Hoge Raad, 09-11-2001, ECLI:NL:HR:2001:BI7873 AD5330, 36331

gewezen op het beroep in cassatie van X te Z, alsmede het beroep in cassatie van de Staatssecretaris van Financiën tegen de uitspraak van het Gerechtshof te Amsterdam van 19 juni 2000, nr. P99/2377, betreffende na te melden aanslag in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen.

1. Aanslag, bezwaar en geding voor het Hof

2. Geding in cassatie

3. Beoordeling van de middelen van de Staatssecretaris en het middel van belanghebbende

3.2. Voor het Hof was in geschil of - en zo ja, in welke mate - dat bedrag moet worden gerangschikt onder de, als buitengewone lasten in aanmerking te nemen, uitgaven ter zake van ziekte en invaliditeit als bedoeld in artikel 46, lid 1, letter b, van de Wet op de inkomstenbelasting 1964. Het Hof heeft geoordeeld dat van de door partijen verschafte cijfermatige gegevens het referentiebudget voor eenpersoonshuishoudens uit het NIBUD-Budgethandboek 1999 het best mogelijke aanknopingspunt biedt voor de benadering van de in het onderhavige jaar door belanghebbende feitelijk gerealiseerde besparing op kosten van huisvesting en voeding ten opzichte van de situatie dat zij nog gezond zou zijn en een eigen huishouding zou voeren. Daarbij heeft het Hof in aanmerking genomen dat - mede als gevolg van het tijdsverloop sedert de opname in het verzorgingshuis - niet over voldoende concrete gegevens omtrent de subjectieve besparing kan worden beschikt.

3.3. In het eerste middel van de Staatssecretaris wordt betoogd dat met het eerstvermelde oordeel onvoldoende recht wordt gedaan aan de subjectieve weg waarlangs deze besparing dient te worden bepaald.

3.4. Indien mede als gevolg van het tijdsverloop sedert de opname in een verzorgingshuis onvoldoende concrete gegevens omtrent de subjectieve besparing op de kosten van huisvesting en voeding voorhanden zijn, kan de omvang van die besparing worden bepaald door deze, zoals het Hof hier heeft gedaan, in redelijkheid te schatten aan de hand van algemeen bekende gegevens met betrekking tot personen die niet in een verzorgingshuis zijn opgenomen, maar overigens in dezelfde omstandigheden en in dezelfde inkomens- en vermogenspositie verkeren als belanghebbende. Het eerste middel van de Staatssecretaris, dat van een andere opvatting uitgaat, faalt derhalve.

3.5. Het Hof heeft overwogen dat het, aangezien de financiering ingevolge de AWBZ slechts betrekking heeft op de kosten van geneeskundige behandeling en verzorging waaronder begrepen huisvesting en primaire voeding, niet voor de hand ligt om bij de door het Hof gekozen indirecte benadering van de aftrekbare ziektekosten nog rekening te houden met de besparing op overige kosten.

3.6. Tegen dit oordeel richt zich het tweede middel van de Staatssecretaris met het betoog dat het Hof voorbijgaat aan de realiteit dat door inrichtingen naast huisvesting en voeding ook andere verstrekkingen worden gedaan zonder dat daarvoor een afzonderlijke vergoeding wordt betaald.

3.7. Dit middel faalt, reeds omdat uit de uitspraak van het Hof en de stukken van het geding niet blijkt dat de Inspecteur voor het Hof heeft aangevoerd dat het verzorgingshuis aan belanghebbende in 1997 naast huisvesting en voeding dergelijke andere verstrekkingen heeft gedaan en de beoordeling van de juistheid van die stelling een onderzoek van feitelijke aard zou vergen, waarvoor de cassatieprocedure geen mogelijkheid biedt.

3.8. Aan de hand van het voormelde referentiebudget voor eenpersoonshuishoudens is het Hof overgegaan tot het berekenen van de besparing. Daarbij is het Hof terecht uitgegaan van het besteedbare inkomen van het onderhavige jaar (1997). Voorzover het middel van belanghebbende een andere opvatting voorstaat, faalt het derhalve. Het Hof heeft echter ten onrechte geen acht geslagen op de door belanghebbende in haar beroepschrift voor het Hof alsmede in de pleitnota genoemde omstandigheid dat zij in 1997 aan het verzorgingshuis een bijdrage voor voeding heeft betaald van ƒ 256,68. In zoverre is het midddel van belanghebbende gegrond. Voorts heeft het Hof verzuimd te motiveren waarom de in het referentiebudget opgenomen bedragen voor verzekeringen en inventaris voor de helft moeten worden meegenomen bij de berekening van de besparing. De tegen dit oordeel zowel door belanghebbende als door de Staatssecretaris (derde middel) gerichte motiveringsklachten zijn gegrond.

3.9. De overige onderdelen van het middel van belanghebbende kunnen niet tot cassatie leiden. Zulks behoeft, gezien artikel 101a van de Wet op de rechterlijke organisatie, geen nadere motivering, nu deze onderdelen niet nopen tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.

3.10. Gelet op het in 3.8 overwogene kan 's Hofs uitspraak niet in stand blijven. Verwijzing moet volgen.

4. Proceskosten

5. Beslissing

Dit arrest is gewezen door de vice-president E. Korthals Altes als voorzitter, en de raadsheren A.G. Pos, L. Monné, P.J. van Amersfoort en J.W. van den Berge, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier A.I. Boussak-Leeksma, en in het openbaar uitgesproken op 9 november 2001.