Gerechtshof 's-Hertogenbosch, 10-02-2017, ECLI:NL:GHSHE:2017:492, 15/00936 tot en met 15/00941 en 15/01132 tot en met 15/01144

In de aangiften heeft belanghebbende geen inkomsten of vermogensbestanddelen opgenomen die betrekking hebben op een rekening bij de Kredietbank in Luxemburg (hierna: KBL) dan wel op enige andere buitenlandse bankrekening.

“Ik ben door uw weigering om volledig en juist antwoord te geven op mijn vragen genoodzaakt aanslagen vast te stellen als volgt. De hoogte van de correctiebedragen wordt gesteld op een zodanig bedrag dat 95% van de bedragen die zijn gecorrigeerd bij personen die wel volledig en juist hebben geantwoord daar binnen valt. Aangezien bij personen die niet of onjuist hebben geantwoord de saldo gemiddeld een factor 1,5 hoger liggen, heb ik dit bedrag met 1,5 vermenigvuldigd.”.

In de brief is tevens aangegeven dat wanneer belanghebbende alsnog bereid is volledige medewerking te verlenen, de boeten verlaagd zullen worden tot 50%.

Daarna heeft de Inspecteur bij brief van 23 december 2004 belanghebbende medegedeeld dat de gevraagde stukken niet zijn verstrekt, dat een schriftelijke reactie niet is ontvangen en dat hij de (navorderings)aanslag(en) en boeten zal opleggen zoals vermeld in de in 2.7 bedoelde brief van 3 november 2004.

De Inspecteur citeert daarbij uit de brief van 3 november 2004:

“Ik heb u reeds kenbaar gemaakt dat de Belastingdienst de beschikking heeft over informatie waaruit blijkt dat u tegoeden aanhoudt of heeft aangehouden bij een buitenlandse bank. Deze tegoeden en de inkomsten daaruit zijn niet in de belastingaangiften aangegeven terwijl het van algemene bekendheid is dat dat verplicht is. De vragen in het aangiftebiljet of er sprake is van buitenlandse tegoeden zijn altijd door u ontkennend beantwoord. Bij herhaling zijn over uw buitenlandse tegoed(en) op grond van artikel 47, eerste lid, onderdeel a, van de AWR aan u vragen gesteld waarop geen dan wel onjuist of onvolledig antwoord is gegeven.Op grond van deze feiten en omstandigheden ben ik van mening dat er sprake is van het bewust, of ook wel met opzet dan wel voorwaardelijk opzet, nalaten om deze tegoeden en inkomsten op te geven met het oogmerk belasting te ontduiken. Ik merkt het feit dat u gebruik heeft gemaakt van een buitenlandse bankrekening(en) teneinde de Belastingdienst het zicht op (het ontstaan van) de tegoeden en de inkomsten daaruit te ontnemen aan als een strafverzwarende omstandigheid als bedoeld in paragraaf 42 juncto 43 van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst 1998 (…). Dit heeft tot gevolg dat de boeten 100% van de verschuldigde (enkelvoudige) belasting bedragen.”

De Inspecteur vermeldt voorts dat belanghebbende deze mededeling kan beschouwen als een kennisgeving als bedoel in artikel 67g van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: de AWR).

“Cliënt wenst middels dit schrijven tot een vrijwillige inkeer te komen. Cliënt heeft tegoeden (aangehouden) bij de volgende banken:

 Fortis Bank te [plaats 2] (België)

 Deutsche Bank te [plaats 3] (Spanje)

 Deutsche Bank te [plaats 4] (Spanje)

 Deutsche Bank te [plaats 5] (Spanje)

 CAM Bank te [plaats 3] / [plaats 4] (Spanje)

 Volksbank [plaats 6] (Oostenrijk)

 ERSTE Bank der Öestereichischen Sparkasse te [plaats 7] (Oostenrijk)

 UBS te [plaats 8] (Zwitserland)

 Rabobank Luxembourg te [plaats 9] (Luxemburg)

Cliënt heeft geen andere bescheiden dan de bescheiden die u bijgevoegd aantreft. Volledigheidshalve deel ik u mede dat enkele van voornoemde bankrekeningen reeds zijn opgeheven. Bovendien deel ik u mede dat cliënt zijn buitenlandse tegoeden (ook) op naam van familieleden heeft gezet.

Cliënt heeft substantiële inkomsten uit auto- en kunsthandel nimmer opgegeven. Voor zover deze inkomsten meer dan vijf jaar geleden werden genoten, is navordering naar mijn mening niet meer mogelijk. Voor de in het buitenland genoten rente en dividend is cliënt bekend met de langere navorderingstermijn.”

Bij deze brief zijn enkele kopieën van bankbescheiden gevoegd.

“De 2 plastic tassen met inhoud die u aantrof in de berging bij mijn woning zijn niet van mij. Deze behoren toe aan mijn schoonzoon [belanghebbende] .”

Voorts staat in het proces-verbaal op pagina’s 214, 216 tot en met 224, 228, 236 en 241 dat de schoonmoeder op 9 maart 2005 onder meer het volgende heeft verklaard:

“De 2 zakken met administratie die u bij mij heeft aangetroffen zijn hier door mijn dochter [echtgenote] neergezet. Ze vroeg me of ik die plastic zakken voor haar wilde bewaren. Ik weet niet hoe lang die er al staan. Ik zag hier ook geen kwaad in en ik heb dit uiteraard toegestaan. Ik heb nooit in die zakken gekeken.”

“U vraagt mij of ik voor [belanghebbende] wel eens gelden naar banken in het buitenland heb gebracht. Hierop kan ik het volgende vertellen: …..

Verder hebben we bankrekeningen in [plaats 6] in Oostenrijk en in [plaats 7] in Oostenrijk. Ik weet echt niet bij welke bankinstellingen we hier bankieren. In beide plaatsen ben ik wel eens in de bank geweest. Er zijn bij deze banken geen kluisjes, alleen rekeningen. Ik zelf heb bij deze banken ook stortingen gedaan van gelden van [belanghebbende] . De bankrekeningen staan volgens mij op mijn naam. Bij deze bankrekeningen zijn bankboekjes. Volgens mij zijn het nummerrekeningen en is van een van deze rekeningen de code genaamd [code] . (…)

…. U vraagt mij naar de herkomst van de gelden op de hiervoor genoemde bankrekeningen. Hierop kan ik u verklaren dat dit gelden zijn welke eigendom zijn van [belanghebbende] en welke hij heeft verdiend uit zijn handel in roerende zaken (…). Hiermee bedoel ik de eerder genoemde handel in auto’s, sieraden en andere ongeregelde goederen. U vraagt mij waarom deze gelden in het buitenland op bankrekeningen werden gezet en niet in Nederland op bankrekeningen werden gezet. Dit gebeurde omdat dit zogenaamde “zwarte gelden” zijn, waarvan bijvoorbeeld de Nederlandse belastingdienst geen kennis mocht hebben. Deze door [belanghebbende] verdiende gelden dienden voor meerdere Nederlandse instanties te worden afgeschermd.”

“U vraagt mij of ik voor [belanghebbende] wel eens gelden naar banken in het buitenland heb gebracht. Hierop kan ik u het volgende vertellen:

…We hebben nog een bankrekening bij de Schweitzer Bank in [plaats 8] in Zwitserland. Volgens mij hebben we daar maar een bankrekening. Wie deze rekening op naam heeft staan, weet ik niet en welk tegoed er is, weet ik ook niet. Ik ben wel eens bij deze bank geweest ter gelegenheid van een wintersport-vakantie. Ik ben zelf meerdere keren bij deze bank geweest. Ik ben ook bij deze bank geweest om geld van [belanghebbende] te storten. Andere bankrekeningen in Zwitserland hebben we niet. (…)”

“U vraagt mij of ik voor [belanghebbende] wel eens gelden naar banken in het buitenland heb gebracht. Hierop kan ik u het volgende vertellen:

…Daarnaast hebben we bankrekeningen in Zuid-Spanje in de plaats [plaats 4] . We bankieren daar bij de Deutsche Bank en bij nog een bank met een Spaanse naam, waarvan ik thans de naam niet weet. De rekeningen staan op mijn naam en [belanghebbende] is gemachtigde. Hoeveel geld op deze rekeningen staat is mij onbekend. Bij gelegenheid van verschillende vakanties hebben we wel eens geld bij deze banken gestort. (…)”

“U vraagt mij naar de herkomst van de gelden op de hiervoor genoemde bankrekeningen. Hierop kan ik verklaren dat dit gelden zijn welke eigendom zijn van [belanghebbende] en welke hij heeft verdiend uit zijn handel in roerende zaken, zoals hiervoor beschreven. Hiermee bedoel ik de eerder genoemde handel in auto’s, sieraden en andere ongeregelde goederen. U vraagt mij waarom deze gelden in het buitenland op bankrekeningen werden gezet en niet in Nederland op bankrekeningen werden gezet. Dit gebeurde omdat dit zogenaamde “zwarte gelden” zijn, waarvan bijvoorbeeld de Nederlandse belastingdienst geen kennis mocht hebben. Deze door [belanghebbende] verdiende gelden dienden voor meerdere Nederlandse instanties te worden afgeschermd.”

“Gisteren heb ik al verklaard dat op mijn naam bij een bank in [plaats 6] in Oostenrijk een bankrekening was aangetroffen. U houdt mij thans voor dat het hier gaat om een filiaal van de “Erste Bank der Oesterreichischen Sparkasse” in [plaats 6] . Ik kan hierop verklaren dat het inderdaad zo is. Thans herken ik de naam weer. Deze bankrekening staat op mijn naam, doch het tegoed is feitelijk eigendom van [belanghebbende] .”

“U vraagt mij hoe het proces verliep met de post van de banken in het buitenland. Zoals eerder verklaard gingen wij naar deze banken toe. In de bank zelf kregen we inzage in de actuele saldo-informatie. Wij namen geen afschriften mee. Dus van de banken in Oostenrijk, Zwitserland, Luxemburg, België, Spanje heb ik geen afschriften. U vraagt mij of ik overal persoonlijk bij die banken ben geweest. Ja, bij de meeste wel. Ik ken geen banken waar ik niet ben geweest.”

“Ook in Oostenrijk heb ik een rekening gehad die mede op naam van [D] heeft gestaan. Ook die rekening heb ik enkele jaren laten omzetten op de naam van mij en mijn echtgenote [echtgenote] . Ik heb deze beide rekeningen eerder mede op naam van mijn zwager gehad, omdat ik deze rekeningen al circa 20 jaren heb en mijn relatie met [echtgenote] nog niet dusdanig was dat ik deze mede op haar naam had gezet. Voor het geval mij iets zou overkomen vond ik het echter van belang dat anderen aan dit geld konden komen, om dit indien nodig, aan mijn kinderen te kunnen geven.

…U heeft mij gisteren echter al voorgehouden dat mensen die over dergelijke banktegoeden, die vermoedelijk van misdrijf afkomstig zijn, kunnen beschikken zich ook strafbaar maken. Ook al betreft dit een echtgenote. Ik vind echter dat [echtgenote] onschuldig zit. Ik heb haar naam mede opgevoerd bij bedoelde banken voor het geval mij iets zou overkomen; als ik bv te overlijden zou komen. U houdt mij voor dat deze familieleden dan juist als gemachtigde vermeld konden staan bij deze bankrekeningen, maar dat nu blijkt dat juist ik als gemachtigde stond vermeld en mijn familieleden als rekeninghouder. Ik heb dit zo gedaan om te verdoezelen, zodat mijn naam bij deze rekeningen niet naar voren zou komen. Alle rekeningen zijn echter van mij. Ik vind het jammer dat ik daar anderen mee heb belast.”

“U vraagt mij wat mij bekend is van nummerrekeningen bij de Erste Bank der Oesterreichischen Sparkasse in [plaats 7] door mijn vrouw [G] en mijn schoonzus [echtgenote] . Het zal 9 of 10 jaar geleden zijn geweest dat ik met mijn vrouw [G] en mijn dochter naar Oostenrijk op vakantie ben geweest. Wij hebben toen geld meegenomen. Op verzoek van [belanghebbende] zouden wij daar een rekening openen bij een bank en dit geld daar storten. [belanghebbende] had niet aangegeven welke bank dit diende te zijn, wij konden dit terplaatse samen bepalen. (…).”

* saldo op 28 februari 2005

“Tevens is het inkeerverzoek (…) d.d. 17 maart 2005 (…) besproken. Er wordt ingekeerd voor 8 (Hof: dit moet zijn 9) bankrekeningen in België, Spanje, Oostenrijk, Zwitserland en Luxemburg. Tevens maakt de voormalige adviseur de opmerking dat de heer [belanghebbende] de bankrekeningen ook op naam van familieleden heeft gezet. Relevante gegevens waren niet meer bekend. In 2005 heeft justitie een strafrechtelijk onderzoek ingesteld (…). Tijdens dit onderzoek is geconstateerd dat de heer [belanghebbende] over nog meer buitenlandse bankrekeningen beschikte dan werd aangegeven in het inkeerverzoek. Justitie heeft berekend dat op 28 februari 2005 het saldo op de buitenlandse bankrekeningen € 3.696.581 bedroeg. (…) Onder deze bankrekeningen bevonden zich ook een aantal bankrekeningen van de KBL (…).Zowel met het inkeerverzoek alsmede met de gegevens die door justitie aan de belastingdienst ter beschikking werden gesteld is door de belastingdienst niets gedaan. In verband met een redelijke voortvarendheid kan de belastingdienst slechts navorderingsaanslagen opleggen over de laatste 5 jaar.

Om de volgende redenen is het nu duidelijk dat de heer [belanghebbende] terug is gekomen op de eerdere ontkenning dat hij in het buitenland diverse bankrekeningen heeft: (…)

Omdat het niet meer mogelijk is om over alle bankafschriften van de buitenlandse rekeningen te beschikken kunnen wij niet meer de juistheid van de saldi van alle bankrekeningen vaststellen. Daarom hebben wij de heer [K] medegedeeld dat wij de bezwaarschriften willen afdoen conform onze brief van 5 september 2012. De navorderingsaanslagen zijn opgelegd d.m.v. schattingen.”

“Vaststelling wederrechtelijk verkregen voordeel

In het BFO-proces-verbaal wordt geconcludeerd dat in de jaren 1995 tot en met 2005 ten minste een bedrag van EUR 1.012.145,66 aan binnenlands vermogen uit andere (dan de bekende legale) inkomensbronnen afkomstig moet zijn geweest. Het hof heeft vastgesteld dat daarvan een deel ter grootte van EUR 937.612,63 kan worden aangemerkt als gegenereerd uit de autohandel.

(…)

Gelet op het voorgaande, stelt het hof het totaal wederrechtelijk verkregen voordeel vast op een bedrag van (…) EUR 4.117.827,72.

(…)

BESLISSING

Het hof:

(…)

Stelt het bedrag waarop het wederrechtelijk verkregen voordeel wordt geschat vast op een bedrag van EUR 4.117.827,73 (…) vermeerderd met: het vervolgprofijt over het wederrechtelijk verkregen voordeel vanaf de datum van inbeslagneming.

Legt de veroordeelde de verplichting op tot betaling aan de Staat ter ontneming van het wederrechtelijk verkregen voordeel van een bedrag van EUR 2.863.051,13 (…) verminderd met: (…)

vermeerderd met:

het vervolgprofijt over het wederrechtelijk verkregen voordeel vanaf de datum van inbeslagneming.”.

De Hoge Raad heeft het beroep in cassatie tegen het aangehaalde arrest van het Hof verworpen (HR 4 oktober 2011, 09/0505, ECLI:NL:HR:2011:BQ8627).