Hoge Raad, 17-05-2000, AA5822, 35266

Nr. 35266

17 mei 2000

1. Naheffingsaanslag, bezwaar en geding voor het Hof

Aan belanghebbende is een naheffingsaanslag in de parkeerbelasting van de gemeente Utrecht opgelegd. De aanslag is, na daartegen gemaakt bezwaar, bij uitspraak van de Chef Bureau Parkeren van de dienst Stadsontwikkeling van de gemeente Utrecht (hierna: de Chef) gehandhaafd. Belanghebbende heeft een aanvankelijk bij het Hof ingesteld beroep tegen de uitspraak van de Chef ingetrokken nadat de Directeur Dienst Burgerzaken en Gemeentebelastingen van de gemeente Utrecht (hierna: de Directeur) de naheffingsaanslag bij beschikking ambtshalve heeft vernietigd. Bij de intrekking heeft belanghebbende tevens verzocht een afzonderlijke kostenveroordeling uit te spreken. De Voorzitter van de Vierde Meervoudige Belastingkamer heeft dat verzoek bij beschikking afgewezen.

Het Hof heeft het verzet van belanghebbende tegen die beschikking ongegrond verklaard. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

2. Geding in cassatie

Belanghebbende heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Directeur heeft een vertoogschrift ingediend.

3. Beoordeling van de klacht

3.1. Belanghebbende heeft bij de intrekking van haar beroep op de voet van artikel 5aa van de Wet administratieve rechtspraak belastingzaken verzocht haar wederpartij te veroordelen in de kosten die zij in verband met de behandeling van het beroep bij het gerechtshof redelijkerwijs heeft moeten maken. Het Hof heeft vastgesteld dat haar verzoek reiskosten betreft, bestaande uit de kosten van een reis naar de griffie ter betaling van het griffierecht en de kosten van een reis naar de plaats van het belastbare feit ter bestudering van de situatie aldaar in verband met de motivering van het beroepschrift. Vervolgens heeft het Hof geoordeeld dat deze reiskosten niet kunnen worden aangemerkt als kosten die een partij in verband met de behandeling van het beroep bij het gerechtshof redelijkerwijs heeft moeten maken.

3.2. Het Hof heeft bij dit oordeel onvoldoende inzicht gegeven in zijn gedachtegang. Niet duidelijk is of zijn oordeel berust op de opvatting dat slechts reiskosten, gemaakt voor het bijwonen van de mondeling behandeling van het beroep door het Hof, kunnen worden gerangschikt onder de proceskosten waarin veroordeling op de voet van artikel 5a van voormelde Wet kan plaatsvinden, welke opvatting onjuist is, of dat het oordeel daarop berust dat de kosten redelijkerwijs niet hadden hoeven te worden gemaakt, welk oordeel dan evenwel wat de kosten van de reis naar de plaats van het belastbare feit betreft (vg. HR 13 juli 1994, nr. 29210, BNB 1994/268) motivering zou hebben behoefd. Wat de kosten van de reis naar de griffie ter betaling van het griffierecht betreft ligt dat anders, nu behoudens bijzondere omstandigheden, waarvan uit de uitspraak van het Hof en de stukken van het geding niet blijkt dat zij zijn aangevoerd of zich hebben voorgedaan, mag worden aangenomen dat het griffierecht kan worden betaald zonder dat daaraan kosten zijn verbonden.

3.3. Blijken het vorenoverwogene is 's Hofs uitspraak onvoldoende met redenen omkleed. De klacht slaagt. Verwijzing moet volgen.

4. Proceskosten

De Hoge Raad acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 5a van de Wet administratieve rechtspraak belastingzaken.

5. Beslissing

De Hoge Raad:

- vernietigt de uitspraak van het Hof;

- verwijst het geding naar het Gerechtshof te ’s-Gravenhage ter verdere behandeling van en beslissing op het verzet in meervoudige kamer met inachtneming van dit arrest;

- gelast dat door de Directeur aan belanghebbende wordt vergoed het door deze ter zake van de behandeling van het beroep in cassatie verschuldigd geworden griffierecht ten bedrage van f 115,--.