Gerechtshof 's-Hertogenbosch, 26-06-2015, ECLI:NL:GHSHE:2015:2371, 14-00501

Belanghebbende stelde in haar beroepschrift bij de Rechtbank, dat de Inspecteur haar bezwaarschrift ontvankelijk heeft verklaard, hetgeen belanghebbende “een compleet raadsel” is. In haar hoger beroepschrift stelt zij, dat de Inspecteur haar bezwaar “anderhalf jaar na indiening gegrond” heeft verklaard. Belanghebbende klaagt er in hoger beroep over dat de uitspraak van de Rechtbank hieromtrent niets vermeldt. Ter zake wijst het Hof er op, dat het bezwaar van belanghebbende terecht ontvankelijk werd verklaard door de Inspecteur, nu het tijdig was ingediend en dat de Inspecteur het bezwaar vervolgens ongegrond heeft verklaard omdat de Inspecteur aan belanghebbendes bezwaren niet was tegemoetgekomen. Dit laatste heeft de Rechtbank ook vastgesteld in r.o. 2.6 van haar uitspraak. Omtrent de ontvankelijkheid van het bezwaarschrift heeft de Rechtbank in haar uitspraak terecht niets opgenomen, omdat zulks niet gebruikelijk is in een geval, als hier aan de orde, dat het bezwaarschrift tijdig is ingediend. Ten aanzien van het geschil

Op grond van artikel 3.80 van de Wet inkomstenbelasting 2001 (hierna: Wet IB 2001) is belastbaar loon het loon verminderd met de reisaftrek. Artikel 3.87 Wet IB 2001 bepaalt, dat de reisaftrek in aanmerking wordt genomen voor de per openbaar vervoer afgelegde reisafstand tussen de woning of verblijfplaats en de plaats of plaatsen van werkzaamheden.

Ter zitting van de Rechtbank heeft belanghebbende verklaard dat zij niet heeft gereisd met het openbaar vervoer, maar met de auto en dat het reizen niet het woon-werkverkeer betrof doch het volgen van een studie via haar werkgever. Deze verklaring heeft belanghebbende ter zitting van het Hof herhaald.

Gelet op het vorenoverwogene heeft de Rechtbank het beroep terecht ongegrond verklaard.

Belanghebbende stelde ter zitting van de Rechtbank en ter zitting van het Hof dat de aanslag zou moeten worden vernietigd vanwege het onzorgvuldig handelen van de Inspecteur in de bezwaarfase. De Inspecteur heeft na het telefonisch overleg met de heer [A] in januari 2012 aangenomen, dat het bezwaarschrift was ingetrokken, maar heeft verzuimd hiervan een schriftelijke bevestiging aan belanghebbende te zenden. De Inspecteur heeft pas ruim een jaar na indiening van het bezwaarschrift uitspraak gedaan, nadat belanghebbende hem er op wees, dat van intrekking geen sprake was.

De Inspecteur heeft toegegeven onzorgvuldig te hebben gehandeld door de aangenomen mondelinge intrekking van het bezwaarschrift niet schriftelijk te bevestigen aan belanghebbende. Ter zitting van de Rechtbank heeft hij desgevraagd verklaard in deze gang van zaken aanleiding te zien het griffierecht aan belanghebbende te vergoeden. De Rechtbank heeft dan ook gelast dat de Inspecteur het door belanghebbende betaalde griffierecht aan haar vergoedt. De opvatting van belanghebbende, dat het onzorgvuldig handelen van de Inspecteur in de bezwaarfase zou moeten leiden tot vernietiging van de aanslag, vindt echter geen steun in het recht en wordt mitsdien door het Hof verworpen.

Ter zitting van de Rechtbank heeft belanghebbende geklaagd over de lange behandelduur van de procedure, naar zij in het hoger beroepsschrift onweersproken stelt, onder verwijzing naar artikel 1 van het Verdrag van Rome. Het Hof verstaat deze verwijzing als een beroep op artikel 6 EVRM en op vergoeding van immateriële schade geleden als gevolg van de overschrijding van de redelijke termijn.

De Hoge Raad heeft in zijn arrest van 22 april 2005, nr. 37984, ECLI:NL:HR:2005:AO9006, BNB 2005/337, geoordeeld dat als uitgangspunt heeft te gelden dat de redelijke termijn wordt overschreden, indien de rechtbank niet binnen twee jaar nadat die termijn is aangevangen, uitspraak doet. De termijn vangt aan op het moment van ontvangst van het bezwaarschrift door de Inspecteur. In belastingzaken heeft als regel te gelden dat de bezwaarfase onredelijk lang heeft geduurd voor zover de duur daarvan een half jaar overschrijdt en de beroepsfase voor zover zij meer dan anderhalf jaar in beslag neemt (HR 22 maart 2013, nr. 11/04270, ECLI:NL:HR:2013:BX6666, BNB 2013/152).

Als uitgangspunt voor de schadevergoeding dient een tarief te worden gehanteerd van € 500 per half jaar, dat de redelijke termijn is overschreden, waarbij het totaal van de overschrijding naar boven wordt afgerond (HR 10 juni 2011, nr. 09/05112, ECLI:NL:HR:2011:BO5080, ). Deze regel geldt behoudens bijzondere omstandigheden.

In de onderhavige zaak is het bezwaarschrift ingediend op of omstreeks 23 december 2011. De Inspecteur heeft uitspraak op bezwaar gedaan op 25 maart 2013 en de Rechtbank heeft op 20 maart 2014 uitspraak gedaan. Derhalve heeft de bezwaarfase een jaar en drie maanden geduurd en de beroepsfase bijna een jaar. De totale termijn vanaf de indiening van het bezwaarschrift tot aan de uitspraak van de Rechtbank bedraagt twee jaar en drie maanden. Hierdoor is de redelijke termijn met drie maanden (afgerond: half jaar) overschreden, welke overschrijding is toe te rekenen aan de bezwaarfase. Van bijzondere omstandigheden, die een langere termijn dan een half jaar voor het doen van uitspraak op bezwaar rechtvaardigen, is niet gebleken.

Voor de berechting van de zaak in hoger beroep heeft in beginsel als uitgangspunt te gelden dat het Hof uitspraak doet binnen twee jaar nadat het rechtsmiddel is ingesteld. Het hoger beroepschrift van belanghebbende is bij het Hof ingekomen op 2 mei 2014. Gelet op de uitspraak van heden is de redelijke termijn voor het hoger beroep bij het Hof niet overschreden.

De slotsom is dat het hoger beroep gegrond is. De uitspraak van de Rechtbank dient te worden vernietigd. Doende wat de Rechtbank had behoren te doen, veroordeelt het Hof de Inspecteur tot vergoeding van de door belanghebbende geleden immateriële schade tot een bedrag van € 500.

Nu de uitspraak van de Rechtbank wordt vernietigd, dient de Inspecteur, naast het door belanghebbende voor de behandeling van het beroep bij de Rechtbank betaalde griffierecht van € 44, aan belanghebbende het door haar ter zake van de behandeling van het hoger beroep bij het Hof betaalde griffierecht ten bedrage van € 122 te vergoeden.

Nu het door belanghebbende ingestelde hoger beroep gegrond is, acht het Hof termen aanwezig de Inspecteur te veroordelen in de kosten, die belanghebbende in verband met de behandeling van het beroep bij de Rechtbank en het hoger beroep bij het Hof redelijkerwijs heeft moeten maken.

Het Hof kent een vergoeding toe ter zake van reiskosten van belanghebbende zelf voor het bijwonen van de zitting bij de Rechtbank, te berekenen op de kosten van het openbaar vervoer tweede klasse voor het traject [woonplaats] - Eindhoven en vice versa van € 17,18 en een vergoeding ter zake van reiskosten van belanghebbende zelf voor het bijwonen van de zitting bij het Hof, te berekenen op de kosten van het openbaar vervoer tweede klasse voor het traject [woonplaats] - ‘s-Hertogenbosch en vice versa van € 36,96.

Gesteld noch gebleken is dat belanghebbende overige voor vergoeding in aanmerking komende kosten als bedoeld in artikel 1 van het Besluit proceskosten bestuursrecht heeft gemaakt.