Gerechtshof 's-Hertogenbosch, 28-01-2016, ECLI:NL:GHSHE:2016:241, 14/00798

Het geschil betreft het antwoord op de volgende vragen:

1. Dient de Verordening onverbindend te worden verklaard omdat de BI-zone als bedoeld in artikel 1, onder a, van de Verordening, onjuist is afgebakend?

2. Dient de Verordening onverbindend te worden verklaard omdat de activiteiten ter zake waarvan de door de BIZ-bijdrage te bestrijden kosten zijn gemaakt, niet zijn gericht op het bevorderen van een publiek belang?

3. Moet de aanslag worden vernietigd omdat belanghebbende geen direct profijt ontleent aan de activiteiten waarop de BIZ-bijdrage betrekking heeft?

4. Is het gelijkheidsbeginsel geschonden, omdat de gebruiker van de naastgelegen onroerende zaak, waarin een onderneming wordt geëxploiteerd en welke onroerende zaak is gelegen in de BI-zone, niet in de heffing is betrokken danwel omdat de aan de overzijde van de weg gelegen onroerende zaken van ondernemingen, niet in de BI-zone zijn opgenomen?

Belanghebbende concludeert tot gegrondverklaring van het hoger beroep, vernietiging van de uitspraak van de Rechtbank, van de uitspraak van de Heffingsambtenaar en van de aanslag. De Heffingsambtenaar concludeert tot ongegrondverklaring van het hoger beroep.

Belanghebbende heeft ter zitting de vraag gesteld of de door de Heffingsambtenaar op verzoek van het Hof ingezonden begroting 2015 tot de stukken kan worden gerekend. Voor zover belanghebbende met deze vraag beoogt te stellen dat dit stuk als zijnde tardief buiten beschouwing moet worden gelaten, overweegt het Hof als volgt. De Heffingsambtenaar heeft dit stuk op 23 oktober 2015 en derhalve binnen de termijn van tien dagen als bedoeld in artikel 8:58 van de Algemene wet bestuursrecht ingezonden. Belanghebbende heeft echter eerst binnen deze termijn van tien dagen kennis kunnen nemen van het stuk, omdat het pas op 2 november 2015 aan belanghebbende is doorgezonden. Nu belanghebbende niet heeft gesteld dat zij door de late ontvangst van dit stuk niet meer in de gelegenheid is geweest om van de inhoud van het stuk kennis te nemen en het Hof ook anderszins niet is gebleken dat belanghebbende in haar verdediging is geschaad door overlegging van dit stuk, zal het Hof de begroting 2015 tot de gedingstukken rekenen.

Ingevolge artikel 1, lid 2, van de Wet BIZ is de BIZ-bijdrage een belasting die strekt ter bestrijding van de kosten die verbonden zijn aan activiteiten die zijn gericht op het bevorderen van leefbaarheid, veiligheid, ruimtelijke kwaliteit of een ander mede publiek belang in de openbare ruimte van de BI-zone. Ingevolge artikel 1, aanhef en onder a, van de Verordening is de BI-zone het bij de Verordening aangewezen gebied in de gemeente waarbinnen de BIZ-bijdrage wordt geheven. In de Wet BIZ zijn ten aanzien van de afbakening van de BI-zone geen nadere regels gegeven. In de parlementaire geschiedenis van de totstandkoming van de Wet BIZ (Kamerstukken II, 2007/2008, 31 430, nr. 6), is vermeld dat ten aanzien van de BI-zone sprake dient te zijn van een logisch afgebakend gebied van een bepaalde omvang, bijvoorbeeld een winkelstraat, centrumgebied of bedrijventerrein en dat het aan de gemeente is om te oordelen of de afbakening van het gebied een logisch en samenhangend geheel vormt.

De Heffingsambtenaar heeft gesteld dat uit de parlementaire geschiedenis volgt dat de uiteindelijke keuze voor de afbakening van de BI-zone is voorbehouden aan de gemeenteraad. Indien de Heffingsambtenaar hiermee beoogt te stellen dat de rechter in die keuze niet mag treden, verwerpt het Hof dat standpunt (vgl. Hoge Raad 11 december 2015, nr. 14/02510, ECLI:NL:HR:2015:3425, r.o. 2.3.1).

Het Hof is van oordeel dat, in aanmerking genomen de hiervoor vermelde passage uit de parlementaire geschiedenis, aan de gemeentelijke wetgever een ruime beoordelingsvrijheid toekomt bij de vaststelling van de omvang van het gebied waarbinnen de BIZ-bijdrage zal worden geheven. Daarbij dient de keuze van de gemeentelijk wetgever te worden geëerbiedigd tenzij deze bij gebruikmaking van de hem toekomende beoordelingsvrijheid de grenzen van de redelijkheid heeft overschreden. Daarvan kan naar het oordeel van het Hof sprake zijn indien een BI-zone aanzienlijk groter is dan het gebied waarbinnen activiteiten als bedoeld in artikel 3 van de Verordening zijn voorgenomen. Het Hof overweegt dienaangaande als volgt.

Zowel in de visie als in de hoofddoelstelling van het BIZ-plan wordt enkel ten aanzien van het centrum vermeld dat kwaliteitsbehoud en kwaliteitsverbetering worden beoogd. Ook in de subdoelstellingen wordt meermaals concreet verwezen naar het centrum, maar niet naar het buitengebied. In de Uitvoeringsovereenkomst wordt de BI-zone omschreven als het centrum en de directe omgeving en wordt voor de activiteiten verwezen naar de jaarlijkse actieplannen. Uit de omschrijving van de in deze actieplannen opgenomen activiteiten volgt naar het oordeel van het Hof echter niet dat deze betrekking hebben op activiteiten in het buitengebied. Gelet hierop is het Hof van oordeel dat uit het BIZ-plan, de Uitvoeringsovereenkomst en de actieplannen niet blijkt van het voornemen tot het realiseren van activiteiten in het buitengebied, maar dat de voorgenomen activiteiten uitsluitend betrekking hebben op het centrum van [vestigingsplaats] .

De Heffingsambtenaar heeft voorts ter zitting desgevraagd verklaard niet te kunnen bevestigen dat (een deel van) deze activiteiten, met uitzondering van de plaatsing in de periode 2012 tot en met 2015 van een geraniumtoren bij een tankstation en het aanbieden van een geraniumtoren en led-verlichting aan belanghebbende, ook in het buitengebied waren voorgenomen. De activiteiten in de vorm van de plaatsing van een geraniumtoren respectievelijk het aanbieden van led-verlichting, bij, zoals de Heffingsambtenaar ter zitting heeft verklaard, in eerste instantie één in het buitengebied gevestigde ondernemer (belanghebbende) en in latere jaren twee in het buitengebied gevestigde ondernemers, zijn zodanig beperkt van omvang en incidenteel van aard dat deze onvoldoende grond vormen voor de door de Heffingsambtenaar aangedragen stelling dat de in de actieplannen vermelde activiteiten tevens structureel betrekking hebben op het in het buitengebied gelegen deel van de BI-zone.

De Heffingsambtenaar heeft voorts aangevoerd dat de BI-zone zich terecht ook uitstrekt tot het buitengebied, omdat uit de structuurvisie Poort van [vestigingsplaats] uit 2003 en de Structuurvisie [plaats] van 5 juli 2011 blijkt van een voornemen tot het ontwikkelen van het buitengebied, aan welk voornemen tot op heden echter nog geen uitvoering is gegeven. Het Hof stelt vast dat het voornemen tot uitvoering van de in deze structuurvisies neergelegde plannen niet is neergelegd in het BIZ-plan noch in de Uitvoeringsovereenkomst of de voor de jaren 2012 tot en met 2015 opgestelde actieplannen, zodat - nog daargelaten of de in de structuurvisies neergelegde voorgenomen planologische ontwikkelingen behoren tot activiteiten waarop de onderhavige heffing betrekking kan hebben - deze activiteiten geen activiteiten betreffen als bedoeld in artikel 1, aanhef en onder 2, van de Verordening in verbinding met artikel 1, lid 2 van de Wet BIZ.

Uit het voorgaande volgt naar het oordeel van het Hof dat de activiteiten als bedoeld in artikel 1, lid 2, van de Wet BIZ geen betrekking hebben op het buitengebied. Door dit gebied desalniettemin te betrekken in de BI-zone heeft de gemeentelijke wetgever de hem bij het vaststellen van de Verordening toekomende beoordelingsvrijheid overschreden. De Verordening moet gelet hierop onverbindend worden verklaard. De overige grieven van belanghebbende behoeven gelet op het voorgaande geen behandeling meer.

Gelet op het voorgaande moet de aanslag worden vernietigd, zodat het gelijk aan de zijde van belanghebbende is.

De slotsom is dat het hoger beroep gegrond is. De uitspraak van de Rechtbank, de uitspraak van de Heffingsambtenaar en de aanslag dienen te worden vernietigd.

Aangezien de uitspraak van de Rechtbank wordt vernietigd, dient de Heffingsambtenaar aan belanghebbende het door haar ter zake van de behandeling van het beroep bij de Rechtbank en het hoger beroep bij het Hof betaalde griffierecht ten bedrage van € 318 respectievelijk € 493 te vergoeden.

Aangezien het door belanghebbende ingestelde hoger beroep gegrond is, acht het Hof termen aanwezig de Heffingsambtenaar te veroordelen tot betaling van een tegemoetkoming in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het beroep bij de Rechtbank en het hoger beroep bij het Hof redelijkerwijs heeft moeten maken.

Het Hof stelt de tegemoetkoming in verband met de behandeling van het beroep bij de Rechtbank, mede gelet op het bepaalde in het Besluit proceskosten bestuursrecht (hierna: het Besluit), op 2 (punten) x € 496 (waarde per punt) x 1 (factor gewicht van de zaak) is € 992.

Het Hof stelt de tegemoetkoming in verband met de behandeling van het hoger beroep, mede gelet op het bepaalde in het Besluit, op 2,5 (punten) x € 496 (waarde per punt) x 1 (factor gewicht van de zaak) is € 1.240.

Gesteld noch gebleken is dat belanghebbende overige voor vergoeding in aanmerking komende kosten als bedoeld in artikel 1 van het Besluit heeft gemaakt. De in totaal voor vergoeding in aanmerking komende kosten bedragen gelet op het voorgaande € 2.232.