Hoge Raad, 23-09-1998, ECLI:NL:HR:1998:BI6671 AE4714, 33090

gewezen op het beroep in cassatie van X te Z tegen de uitspraak van het Gerechtshof te Arnhem van 21 januari 1997 betreffende de hem voor het jaar 1993 opgelegde aanslag inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen.

1. Aanslag, bezwaar en geding voor het Hof

2. Geding in cassatie

3. Beoordeling van de middelen

3.1. Belanghebbende heeft zich voor het Hof op het gelijkheidsbeginsel beroepen, aldus, dat volgens hem slechts aan hemzelf en zijn collega's D genaamd E en C (navorderings)aanslagen in de inkomstenbelasting zijn opgelegd, terwijl ten aanzien van andere collega's die in de zienswijze van de belastingdienst evenzeer zwart loon hebben genoten, is volstaan met naheffing van loonbelasting/premie volksverzekeringen bij de werkgever. Het Hof heeft dienaangaande geoordeeld dat belanghebbende tegenover de gemotiveerde betwisting door de Inspecteur geen enkel concreet gegeven heeft aangevoerd met betrekking tot die collega's waaruit zou kunnen volgen dat de Inspecteur in dezen ten aanzien van die collega's een (begunstigend) beleid heeft gevoerd waarvan ten nadele van belanghebbende is afgeweken.

3.2. Dit oordeel wordt in het eerste middel terecht als onbegrijpelijk bestreden. In de laatste alinea van het door de Inspecteur als produktie 1 bij zijn vertoogschrift gevoegde fiscaal rapport, waarnaar de Inspecteur verwijst ter weerlegging van de door belanghebbende geuite veronderstelling dat sprake zou kunnen zijn van dubbel belasten ter zake van hetzelfde veronderstelde zwarte loon, is immers vermeld:

"voor zover mogelijk wordt geadviseerd navorderingsaanslagen IB 1989 t/m 1993 op te leggen, dan wel bij primitieve regeling met vorenstaande zwart genoten inkomens rekening te houden. Voorgesteld wordt met vorenstaande netto-inkomsten in de IB-sfeer rekening te houden zonder verrekening van voorheffingen. Bij handelmaatschappij A BV, de werkgever, zijn vorenstaande uitbetalingen niet meegenomen in de gebruteerde lonen en daarover opgelegde naheffingsaanslagen".

Voorts laten de overige bij het vertoogschrift van de Inspecteur gevoegde stukken geen andere conclusie toe dan dat het bij de veronderstelde betalingen van zwart loon ging om ten minste een twintigtal werknemers.

3.3. Uit een en ander volgt dat belanghebbendes beroep op het gelijkheidsbeginsel zozeer wordt ondersteund door de door de Inspecteur zelf overgelegde gedingstukken dat het bestreden oordeel van het Hof inderdaad onbegrijpelijk is. Indien immers ten aanzien van in dezelfde situatie verkerende werknemers die zwart loon hebben genoten, in een aantal gevallen wordt nageheven bij een werkgever die de nageheven belasting en premie volksverzekeringen niet zal verhalen, en van andere werknemers (met verhoging) inkomstenbelasting wordt geheven, is sprake van een ongelijke behandeling van gelijke gevallen. Daarvoor kan een goede grond bestaan, maar de inspecteur dient dit dan te stellen en zonodig aannemelijk te maken.

3.4. Hierbij is van belang dat, mocht 's Hofs oordeel berusten op de gedachte dat hier alleen van belang is hoe ten aanzien van de onder het ambtsgebied van de Inspecteur vallende werknemers van A BV is gehandeld - de door het Hof aan zijn oordeel toegevoegde opmerking dat de Inspecteur onbestreden heeft aangevoerd dat de twee onder haar inspectie vallende werknemers van A BV op gelijke wijze zijn behandeld wijst in die richting - sprake is van een onjuiste rechtsopvatting. In een geval van een FIOD-onderzoek als het onderhavige brengt een behoorlijke taakvervulling van de daarbij betrokken eenheden van de belastingdienst mee dat deze ter voorkoming van een ongerechtvaardigde ongelijke behandeling van de bij het onderzoek betrokken belasting- en inhoudingsplichtigen zorg dragen voor een onderlinge afstemming van de op grond van het onderzoek te nemen maatregelen. Het na verwijzing in te stellen onderzoek naar de gestelde ongerechtvaardigde ongelijke behandeling dient zich dan ook te richten op alle werknemers ten aanzien van wie in het FIOD-onderzoek het vermoeden is gerezen dat zij zwart loon hebben ontvangen. Middel I is in zoverre gegrond. Middel II behoeft geen behandeling. De uitspraak van het Hof kan niet in stand blijven en verwijzing moet volgen voor een onderzoek in volle omvang.

4. Proceskosten

De Staatssecretaris van Financiën zal worden veroordeeld in de kosten van het geding in cassatie. Hierbij wordt in aanmerking genomen dat de zaak met nr. 33088, die betrekking heeft op een andere belanghebbende, met de onderhavige zaak samenhangt in de zin van het Besluit proceskosten fiscale procedures. De vraag of in verband met de behandeling van het geding voor het Hof aan belanghebbende een vergoeding voor proceskosten dient te worden toegekend, zal door het verwijzingshof moeten worden beoordeeld.

5. Beslissing

Dit arrest is op 23 september 1998 vastgesteld door de vice-president Stoffer als voorzitter, en de raadsheren Zuurmond, Pos, Beukenhorst en Monné, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier Dekker-Barendse, en op die datum in het openbaar uitgesproken.