Hoge Raad, 03-01-2001, AA9243 AG2835, 35438

Aan belanghebbende is over het tijdvak 1 januari 1992 tot en met 31 december 1996 een naheffingsaanslag loonbelasting/premie volksverzekeringen opgelegd ten bedrage van ƒ 27.563 aan enkelvoudige belasting en premie, over een gedeelte waarvan, groot ƒ 12.312, een verhoging van 100 percent is toegepast, van welke verhoging direct bij het opleggen van de naheffingsaanslag kwijtschelding heeft plaatsgevonden tot op ƒ 3.078. Na bezwaar van belanghebbende heeft de Inspecteur bij gezamenlijke uitspraak de naheffingsaanslag verminderd tot een ten bedrage van ƒ 21.726 aan enkelvoudige belasting en premie, met een verhoging van 100 percent over een gedeelte, groot ƒ 12.315 van de verschuldigde belasting/premie, en de verhoging kwijtgescholden tot op ƒ 2.004.

Belanghebbende is tegen de uitspraak van de Inspecteur in beroep gekomen bij het Hof.

Het Hof heeft die uitspraak vernietigd en de naheffingsaanslag verminderd tot een naheffingsaanslag van ƒ 10.970 aan loonbelasting en premie volksverzekeringen, met een verhoging van ƒ 2.004. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

De Staatssecretaris van Financiën heeft tegen de uitspraak van het Hof beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

Belanghebbende heeft een vertoogschrift ingediend.

De Advocaat-Generaal P.J. Wattel heeft op 13 september 2000 geconcludeerd tot verwerping van het beroep.

De Staatssecretaris heeft schriftelijk gereageerd op die conclusie. Op die reactie slaat de Hoge Raad geen acht, aangezien zij buiten de gestelde termijn is ingediend.

3.1. In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

Belanghebbende drijft een transportonderneming. Zij heeft circa 100 vrachtauto’s op de weg. Ter zake van door haar chauffeurs gemaakte snelheidsovertredingen zijn aan haar als kentekenhoudster in het tijdvak van naheffing administratieve sancties opgelegd op grond van artikel 5 van de Wet administratiefrechtelijke handhaving verkeersvoorschriften (hierna: de WAHV). Belanghebbende heeft die sancties, die over het tijdvak van naheffing in totaal ƒ 27.801 beliepen, niet op de betrokken chauffeurs verhaald. De Inspecteur heeft het standpunt ingenomen dat belanghebbende aldus persoonlijke schulden van haar chauffeurs, die zij op hen had kunnen verhalen, voor haar rekening heeft genomen, waardoor sprake is van het verstrekken van loon aan die werknemers, en heeft te dier zake in de onderwerpelijke naheffingsaanslag ƒ 10.756 aan loonbelasting en premie volksverzekeringen begrepen. Over dit onderdeel van de naheffingsaanslag is geen verhoging opgelegd.

Het Hof heeft voormeld standpunt van de Inspecteur verworpen, en heeft de naheffingsaanslag met ƒ 10.756 verminderd.

3.4. De in het middel vervatte motiveringsklacht tegen dit oordeel faalt evenzeer. De vraag of de kentekenhouder verhaal kan nemen op zijn werknemers ter zake van de schade als gevolg van de administratieve sancties die aan hem zijn opgelegd doordat zijn werknemers zich aan onder het toepassingsbereik van de WAHV vallende gedragingen hebben schuldig gemaakt, moet in het algemeen ontkennend worden beantwoord. Ingevolge artikel 7:661, lid 1, BW (voorheen artikel 7A:1639 da BW) dient de werkgever de aan hem of aan derden door de schuld van de werknemer bij de uitvoering van de arbeidsovereenkomst toegebrachte schade in beginsel zelf te dragen. Hiermede strookt dat de schade als gevolg van aan de werkgever opgelegde administratieve sancties ter zake van door de wetgever als betrekkelijk lichte overtredingen beschouwde gedragingen als bedoeld in de WAHV, door een werknemer bij de uitvoering van zijn werkzaamheden gepleegd met een door de werkgever ter beschikking gesteld motorvoertuig, behoudens indien zich een van de in artikel 7:661 BW genoemde uitzonderingen voordoet, eveneens door de werkgever dient te worden gedragen en door deze niet op de werknemer kan worden verhaald.

In een geschil als het onderhavige rust de stelplicht ter zake van deze uitzonderingen op de Inspecteur. Nu uit ‘s Hofs uitspraak en de stukken van het geding niet blijkt dat de Inspecteur heeft gesteld dat van een zodanige uitzondering sprake was - hij heeft zich integendeel slechts beroepen op de hiervóór in 3.2 onjuist bevonden rechtsopvatting - behoefde ‘s Hofs oordeel geen nadere motivering.

De Hoge Raad:

- verwerpt het beroep, en

- veroordeelt de Staatssecretaris van Financiën in de kosten van het geding in cassatie aan de zijde van belanghebbende, vastgesteld op ƒ 1420 voor beroepsmatig verleende rechtsbijstand.