Gerechtshof 's-Hertogenbosch, 07-06-2013, CA3325, 12-00534

Uitspraak op het hoger beroep van

tegen de uitspraak van de Rechtbank Breda (hierna: de Rechtbank) van 18 juli 2012, nummer AWB 11/1850, in het geding tussen

belanghebbende,

en

betreffende de na te noemen aanslag.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. Aan belanghebbende is voor het jaar 2006 een aanslag in de inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen opgelegd (hierna ook te noemen: de aanslag) naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € nihil, alsmede bij beschikking een heffingsrente van € 169. De aanslag en de boetebeschikking zijn, na daartegen gemaakt bezwaar, bij in één geschrift vervatte uitspraken van de Inspecteur gehandhaafd.

1.2. Belanghebbende is van deze uitspraken in beroep gekomen bij de Rechtbank. Ter zake van dit beroep heeft de griffier van de Rechtbank van belanghebbende een griffierecht geheven van € 41. De Rechtbank heeft het beroep ongegrond verklaard.

1.5. Het Hof heeft vervolgens het onderzoek gesloten.

1.6. Van de zitting is geen proces-verbaal opgemaakt.

2. Feiten

De Rechtbank heeft de volgende, in hoger beroep niet bestreden, feiten vastgesteld, welke feiten het Hof als vaststaand overneemt:

2.1. Belanghebbende is gehuwd. Zij heeft in het onderhavige jaar geen inkomsten genoten.

2.2. Belanghebbende heeft een aangifte IB/PV over het jaar 2006 ingediend, ontvangen door de Belastingdienst op 27 maart 2007. Met dagtekening 8 mei 2007 is aan belanghebbende een voorlopige aanslag IB/PV over het jaar 2006 opgelegd. Op grond van deze voorlopige aanslag is aan belanghebbende een bedrag uitbetaald van € 2.065, bestaande uit € 1.990 aan algemene heffingskorting en € 75 aan vergoede heffingsrente.

2.3. De echtgenoot van belanghebbende heeft op 4 april 2008 zijn aangifte IB/PV over het jaar 2006 ingediend. Met dagtekening 11 december 2009 is aan de echtgenoot de definitieve aanslag over het jaar 2006 opgelegd. Deze resulteert in een verschuldigd IB/PV van € 904. Na bezwaar wordt de aanslag verminderd naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 4.010. Na verrekening van de gecombineerde heffingskorting van € 1.369 bedroeg de door de echtgenoot verschuldigde IB/PV nihil.

2.4. Op 18 december 2009 is de onderhavige aanslag IB/PV aan belanghebbende opgelegd. Bij de onderhavige aanslag is de voorlopige aanslag met de eerder uitbetaalde algemene heffingskorting verrekend, rekening houdend met het door de echtgenoot van belanghebbende verschuldigde bedrag aan IB/PV vóór bezwaar van € 904. Op grond van deze aanslag dient belanghebbende een bedrag van € 1.255 terug te betalen. Dit bedrag bestaat voor € 1.086 uit terug te betalen algemene heffingskorting en voor € 169 uit in rekening gebrachte heffingsrente.

3. Geschil, alsmede standpunten en conclusies van partijen

3.1. Tussen partijen is, evenals in eerste aanleg in geschil of de aanslag terecht is opgelegd. Meer bijzonder is in geschil of de Inspecteur bij de onderhavige aanslag terecht de eerder bij de voorlopige aanslag uitbetaalde algemene heffingskorting heeft teruggenomen.

Belanghebbende is van mening dat deze vraag ontkennend moet worden beantwoord. De Inspecteur is de tegenovergestelde opvatting toegedaan.

3.2. Partijen doen hun standpunten in hoger beroep steunen op de gronden welke daartoe door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken, van al welke stukken de inhoud als hier ingevoegd moet worden aangemerkt en op hetgeen zij ter zitting hebben aangevoerd.

4. Gronden

Ten aanzien van het geschil

4.1. De Rechtbank heeft het volgende overwogen:

"2.6. Belanghebbende heeft gesteld dat de berekening van de algemene heffingskorting door de belastingdienst zelf is gemaakt en uitbetaald. Volgens belanghebbende is het dan onrechtvaardig om in een later stadium de toegekende heffingskorting terug te vorderen.

2.7. Naar het oordeel van de rechtbank schept een voorlopige aanslag slechts een grondslag voor het doen van vooruitbetalingen op de definitieve belastingschuld en pleegt hij - in overeenstemming met de desbetreffende wettelijke voorschriften - te worden vastgesteld aan de hand van niet of slechts zeer globaal door de inspecteur gecontroleerde gegevens. Bij de vaststelling van een voorlopige aanslag ligt een grondig onderzoek van de zijde van de belastingadministratie derhalve niet voor de hand. De voorlopige aanslag is vastgesteld aan de hand van de gegevens die door belanghebbende zelf zijn aangeleverd. Belanghebbende heeft in de aangifte aangegeven dat er recht bestaat op uitbetaling van de algemene heffingskorting. Gelet op hetgeen hiervoor is opgemerkt, is bij het vaststellen van de voorlopige aanslag een nauwkeurig onderzoek niet vereist en kan de aangifte in beginsel gevolgd worden. Daaraan doet niet af, dat bij het downloaden van de vooringevulde aangifte werd vermeld dat belanghebbende recht had op de heffingskorting en dat de berekening van het aangifteprogramma bij belanghebbende de indruk heeft gewekt dat recht op de heffingskorting bestaat, terwijl dit op grond van de wet niet het geval is. Immers, de in een jaar te verlenen heffingskorting wordt bepaald door hetgeen daartoe in de Wet inkomstenbelasting 2001 is gesteld en niet door het aangifteprogramma. Nu de door de echtgenoot verschuldigde IB/PV nihil is, heeft belanghebbende geen recht op uitbetaling van de heffingskorting. De aanslag is derhalve terecht opgelegd.

2.8. Voorts heeft belanghebbende gesteld dat de uitbetaling van de algemene heffingskorting door de belastingdienst door haar als een toezegging is opgevat die nagekomen moet worden. Naar het oordeel van de rechtbank kan er, gelet op hetgeen in 2.7 is overwogen, geen in rechte te beschermen vertrouwen worden ontleend aan het conform een aangifte verlenen van een teruggaaf bij voorlopige aanslag. Immers, ten tijde van het uitbetalen van de algemene heffingskorting op de voorlopige aanslag kan geen sprake zijn geweest van een bewuste standpuntbepaling van de inspecteur nu deze op dat moment nog niet over alle feiten en omstandigheden die dat belastingtijdvak betreffen, heeft kunnen beschikken. De in 2.7 vermelde regel dient echter uitzondering te lijden indien de belastingplichtige een aangelegenheid uitdrukkelijk en gemotiveerd aan de inspecteur heeft voorgelegd en hij bovendien op grond van bijkomende omstandigheden redelijkerwijs kan aannemen dat de inspecteur met betrekking tot die aangelegenheid weloverwogen een standpunt heeft ingenomen (vergelijk Hoge Raad 17 januari 2003, nummer 37 463, onder andere gepubliceerd in BNB 2003/188). Dat belanghebbende daar om heeft verzocht, is gesteld noch gebleken. Nu de aangifte van belanghebbende ruim een jaar vóór de aangifte van haar echtgenoot werd ingediend, had de inspecteur bij het opleggen van de voorlopige aanslag van belanghebbende dan ook geen rekening kunnen houden met de aangifte van haar echtgenoot en kon hij dan alleen afgaan op de gegevens die belanghebbende in haar aangifte heeft ingevuld. Dat het verzamelinkomen van de echtgenoot van belanghebbende lager bleek te zijn, waardoor zij geen recht had op uitbetaling van de algemene heffingskorting, dient naar het oordeel van de rechtbank voor rekening en risico van belanghebbende te blijven. Naar het oordeel van de rechtbank is er dan ook geen sprake van door de inspecteur gewekt vertrouwen. Ook heeft hij niet in strijd met het rechtszekerheidbeginsel gehandeld.

2.9. Verder heeft belanghebbende aangevoerd dat zij niet in staat is om het verschuldigde bedrag terug te betalen. Volgens belanghebbende is haar verzoek om een betalingsregeling te treffen door de belastingdienst afgewezen. De rechtbank is echter niet bevoegd te oordelen over de betalingscapaciteit van belanghebbende. Het al dan niet kunnen betalen van de aanslag is dan ook niet van belang voor de beoordeling of die aanslag terecht is opgelegd. Ter zitting heeft de inspecteur meegedeeld dat het verzoek om een betalingsregeling te treffen wellicht afgewezen is, omdat de onderhavige procedure nog bij de rechtbank loopt en dat er altijd de mogelijkheid bestaat om te bezien of een betalingsregeling mogelijk is. Voor geschillen daarover moet belanghebbende zich wenden tot de ontvanger of tot de civiele rechter.

2.10. Al hetgeen belanghebbende voor het overige heeft aangevoerd, kan niet tot een ander oordeel leiden. Gelet op het vorenstaande is het beroep ongegrond verklaard."

4.2. Het Hof onderschrijft de hiervoor in 4.1 vermelde overwegingen van de Rechtbank en maakt die tot de zijne. Voorts overweegt het Hof als volgt.

4.4. Belanghebbendes grief dat het laakbaar is om iemand, die geen inkomsten heeft, geld te geven en dan weer terug te vorderen kan evenmin slagen, nu belanghebbende zelf heeft aangegeven dat zij voor de uitbetaling van de heffingskorting in aanmerking komt.

4.5. Voor zover belanghebbende er op wijst dat zij niet in staat is om de aanslag te betalen, kan haar dat niet baten, nu een mogelijke betalingsonmacht om de aanslag te voldoen op zichzelf niet betekent dat de aanslag onjuist is.

4.6. Gelet op al het vorenoverwogene is het hoger beroep ongegrond. Al hetgeen belanghebbende voor het overige heeft aangevoerd, kan niet tot een ander oordeel leiden.

Slotsom

4.7. De slotsom is dat het hoger beroep ongegrond is en dat de uitspraak van de Rechtbank dient te worden bevestigd.

Ten aanzien van het griffierecht

4.8. Het Hof is van oordeel dat er geen redenen aanwezig zijn om te gelasten dat de Inspecteur aan belanghebbende het door haar betaalde griffierecht geheel of gedeeltelijk vergoedt.

Ten aanzien van de proceskosten

4.9. Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.

5. Beslissing

Aldus gedaan op 7 juni 2013 door J. Swinkels, voorzitter, P. Fortuin en H.J. Cosijn, in tegenwoordigheid van A.W.J. Strik, griffier. De beslissing is op die datum ter openbare zitting uitgesproken en afschriften van de uitspraak zijn op die datum aangetekend aan partijen verzonden.

Het aanwenden van een rechtsmiddel: