmede standpunten en conclusies van partijen

3.3. Belanghebbende concludeert tot vernietiging van de uitspraak van de Rechtbank. De Inspecteur concludeert tot bevestiging van de uitspraak van de Rechtbank, en tot ongegrondverklaring van het hoger beroep van belanghebbende.

4. Gronden

4.1. Artikel 11, eerste lid, aanhef en onderdeel a Wet LB 1964 (tekst luidend voor het jaar 2005) bepaalt:

4.3. De onder 4.1 en 4.2 genoemde wettelijke bepalingen bieden een werkgever - onder meer - de mogelijkheid aan zijn werknemers een onbelaste kostenvergoeding te verstrekken voor woon-werkverkeer ten bedrage van € 0,18 per kilometer.

4.4. In antwoord op Kamervragen van het lid van de Tweede Kamer Van Vroonhoven-Kok inzake carpoolers, heeft de Staatsecretaris van Financiën aangegeven dat ook aan meerijdende carpoolers een onbelaste vergoeding mag worden betaald, tenzij sprake is van vervoer vanwege de inhoudingsplichtige (Brief Staatsecretaris van Financiën van 24 februari 2004, nr. DGB2004/255, onder andere gepubliceerd in V-N 2004/14.15). Vergelijkbare mededelingen zijn ook opgenomen in het Handboek Loonheffing en premies werknemersverzekeringen.

4.5. De Rechtbank heeft in r.o. 2.7 overwogen dat belanghebbende heeft aangevoerd dat de carpoolregeling die in de loonbelasting geldt ook in de inkomstenbelasting zou moeten gelden omdat anders sprake is van rechtsongelijkheid, wat niet de bedoeling kan zijn van de wetgever. Vervolgens heeft de Rechtbank in r.o. 2.8 geoordeeld dat de carpoolregeling bij Wet van 18 december 2003, houdende wijziging van enkele belastingwetten c.a. (Belastingplan 2004), Stb. 2003, 526, met ingang van 1 januari 2004 is afgeschaft. Het onderhavige geschil heeft betrekking op een later jaar, zodat belanghebbendes grief naar het oordeel van de Rechtbank daarom niet kan slagen.

4.6. Naar het oordeel van het Hof rust de beslissing van de Rechtbank evenwel op een onjuiste uitleg van belanghebbendes grieven. Het Hof begrijpt deze grieven aldus dat belanghebbende zich er op beroept dat met toepassing van artikel 11, eerste lid, aanhef en onderdeel a Wet LB 1964 juncto artikel 15b, lid 1, aanhef en onderdeel a, Wet LB 1964 een werkgever - onder meer - de mogelijkheid heeft aan werknemers die als carpoolers naar hun werkplek met een ander meerijden een onbelaste kostenvergoeding voor woon-werkverkeer te verstrekken ten bedrage van € 0,18 per kilometer. Voor zover belanghebbende stelt dat deze mogelijkheid ook bestond in het onderhavige belastingjaar en dat deze niet is beïnvloed door het afschaffen van de carpoolregeling waar de Rechtbank naar verwijst, kan het Hof hem volgen.

4.7 Belanghebbende stelt zich voorts op het standpunt dat te zijnen aanzien sprake is van een ongelijke behandeling van gelijke gevallen. Een directeur/aandeelhouder van een BV die in dezelfde bedrijfstak werkzaam is als belanghebbende komt - als werknemer - wel in aanmerking voor de toepassing van artikel 11, eerste lid, aanhef en onderdeel a Wet LB 1964 juncto artikel 15b, lid 1, aanhef en onderdeel a, Wet LB 1964, terwijl belanghebbende als ondernemer niet voor deze regeling in aanmerking komt. Naar het oordeel van belanghebbende brengt het gelijkheidsbeginsel mee dat wanneer een werknemer met toepassing van artikel 11, eerste lid, aanhef en onderdeel a Wet LB 1964 juncto artikel 15b, lid 1, aanhef en onderdeel a, Wet LB 1964 in aanmerking komt voor een onbelaste vergoeding vanwege de werkgever voor woon-werkverkeer - zelfs indien deze werknemer feitelijk geen kosten maakt omdat hij meerijdt met een andere werknemer - , belanghebbende als ondernemer in aanmerking moet kunnen komen voor aftrek van een zelfde bedrag aan autokosten, zelfs indien die kosten niet feitelijk zijn gemaakt.

4.8. Naar het oordeel van het Hof faalt belanghebbendes beroep op het gelijkheidsbeginsel. Het hiervoor onder 4.7 beschreven verschil betreffende de behandeling van - kort gezegd -autokosten bij carpoolen, berust op het door de wetgever gemaakte verschil tussen de behandeling van winst uit onderneming en belastbaar loon uit dienstbetrekking. Dit verschil komt in de fiscale wetgeving en ook daarbuiten op een groot aantal punten tot uitdrukking en berust op het aan de wetgever voorbehouden oordeel dat ondernemer en werknemer op relevante punten niet vergelijkbaar zijn. Op grond hiervan kan belanghebbende als genieter van winst uit onderneming niet gelijk worden gesteld aan een genieter van loon uit dienstbetrekking. Van een ongelijke behandeling van gelijke gevallen is derhalve geen sprake. Het Hof zal de uitspraak van de Rechtbank - met verbetering van de gronden - bevestigen en beslist als hierna vermeld.

Ten aanzien van het griffierecht

4.9. Het Hof is van oordeel dat er geen redenen aanwezig zijn om te gelasten dat de Staat aan belanghebbende het door hem betaalde griffierecht geheel of gedeeltelijk vergoedt.

Ten aanzien van de proceskosten

4.10. Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht. Voor zover belanghebbende heeft bedoeld te stellen dat een veroordeling in de proceskosten dient te volgen omdat het hoger beroep heeft geleid tot een herstel van de gronden waarop de beslissing van de Rechtbank is gebaseerd, verwerpt het Hof de stelling van belanghebbende. Inherent aan de herkansingsfunctie van het hoger beroep is de mogelijkheid dat het Hof de gronden van de beslissing van de Rechtbank wijzigt. Behoudens voor zover de beslissing van de Rechtbank daardoor niet wijzigt, is een veroordeling in de proceskosten in dat geval niet aan de orde.

5. Beslissing

Aldus gedaan op 2 september 2011 door M. van Dun, voorzitter, J.W.J. Huige en A.L. Mertens, in tegenwoordigheid van L. Arts, griffier. De beslissing is op die datum ter openbare zitting uitgesproken en afschriften van de uitspraak zijn op die datum aangetekend aan partijen verzonden.

Het aanwenden van een rechtsmiddel