Gerechtshof 's-Hertogenbosch, 31-08-2018, ECLI:NL:GHSHE:2018:3644, 16/03723

Het geschil betreft het antwoord op de volgende vragen:

1. Vormen de activiteiten van belanghebbende in het onderhavige jaar een bron van inkomen?

2. Heeft de Inspecteur in strijd met het gelijkheidsbeginsel gehandeld?

Partijen doen hun standpunten in hoger beroep steunen op de gronden die daartoe door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken waarvan de inhoud als hier ingevoegd moet worden aangemerkt. Voor hetgeen hieraan ter zitting is toegevoegd, wordt verwezen naar het van deze zitting opgemaakte proces-verbaal.

De aanslag is gedagtekend 31 mei 2014. De in artikel 6:7 van de Awb bedoelde termijn van zes weken voor het indienen van een bezwaarschrift eindigde in het onderhavige geval op 14 juli 2014. Vaststaat dat belanghebbende op 14 juli 2014 telefonisch contact heeft opgenomen met de Inspecteur en dat het bezwaarschrift is gedagtekend op 14 juli 2014. Het Hof acht aannemelijk dat belanghebbende het bezwaarschrift ook op 14 juli 2014, derhalve voor het einde van de termijn, ter post heeft bezorgd. Nu het bezwaarschrift op 16 juli 2014, binnen een week na het einde van de termijn, door de Inspecteur is ontvangen, is belanghebbende gelet op het bepaalde in artikel 6:9, lid 2, van de Awb ontvankelijk in het bezwaar.

Gelet op het voorgaande is belanghebbende ten onrechte niet-ontvankelijk verklaard in zijn bezwaar. In zoverre is het hoger beroep gegrond.

De Rechtbank heeft in de rechtsoverwegingen 2.5 tot en met 2.7 van bestreden uitspraak het volgende overwogen:

Vaststaat dat belanghebbendes activiteiten voor hem zowel in 2012 als in de jaren 2008 tot en met 2011 en 2013 en 2014 tot een negatief resultaat hebben geleid. De rechtbank is van oordeel dat belanghebbende tegenover de gemotiveerde betwisting door de Inspecteur niet aannemelijk heeft gemaakt dat met de activiteiten die hij in het onderhavige verband heeft ontplooid, en die hij als onderneming heeft aangemerkt, redelijkerwijs voordeel kan worden verwacht.

Al hetgeen belanghebbende heeft aangevoerd over de huidige situatie, waaronder de start van de rozenkwekerij, het starten van de webshop en de uitbreiding van zijn dienstverlening, alsmede over de positieve gevolgen van het aantrekken van de economie, vormen voor de rechtbank geen reden om anders te oordelen. De rechtbank heeft immers geen enkele indicatie van de voordelen die behaald zouden kunnen worden of van het realiteitsgehalte van de stellingen van belanghebbende. Hieraan doet niet af dat belanghebbende in het onderhavige jaar diverse beurzen, markten, braderieën en evenementen heeft bezocht, diverse cursussen en workshops heeft gevolgd en een poffertjeskraam heeft aangekocht. Deze omstandigheden getuigen zonder meer van belanghebbendes inzet, maar dit is onvoldoende om aannemelijk te achten dat de activiteiten na het aantrekken van de economie meer dan een incidenteel positief resultaat zullen opleveren. De activiteiten vormen in het onderhavige jaar voor belanghebbende derhalve geen bron van inkomen, zodat de aanslag terecht en naar het juiste bedrag is opgelegd.

Het Hof acht deze overwegingen juist en maakt die tot de zijne. Het is positief dat belanghebbende, zoals hij in hoger beroep heeft aangevoerd, sinds augustus 2017 weer werkzaamheden kan verrichten als chauffeur, weer werkzaam is als bio-gecertificeerde planten- en rozenkweker en onder licentie van een derde rozen van het ras Mark-Rose mag kweken. Uit deze ontwikkelingen kan echter niet worden afgeleid dat in 2012 sprake was van een reële verwachting dat de toenmalige activiteiten van belanghebbende tot een positief resultaat zouden leiden. Weliswaar zal de positieve ontwikkeling van de gezondheidstoestand van belanghebbende hem meer mogelijkheden bieden tot het verrichten van zijn activiteiten, maar dat hoeft niet noodzakelijkerwijs te betekenen dat deze activiteiten ook winstgevend zullen zijn. Het Hof neemt hierbij in aanmerking dat de website en webshops van belanghebbende, die volgens belanghebbende een belangrijke bijdrage zullen leveren aan de winstgevendheid van zijn onderneming, enkel als site online vindbaar zijn, maar nog niet actief zijn als webshop. Producten, betaalmogelijkheden en informatie over bestelling en levering zijn nog niet toegevoegd aan deze website. Het Hof acht niet aannemelijk dat de webshops binnen afzienbare tijd winstgevend zullen zijn. De activiteiten vormen gelet op het voorgaande in het onderhavige jaar geen bron van inkomen.

Voor zover belanghebbende stelt dat hem voor zijn (nieuwe) activiteiten een opstarttermijn van minimaal vijf jaar moet worden gegund, heeft de Rechtbank in rechtsoverweging 2.8 van de bestreden uitspraak terecht overwogen dat indien de activiteiten in enig jaar voor belanghebbende wel een bron van inkomen gaan vormen, voor dat jaar aan artikel 3.10 van de Wet IB 2001 getoetst zal moeten worden of de aanloopkosten van de vijf voorafgaande jaren alsnog ten laste van het inkomen uit werk en woning kunnen worden gebracht.

Belanghebbende stelt dat hij ongelijk wordt behandeld ten opzichte van Zalando, Andre Rieu en Telfort, omdat deze bedrijven evenals belanghebbende in de crisis verliezen hebben geleden, maar door de Inspecteur wél als een onderneming worden beschouwd en daarom hun verliezen in aanmerking mogen nemen. De door belanghebbende genoemde bedrijven betreffen echter rechtspersonen, die op grond van artikel 2, lid 5, van de Wet op de vennootschapsbelasting 1969 geacht worden een onderneming te drijven en – anders dan belanghebbende – niet vallen onder het toepassingsbereik van artikel 3.2 van de Wet IB 2001. Nu geen sprake is van met belanghebbendes geval vergelijkbare gevallen, moet het beroep op het gelijkheidsbeginsel worden verworpen.

De slotsom is dat belanghebbende alsnog ontvankelijk in het bezwaar moet worden verklaard, zodat het hoger beroep gegrond is. De uitspraak van de Rechtbank moet worden vernietigd en de aanslag en de beschikking heffingsrente blijven gehandhaafd.

Omdat de uitspraak van de Rechtbank wordt vernietigd, dient de Inspecteur aan belanghebbende het door hem ter zake van de behandeling van het beroep bij de Rechtbank en het hoger beroep bij het Hof betaalde griffierecht ten bedrage van € 45 respectievelijk € 124 te vergoeden.

Omdat het door belanghebbende ingestelde hoger beroep gegrond is, acht het Hof termen aanwezig de Inspecteur te veroordelen tot betaling van een tegemoetkoming in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het beroep bij de Rechtbank en het hoger beroep bij het Hof redelijkerwijs heeft moeten maken.

Het Hof stelt deze tegemoetkoming voor de behandeling van het hoger beroep, mede gelet op het bepaalde in het Besluit proceskosten bestuursrecht, op 2 (punten) x € 501 (waarde per punt) x 1 (factor gewicht van de zaak) is € 1.002 (kosten voor door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand), vermeerderd met een bedrag aan reiskosten van belanghebbende zelf voor het bijwonen van de zitting in Roermond op € 14,72.

Gesteld noch gebleken is dat belanghebbende overige voor vergoeding in aanmerking komende kosten als bedoeld in artikel 1 van het Besluit proceskosten bestuursrecht heeft gemaakt.

De voor vergoeding in aanmerking komende kosten bedragen in totaal € 1.057,80.