Gerechtshof 's-Hertogenbosch, 19-01-2022, ECLI:NL:GHSHE:2022:132, 20/00512

Belanghebbende verzet zich tegen de vaststelling van het belastbaar inkomen uit werk en woning. Belanghebbende stelt enerzijds dat hij in het kader van de eigen woning meer rentekosten heeft gemaakt dan waarvan de inspecteur is uitgegaan. Het hof verstaat het betoog van belanghebbende aldus dat hij anderzijds stelt dat het eigen woningforfait op een te hoog bedrag is vastgesteld.

De inspecteur heeft in reactie op het betoog van belanghebbende gewezen op de omstandigheid dat in 2015 geen sprake was een eigenwoningschuld, aangezien de lening uit 2007 vóór 1 januari 2015 volledig is afgelost. Volgens de inspecteur is in de aanslag, zoals deze luidt na het doen van uitspraak op bezwaar, eerder van een te laag dan van een te hoog belastbaar inkomen uit werk en woning uitgegaan.

Het hof stelt voorop dat inkomstenbelasting betaald dient te worden over de voordelen uit eigen woning nadat deze verminderd zijn met de aftrekbare kosten, zoals rente, die een belanghebbende in verband met de eigen woning heeft gemaakt.

Uit de wet³ volgt dat, behoudens uitzonderingen die zich hier niet voordoen, het voordeel uit eigen woning wordt berekend door de voor de onroerende zaak voor dat jaar vastgestelde WOZ-waarde te vermenigvuldigen met een in de wet opgenomen percentage. Hoe hoger de vastgestelde WOZ-waarde hoe hoger het percentage dat gehanteerd dient te worden.

Voor 2015 is aan de woonunit een WOZ-waarde van € 30.000 toegekend. Uit de wet volgt dat het voordeel uit eigen woning berekend dient te worden door deze waarde te vermenigvuldigen met 0,45%. Dit leidt tot een voordeel uit eigen woning van € 135. De inspecteur heeft het voordeel uit eigen woning op het juiste bedrag vastgesteld.

Rentekosten op een schuld die een belastingplichtige is aangegaan in verband met een eigen woning kunnen in aftrek worden gebracht op het voordeel uit eigen woning in het jaar waarin deze kosten zijn gemaakt.⁴

In de onderhavige procedure schuilt hierin het probleem.

Zoals in de feiten is opgenomen is de lening uit 2007 vóór 1 januari 2015 afgelost. Voor zover belanghebbende stelt dat hij in 2015 rentekosten heeft gemaakt op deze reeds afgeloste lening acht het hof dit zonder nadere bewijsstukken niet aannemelijk.

Voor zover belanghebbende stelt dat de rentekosten van de op 11 mei 2015 gesloten lening en bouwdepot aangemerkt dienen te worden als kosten die hij gemaakt heeft in verband met zijn eigen woning faalt dit betoog. Belanghebbende heeft de lening en het bouwdepot immers opgenomen om voldoende liquide middelen te verkrijgen om [adres 2] te verbouwen en onderhoudswerkzaamheden aan dit pand uit te voeren. Nu de woonunit in 2015 is aangemerkt als eigen woning kan [adres 2] niet als eigen woning kwalificeren. Per belastingjaar kan voor een belastingplichtige en zijn partner immers slechts één woning als eigen woning worden aangemerkt.⁵ Het hof voegt hier ten overvloede aan toe dat [adres 2] in 2015 voor belanghebbende en zijn partner niet als eigen woning zou kunnen kwalificeren aangezien daarvoor als voorwaarde gesteld wordt dat deze woning de belastingplichtige en/of zijn partner als hoofdverblijf ter beschikking staat of heeft gestaan.⁶ Daarvan is in het onderhavige geval geen sprake nu in ieder geval tot april 2016 uitsluitend de vader van belanghebbende in deze woning heeft gewoond.

Aangezien belanghebbende niet heeft aangevoerd dat in 2015 sprake was van een andere schuld die kwalificeert als eigenwoningschuld en dit ook niet uit het dossier blijkt, heeft belanghebbende in 2015 geen recht op aftrek van rentekosten in verband met de eigen woning. De inspecteur heeft echter bij uitspraak op bezwaar desondanks aftrek van rentekosten geaccepteerd van € 1.984.

Gelet op het voorgaande volgt het hof de inspecteur in zijn verweer dat de eigen woning op een voor belanghebbende gunstigere wijze is behandeld dan uit de wet volgt.

Belanghebbende heeft zich daarnaast verzet tegen de vaststelling van het belastbaar inkomen uit sparen en beleggen. Het hof verstaat het betoog van belanghebbende aldus dat hij primair stelt dat [adres 2] ten onrechte tot de heffingsgrondslag voor box 3 is gerekend en subsidiair dat [adres 2] voor een te hoog bedrag in de rendementsgrondslag is betrokken. Ter onderbouwing van het subsidiaire betoog heeft belanghebbende enerzijds gewezen op het aan zijn vader toekomende woonrecht. Anderzijds voert belanghebbende ter onderbouwing van het subsidiaire betoog aan dat hij en zijn partner in verband met de verbouwing en renovatie van [adres 2] meer schulden zijn aangegaan dan waarvan de inspecteur is uitgegaan.

De inspecteur is daarentegen van mening dat deze onroerende zaak terecht tot de rendementsgrondslag is gerekend aangezien belanghebbende vanaf mei 2014 eigenaar is van dit pand. Volgens de inspecteur kunnen met betrekking tot [adres 2] geen schulden in aanmerking worden genomen omdat belanghebbende en zijn partner pas op 11 mei 2015 een lening en bouwdepot hebben opgenomen.

De heffingsgrondslag voor box 3 (inkomen uit sparen en beleggen) wordt gevormd door de waarde van de bezittingen te verminderen met de waarde van de schulden.⁷ Het gaat hierbij om de waarde aan het begin van het kalenderjaar.⁸ In de onderhavige procedure dient derhalve de waarde van de bezittingen en schulden per 1 januari 2015 vastgesteld te worden.

Uit de wettekst⁹ en de wettelijke volgorde volgt dat onroerende zaken die niet als eigen woning in de zin van de eigenwoningregeling kwalificeren aangemerkt dienen te worden als bezittingen die tot de heffingsgrondslag voor box 3 behoren. Hierbij valt te denken aan onroerende zaken die niet als hoofdverblijf voor de belastingplichtige of zijn partner dienen. Zoals hierboven onder 4.9. overwogen kwalificeert [adres 2] voor belanghebbende en zijn partner niet als eigen woning. Deze onroerende zaak is derhalve terecht als bezitting tot de heffingsgrondslag voor box 3 gerekend. Irrelevant is dat belanghebbende in het jaar 2015 niet op het adres [adres 2] heeft gewoond of aldaar stond ingeschreven.

Met betrekking tot de waarde die de inspecteur aan deze bezitting heeft toegekend overweegt het hof als volgt. De inspecteur heeft terecht aansluiting gezocht bij de voor 2015 aan deze onroerende zaak toegekende WOZ-waarde. Aangezien de vader van belanghebbende voor het recht om na verkoop van de woning in deze woning te blijven wonen geen vergoeding aan belanghebbende heeft betaald, wordt niet voldaan aan de voorwaarden waaronder slechts een gedeelte van de WOZ-waarde tot de heffingsgrondslag wordt gerekend.¹⁰ Het verweer van de inspecteur slaagt derhalve in zoverre dat ten onrechte slechts 60% van de WOZ-waarde in aanmerking is genomen. Voor een verdere verlaging van de in aanmerking genomen waarde ziet het hof dan ook geen aanleiding.

Ook met betrekking tot de op de heffingsgrondslag in mindering te brengen schulden heeft de inspecteur belanghebbende voordeliger behandeld dan uit de wet volgt. Uit de onder 4.14. opgenomen wetssystematiek volgt dat het gaat om de waarde van de schulden aan het begin van het kalenderjaar. Dit heeft tot gevolg dat met schulden die op dat moment nog niet bestonden maar in de loop van het kalenderjaar zijn ontstaan geen rekening kan worden gehouden. Hieruit volgt dat met de op 11 mei 2015 opgenomen lening en bouwdepot in 2015 geen rekening gehouden kan worden. Gesteld noch gebleken is dat op 1 januari 2015 andere schulden bestonden. Desondanks heeft de inspecteur rekening gehouden met een bedrag aan schulden van € 24.738 waarop het drempelbedrag van € 6.000 in mindering is gebracht.

Kortom, de inspecteur heeft het belastbaar inkomen uit sparen en beleggen niet op een te hoog maar eerder op een te laag bedrag vastgesteld.

De grieven van belanghebbende die gericht zijn tegen door de ontvanger van de Belastingdienst genomen dwang- en invorderingsmaatregelen leiden ook niet tot een gegrond hoger beroep, aangezien de belastingkamer van het hof onbevoegd is om deze grieven te beoordelen. Dergelijke grieven kunnen uitsluitend beoordeeld worden door de civiele rechter.

De slotsom is dat het hoger beroep ongegrond is.

Het hof ziet, wegens ongegrondverklaring van het hoger beroep, geen aanleiding om de inspecteur te veroordelen tot vergoeding van het van belanghebbende geheven griffierecht respectievelijk tot vergoeding van de door belanghebbende gemaakte proceskosten.