Hoge Raad, 28-06-2000, AA6310, 33872

Hoge Raad der Nederlanden

D e r d e K a m e r

1. Aanslag, bezwaar en geding voor het Hof

Aan belanghebbende is voor het motorrijtuig met kenteken BB-11-BB een naheffingsaanslag in de motorrijtuigenbelasting opgelegd, berekend over het tijdvak 1 augustus 1991 tot en met 30 september 1991, ten bedrage van ƒ 409,-- aan enkelvoudige belasting met een verhoging van honderd percent, welke aanslag, na daartegen gemaakt bezwaar, bij uitspraak van de Inspecteur is gehandhaafd, met het besluit geen kwijtschelding van de verhoging te verlenen.

Belanghebbende is tegen die uitspraak en dat besluit in beroep gekomen bij het Hof, dat deze uitspraak en de naheffingsaanslag heeft vernietigd. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

2. Geding in cassatie

De Staatssecretaris heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroep-schrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

Belanghebbende heeft bij vertoogschrift het cassatieberoep bestreden.

De Advocaat-Generaal Ilsink heeft op 14 december 1999 geconcludeerd tot verwerping van het beroep.

De Staatssecretaris heeft schriftelijk op die conclusie gereageerd.

3. Beoordeling van het middel van cassatie

3.1. In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

Belanghebbende drijft een taxi-onderneming te Z. Voor haar bedrijfsuitoefening zijn haar ingevolge de Wet personenvervoer door het Openbaar Lichaam Taxivervoer Amsterdam, Zaanstreek, Amstelland en Meerlanden (hierna: het openbaar lichaam) 31 taxivergunningbewijzen verstrekt. Daarnaast beschikt belanghebbende over 10 door het openbaar lichaam afgegeven zogenoemde aanhangsels voor de inzet van zogenoemde reservetaxi’s. Van een reservetaxi kan alleen gebruik worden gemaakt, indien in de reservetaxi het vergunningbewijs van een buiten gebruik zijnde taxi en het aanhangsel van de reservetaxi aanwezig zijn.

Het onderwerpelijke motorrijtuig was één van de reservetaxi’s van belanghebbende. De Inspecteur had aan belanghebbende een vergunning als bedoeld in artikel 5a, onder a, van het Uitvoeringsbesluit motorrijtuigenbelasting 1966 (tekst vanaf 1 januari 1988; hierna: het Besluit) verleend. Op 18 februari 1991 heeft de Inspecteur aan belanghebbende een brief geschreven, waarvan de inhoud - voorzover in cassatie van belang - is weergegeven in onderdeel 5.4 van de bijlage bij de conclusie van de Advocaat-Generaal.

De naheffingsaanslag is opgelegd naar aanleiding van de constatering dat op 30 september 1991 in de gemeente Amsterdam met het onderwerpelijke motorrijtuig van de weg gebruik werd gemaakt.

3.3. Het primaire onderdeel van het middel strekt ten betoge dat het Hof ambtshalve had moeten oordelen dat niet was voldaan aan de voorwaarden voor vrijstelling van motorrijtuigenbelasting, reeds omdat belanghebbende, gelet op de hiervóór in 3.1 vermelde brief van de Inspecteur van 18 februari 1991, op 30 september 1991 niet beschikte over een vergunning van de Inspecteur, als bedoeld in artikel 5a, onder a, van het Besluit.

Dit betoog gaat er kennelijk van uit dat de brief van de Inspecteur van 18 februari 1991 geen andere uitleg toelaat dan dat daarbij de vergunning werd ingetrokken. Die brief kan echter ook aldus worden gelezen, dat de Inspecteur zich op het standpunt stelde dat belanghebbende slechts wegens het niet voldoen aan de in artikel 5a, onder c, van het Besluit gestelde voorwaarde niet in aanmerking kwam voor vrijstelling. Door ambtshalve te oordelen dat belanghebbende niet beschikte over een vergunning van de Inspecteur, zou het Hof derhalve buiten de rechtsstrijd zijn getreden. Reeds hierom faalt het middel.

4. Proceskosten

Gelet op de kostenveroordeling in de samenhangende zaak onder nummer 33873 is voor een afzonderlijke kostenveroordeling in de onderhavige zaak geen plaats.

5. Beslissing

De Hoge Raad verwerpt het beroep.

Van de Staatssecretaris van Financiën wordt ter zake van

het door hem ingestelde beroep in cassatie een recht

geheven van ƒ 340,--.