Gerechtshof 's-Hertogenbosch, 29-11-2018, ECLI:NL:GHSHE:2018:5013, 17/00864

Het geschil betreft het antwoord op de volgende vragen:

1. Heeft de Heffingsambtenaar bij de berekening van de kostenvergoeding voor in de bezwaarfase beroepsmatig verleende bijstand terecht een wegingsfactor 1 in plaats van 1,5 gehanteerd?

2. Is de door de Heffingsambtenaar bij uitspraak op bezwaar toegekende vergoeding ter zake van het door belanghebbende ingediende taxatierapport te laag?

Belanghebbende is van mening dat vraag 1 ontkennend en vraag 2 bevestigend beantwoord moeten worden. De Heffingsambtenaar is de tegengestelde opvatting toegedaan.

Partijen doen hun standpunten in hoger beroep steunen op de door hen in de stukken aangevoerde gronden, van al welke stukken de inhoud als hier ingevoegd moet worden aangemerkt. Partijen hebben hun standpunten ter zitting nader toegelicht.

Belanghebbende concludeert, naar het Hof verstaat, tot gegrondverklaring van het hoger beroep, vernietiging van de uitspraak van de Rechtbank, gegrondverklaring van het bij de Rechtbank ingestelde beroep, vernietiging van de uitspraken op bezwaar doch enkel voor wat betreft de beslissing omtrent de vergoeding van de kosten van het bezwaar, veroordeling van de Heffingsambtenaar in de kosten van het bezwaar aan de zijde van belanghebbende vastgesteld op een bedrag van, in totaal, € 1.627 (zijnde de kosten van het taxatierapport van 8 uur x € 110 en de kosten van beroepsmatig verleende rechtsbijstand van 2 punten x factor 1,5 x € 249) en veroordeling van de Heffingsambtenaar in de kosten van het geding bij de Rechtbank en het Hof. De Heffingsambtenaar concludeert tot bevestiging van de uitspraak van de Rechtbank.

Belanghebbende stelt zich in hoger beroep op het standpunt dat de Heffingsambtenaar een wegingsfactor 1,5 had dienen te hanteren bij de berekening van de vergoeding van de kosten van het bezwaar. Belanghebbende voert ter onderbouwing van dit standpunt aan dat het namens haar ingediende bezwaarschrift bewerkelijk en complex is, hetgeen ook zijn weerslag heeft gehad op de werkbelasting van haar gemachtigde. Belanghebbende wijst in dit kader op de omstandigheid dat de onroerende zaak een recreatiepark is, waarop zich een groot aantal opstallen bevindt. Bij het vaststellen van de bewerkelijkheid respectievelijk complexiteit van het bezwaarschrift is irrelevant dat de taxateur geen gebruik heeft gemaakt van de gecorrigeerde vervangingswaarde-methode, aldus belanghebbende.

De Heffingsambtenaar stelt zich daarentegen op het standpunt dat hij terecht een wegingsfactor 1 heeft gehanteerd, aangezien het geschil in de bezwaarfase niet als bovengemiddeld bewerkelijk en/of gecompliceerd is aan te merken.

Het Hof stelt voorop dat ook in gevallen, waarin bij de waardering van (gedeelten van) een onroerende zaak gebruik is gemaakt van een andere waarderingsmethode dan de gecorrigeerde vervangingswaarde-methode, er reden kan zijn voor hantering van een wegingsfactor 1,5. Hantering van een wegingsfactor 1,5 ligt in de reden indien het geschil bovengemiddeld bewerkelijk en/of gecompliceerd is, hetgeen een bovengemiddelde werkbelasting van de rechtsbijstandverlener tot gevolg heeft (vgl. het Besluit van 25 februari 2002 tot wijziging van het Besluit proceskosten bestuursrecht in verband met de vergoeding van kosten van bezwaar en administratief beroep, Stb. 2002, 113, blz. 6).

Belanghebbende heeft in het onderhavige geval onvoldoende feiten en omstandigheden aangevoerd die duiden op een bovengemiddelde bewerkelijkheid en/of complexiteit. Naar het oordeel van het Hof is onvoldoende dat de onderhavige WOZ-procedure ziet op de waardering van een recreatiepark waarop zich een groot aantal opstallen bevindt.

Het Hof beantwoordt vraag 1 bevestigend.

Belanghebbende is van mening dat de bij uitspraak op bezwaar aan haar toegekende vergoeding ter zake van het opstellen van het taxatierapport te laag is en claimt, naar zij ter zitting van het Hof desgevraagd heeft verklaard, een kostenvergoeding van € 880 (8 uur x € 110 per uur). Belanghebbende verwijst in dit kader naar de vergoedingsnorm voor de taxatie van incourante niet-woningen zoals opgenomen in de Richtlijn van de belastingkamers van de gerechtshoven inzake vergoeding van proceskosten bij WOZ-taxaties (hierna: de Richtlijn).

De Heffingsambtenaar stelt, dat nu de onroerende zaak in hoofdzaak tot woning dient, in de zin van artikel 220a, lid 2, van de Gemeentewet, belanghebbende gelet op de vergoedingsnorm voor de taxatie na een inpandige opname voor woningen zoals opgenomen in de Richtlijn, recht had op een kostenvergoeding van – naar het Hof begrijpt – € 200 (4 uur x € 50 per uur). Aan belanghebbende is slechts uit coulance een vergoeding behorende bij een courante niet-woning toegekend (het aantal gefactureerde uren (8) x € 65 per uur), aldus de Heffingsambtenaar. De verleende vergoeding is derhalve eerder te hoog dan te laag.

Naar het oordeel van het Hof heeft belanghebbende recht op een vergoeding berekend naar de vergoedingsnorm voor niet-woningen. De vergoedingsnorm voor woningen leent zich niet voor toepassing op onroerende zaken die – zoals in het hier aan de orde zijnde geval – bestaan uit een groot aantal opstallen, waaronder woningen en niet-woningen. De vergoedingsnorm voor woningen is, gelet op het gelimiteerde aantal te vergoeden uren (2 uur voor een niet-inpandige woningtaxatie en 4 uur voor een inpandige woningtaxatie), bedoeld voor taxaties van enkelvoudige (particuliere) woningen, bestaande uit hooguit enkele opstallen, doch niet voor taxaties van onroerende zaken die uit tientallen of – zoals hier – zelfs honderden onderdelen bestaan, woningen en niet-woningen. Dat de onroerende zaak in hoofdzaak tot woning dient in de zin van artikel 220a, lid 2, van de Gemeentewet, betekent niet, dat sprake is van taxatie van een woning zoals bedoeld in de Richtlijn.

Overigens wijst het Hof er op dat op het moment van het indienen van het taxatierapport de Heffingsambtenaar het standpunt innam, dat de onroerende zaak voor de toepassing van artikel 220a, lid 2, van de Gemeentewet, als niet-woning moest worden aangemerkt, hetgeen reden te meer is de vergoeding te baseren op de norm voor niet-woningen.

Gelet op de aard van de onroerende zaak en de mogelijkheden om de onroerende zaak te gelde te maken, is de vergoeding behorende bij incourante niet-woningen van toepassing. Aangezien de door belanghebbende geclaimde kostenvergoeding de uit de Richtlijn volgende maximale vergoeding behorende bij incourante niet-woningen niet overschrijdt, heeft belanghebbende recht op een kostenvergoeding van € 880.

Gelet op het vorenoverwogene beantwoordt het Hof vraag 2 bevestigend.

De slotsom is dat het hoger beroep gegrond is. De uitspraak van de Rechtbank dient te worden vernietigd, het beroep tegen de uitspraken van de Heffingsambtenaar dient gegrond verklaard te worden en de uitspraken van de Heffingsambtenaar dienen vernietigd te worden doch enkel voor wat betreft de beslissing omtrent de vergoeding van de kosten van het bezwaar.

Nu de uitspraak van de Rechtbank wordt vernietigd, dient de Heffingsambtenaar aan belanghebbende het door haar ter zake van de behandeling van het beroep bij de Rechtbank en het hoger beroep bij het Hof betaalde griffierecht van € 333 respectievelijk € 501, dat is in totaal € 834, te vergoeden.

Het Hof stelt, gelet op het vorenoverwogene, de kosten van het bezwaar, mede gelet op het bepaalde in het Besluit proceskosten bestuursrecht (hierna: het Besluit), op 2 (punten) x € 249 (waarde per punt) x 1 (factor gewicht van de zaak), is € 498, vermeerderd met de kosten van het taxatierapport van € 880, dat is in totaal op € 1.378. Het bedrag dat de Heffingsambtenaar inmiddels aan belanghebbende ter zake van de kosten van het bezwaar en de kosten van het taxatierapport heeft betaald, komt hierop in mindering.

Nu het door belanghebbende ingestelde hoger beroep gegrond is, acht het Hof termen aanwezig de Heffingsambtenaar te veroordelen tot betaling van de tegemoetkoming in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het beroep bij de Rechtbank en het hoger beroep bij het Hof redelijkerwijs heeft moeten maken.

Het Hof stelt deze tegemoetkoming, mede gelet op het bepaalde in het Besluit en het arrest Hoge Raad 12 april 2013, nr. 12/02674, ECLI:NL:HR:2013:BZ6822, nu in beroep en hoger beroep enkel nog de proceskostenvergoeding in het geding was, op 2 (punten) x € 501 (waarde per punt) x 0,5 (factor gewicht van de zaak), is € 501 voor de rechtbankfase; en ter zake van de behandeling van het hoger beroep bij het Hof, op 2 (punten) x € 501 (waarde per punt) x 0,5 (factor gewicht van de zaak), is € 501; in totaal derhalve op € 1.002.

Gesteld noch gebleken is dat belanghebbende overige voor vergoeding in aanmerking komende kosten als bedoeld in artikel 1 van het Besluit heeft gemaakt.