Gerechtshof 's-Hertogenbosch, 07-04-2017, ECLI:NL:GHSHE:2017:1580, 16/00401

2.1.

Belanghebbende woonde gedurende het hele jaar 2012 aan de [adres 1] 15 te [woonplaats] en was daar ook in de Gemeentelijke Basisadministratie persoonsgegevens (hierna: de GBA) ingeschreven. Zij was tot in 2001 gehuwd met haar (thans) ex-echtgenoot, met wie zij één kind heeft, geboren op [geboortedatum] 1997 (hierna: het kind). Het kind stond gedurende het hele jaar 2012 in de GBA ingeschreven op het adres [adres 2] 1 te [F] , zijnde het adres van behandelcentrum [G] . Feitelijk heeft het kind gedurende het jaar 2012 deels daar en deels bij belanghebbende gewoond: het kind verbleef in alle weekenden (van vrijdagmiddag tot en met maandagochtend) en in de schoolvakanties in de woning van belanghebbende.

2.2.

In de aangifte IB/PVV 2012 heeft belanghebbende de alleenstaande-ouderkorting in aanmerking genomen. Bij het opleggen van de aanslag IB/PVV 2012 heeft de Inspecteur de alleenstaande-ouderkorting gecorrigeerd. Het bezwaar van belanghebbende daartegen is afgewezen.

2.3.

In geschil is of belanghebbende voor het jaar 2012 in aanmerking komt voor de alleenstaande-ouderkorting.

2.4.

a. (…);

b. een huishouding voert met een kind dat in belangrijke mate door hem wordt onderhouden en op hetzelfde woonadres als de belastingplichtige staat ingeschreven in de basisadministratie persoonsgegevens, en

c. (…).”

2.5.

Het Hof stelt - met partijen - vast dat niet is voldaan aan alle voorwaarden van dit wetsartikel, nu het kind in 2012 volgens de GBA niet gedurende tenminste zes maanden op het adres van belanghebbende stond ingeschreven. Niet in geschil is dat aan alle overige, cumulatieve, voorwaarden van genoemd artikel 8.15 is voldaan en dat het kind feitelijk gedurende tenminste zes maanden op het adres van belanghebbende verbleef.

2.6.

De stelling van belanghebbende dat haar kind in 2012 feitelijk meer dan zes maanden op haar adres verbleef en dat (enkel) dit het uitgangspunt zou moeten zijn voor het recht op alleenstaande-ouderkorting, moet worden verworpen, aangezien het de uitdrukkelijke keuze van de wetgever is geweest om (ook) een helder, objectief en controleerbaar criterium in de vorm van “hetzelfde woonadres volgens de GBA” als voorwaarde te stellen.

2.7.

Tijdens de parlementaire behandeling van de Wet IB 2001 is ter zake van artikel 8.15 onder meer het volgende opgemerkt:

2.8.

Gelet op de hiervoor weergegeven wetsgeschiedenis biedt de tekst van artikel 8.15 van de Wet IB 2001 noch de uit de parlementaire behandeling blijkende bedoeling daarvan ruimte om voor de toekenning van alleenstaande-ouderkorting in plaats van de in de wet gestelde voorwaarde van een inschrijving van het kind volgens de GBA op het woonadres van belanghebbende aan te knopen bij het feitelijke woonadres van het kind, indien vaststaat dat dit kind gedurende meer dan zes maanden (feitelijk) op het adres van belanghebbende woont. Weliswaar is in de wetsgeschiedenis een relatie gelegd tussen situaties van co-ouderschap en de invoering van de inschrijvingseis, maar daaraan kan niet de uitleg worden gegeven die belanghebbende voorstaat, namelijk dat in een situatie waarin niet van co-ouderschap sprake zou zijn, die inschrijvingseis niet zou hebben te gelden. Een dergelijke uitleg verdraagt zich niet met de tekst van de wet waarin een relatie met co-ouderschap verder niet tot uitdrukking is gebracht. Nu voorts het inschrijvingscriterium zoals dat in de wet is opgenomen een helder, objectief en controleerbaar aanknopingspunt aangaande de woonsituatie biedt, is er geen ruimte daarvoor de feitelijke woonsituatie van het kind in de plaats te stellen.

2.9.

Opmerking verdient verder dat de Hoge Raad eerder (zie: HR 11 juli 2008, nr. 42106, ECLI:NL:HR:2008:BD6826) in het kader van toetsing aan het discriminatieverbod heeft geoordeeld dat de wetgever, door voor de toepassing van de alleenstaande-ouderkorting als voorwaarde te stellen dat het kind op hetzelfde woonadres als de belanghebbende staat ingeschreven in de GBA, binnen de hem toekomende (ruime) beoordelingsbevoegdheid is gebleven.

2.10.

Nu niet is voldaan aan de door de wetgever gestelde voorwaarden in de Wet IB 2001, komt belanghebbende dus niet in aanmerking voor de alleenstaande-ouderkorting.

2.11.

Belanghebbende heeft vervolgens nog de stelling ingenomen dat het in strijd zou zijn met de eisen van de redelijkheid en billijkheid als aan haar het recht op alleenstaande-ouderkorting zou worden onthouden. Volgens belanghebbende is in haar geval sprake van bijzondere omstandigheden die niet in de afwegingen van de wetgever zijn verdisconteerd en die aanleiding geven tot een andere uitkomst dan waartoe strikte toepassing van de wet zou leiden.

2.12.

Deze stelling kan belanghebbende niet baten. Uit de eerdere overwegingen van deze uitspraak volgt dat het de nadrukkelijke keuze van de wetgever is geweest om (onder meer) een objectief criterium te hanteren bij het bepalen van het recht op alleenstaande-ouderkorting. De wetgever is immers met het formuleren van dit criterium, gelet ook op voormeld oordeel van de Hoge Raad, binnen de aan hem toekomende beoordelingsbevoegdheid gebleven. Derhalve is het, ondanks begrip voor belanghebbendes verzoek om toekenning van de alleenstaande-ouderkorting, niet mogelijk om in onderhavig geval van de wet af te wijken.

2.13.

Gelet op het vorenstaande is het hoger beroep ongegrond verklaard.

2.14.

Het Hof is van oordeel dat er geen redenen aanwezig zijn om te gelasten dat de Inspecteur aan belanghebbende het door haar betaalde griffierecht geheel of gedeeltelijk vergoedt.

2.15.

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.

1. Bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.

2. Het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden:

a. de naam en het adres van de indiener;

b. een dagtekening;

c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het beroep in cassatie is gericht.

d. de gronden van het beroep in cassatie