Hoge Raad, 29-03-2002, ECLI:NL:HR:2002:BI7902 AE0841, 36569

Nr. 36.569

29 maart 2002

JV

Ten aanzien van belanghebbende zijn bij in één geschrift verenigde beschikkingen de waarden van de onroerende zaken a-straat 1 te Q en b-straat 2 te Q voor het tijdvak 1 januari 1997 tot en met 31 december 2000 vastgesteld op respectievelijk ƒ 527.000 en ƒ 782.000.

Op het door belanghebbende tegen die beschikkingen gemaakte bezwaar heeft het sectorhoofd Middelen van de gemeente Littenseradiel de waarde van de zaak a-straat 1 nader vastgesteld op ƒ 477.000 en de waarde van de zaak b-straat gehandhaafd.

Belanghebbende is tegen die uitspraak in beroep gekomen bij het Hof.

Het Hof heeft de uitspraak bevestigd. De uitspraak van het hof is aan dit arrest gehecht.

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van het Hof beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

Het college van burgemeester en wethouders van de gemeente Littenseradiel heeft een verweerschrift ingediend.

3.2. In middel I betoogt belanghebbende dat de waarde van de zogenoemde pachtersinvesteringen niet begrepen had mogen zijn in de aan hem toegezonden waardebeschikkingen, omdat de pachters volgens hem economisch eigenaar zijn van deze investeringen.

Dit betoog ziet eraan voorbij dat ten aanzien van elk van de beide percelen geldt dat de eigendom van belanghebbende de daarop door de betrokken pachter gestichte gebouwen omvat, en dat elk van die percelen met die daarop gestichte gebouwen voor de toepassing van de Wet Waardering onroerende zaken (hierna: de Wet) op grond van artikel 16, aanhef en letter d, van de Wet als één onroerende zaak wordt aangemerkt. De omstandigehid dat in verband met de pachtersinvesteringen voor belanghebbende uit de Pachtwet bepaalde verplichtingen voortvloeien, brengt niet mede dat hij niet langer kan worden aangemerkt als genothebbende krachtens eigendom van elk van de evenbedoelde als één aan te merken onroerende zaken. Anders dan belanghebbende meent, kunnen de pachters, wat er zij van de stelling van belanghebbende dat zij economisch eigenaar zijn van de pachtersinvesteringen, niet worden aangemerkt als degenen die van de als één te beschouwen onroerende zaken het genot hebben krachtens eigendom - waarmede is bedoeld de juridische eigendom, niet de economische eigendom -, bezit of beperkt recht in de zin van artikel 24, lid 3, letter a, van de Wet.

Bij de bepaling van de waarde van onroerende zaken wordt ingevolge artikel 17, lid 2, van de Wet bij wege van fictie ervan uitgegaan dat de volle en onbezwaarde eigendom daarvan wordt overgedragen en dat de verkrijger de onroerende zaak in de staat waarin deze zich bevindt, onmiddellijk en in volle omvang in gebruik kan nemen. Deze ficties leiden ertoe dat de waarde van de in de eigendom begrepen gebouwen niet buiten aanmerking mag worden gelaten. Met de waardedrukkende invloed van de in artikel 31 van de Pachtwet geregelde verplichting voor de verpachter om bij het einde van de pacht aan de pachter voor de verbeteringen welke door deze aan het gepachte zijn aangebracht, een naar billijkheid te bepalen vergoeding te geven, kan bij de waardering geen rekening worden gehouden, nu die verplichting niet meebrengt dat de omvang van het genot van de zaak en daardoor de waarde ervan, ongeacht de persoon van de zakelijk gerechtigde of gebruiker, beperkt wordt (vgl. HR 25 november 1998, nr. 33212, BNB 1999/18).

Het Hof heeft derhalve, wat er zij van de daartoe gebezigde gronden, het betoog van belanghebbende terecht verworpen, zodat het middel faalt.