Hoge Raad, 20-12-2002, AE1116, 37102

gewezen op het beroep in cassatie van de Staatssecretaris van Financiën tegen de uitspraak van het Gerechtshof te Leeuwarden van 23 maart 2001, nr. 99/30192, betreffende na te melden aan X te Z opgelegde aanslag in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen.

1. Aanslag, bezwaar en geding voor het Hof

2. Geding in cassatie

3. Beoordeling van het middel

3.2. Het Hof heeft geoordeeld dat belanghebbende op grond van de hiervoor in 3.1 weergegeven uitlating van de Inspecteur in diens brief van 12 oktober 1999 redelijkerwijs heeft mogen menen dat de specificatie van de extra vervoerskosten bij de aangifte voor 1998 door de Inspecteur beoordeeld zou worden. Doordat de aanslag voor 1998 conform de aangifte is vastgesteld, heeft het Hof het vertrouwen van belanghebbende dat de Inspecteur bewust een voor belanghebbende positief standpunt met betrekking tot de extra autokosten heeft ingenomen, gerechtvaardigd geacht. Het Hof heeft voorts geoordeeld dat de door de Inspecteur met betrekking tot de aangifte voor 1998 gevolgde gedragslijn bij belanghebbende de indruk heeft gewekt en heeft mogen wekken van een bewuste standpuntbepaling ter zake van de door belanghebbende bij de aangifte voor 1997 gehanteerde berekeningswijze van de extra vervoerskosten als buitengewone lasten.

3.3. Het tegen deze oordelen gerichte middel slaagt. In aanmerking genomen dat de Inspecteur zich bij de aanslagregeling en in zijn uitspraak op het bezwaarschrift uitdrukkelijk en gemotiveerd op het standpunt had gesteld dat de bij de aangifte voor 1997 gehanteerde berekeningswijze van de extra autokosten niet kon worden aanvaard, en dat standpunt in zijn verweerschrift voor het Hof had gehandhaafd, kan niet anders worden geoordeeld dan dat belanghebbende aan de kort nadien opgelegde aanslag over 1998 in redelijkheid niet het vertrouwen kon ontlenen dat de Inspecteur van dat standpunt was teruggekomen, en met betrekking tot die berekeningswijze weloverwogen alsnog een voor belanghebbende positief standpunt had ingenomen. Daaraan doet niet af dat hem was meegedeeld dat voor het belastingjaar 1998 opnieuw beoordeeld moest worden of aftrek van extra vervoerskosten mogelijk is. 's Hofs andersluidende oordeel geeft blijk van een onjuiste opvatting van het zogenoemde vertrouwensbeginsel.

3.4. Uit het zojuist overwogene vloeit tevens voort dat de aanslagregeling met betrekking tot het jaar 1998 niets kan hebben toegevoegd aan het vertrouwen dat belanghebbende, naar hij blijkens het proces-verbaal van de zitting voor het Hof heeft gesteld, heeft ontleend aan die met betrekking tot het jaar 1996, waarin een kostenaftrek is geaccepteerd die was berekend op dezelfde wijze als de kostenaftrek over het onderhavige jaar. Op zichzelf bezien verdient dit gestelde, aan de aanslag over 1996 ontleende vertrouwen geen bescherming, nu belanghebbende niet tevens heeft gesteld en uit 's Hofs uitspraak en de stukken van het geding niet blijkt dat zich omstandigheden hebben voorgedaan die bij hem de indruk hebben kunnen wekken dat die aanslag berustte op een weloverwogen standpunt van de Inspecteur. Dit wordt niet anders indien, zoals de Inspecteur in zijn verweerschrift voor het Hof heeft meegedeeld, de kostenaftrek ook reeds over het jaar 1994 (zonder controle) is geaccepteerd.

3.5. 's Hofs uitspraak kan niet in stand blijven. De Hoge Raad kan de zaak afdoen. In cassatie is niet bestreden 's Hofs oordeel dat de kosten van een sportkeuring ten bedrage van ƒ 130 alsnog in aftrek kunnen komen als buitengewone lasten. Het belastbare inkomen moet derhalve worden vastgesteld op ƒ 31.625 (belastbaar inkomen na de ambtshalve verleende vermindering) minus ƒ 130 ofwel ƒ 31.495.

4. Proceskosten

De Hoge Raad acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten.

5. Beslissing

Dit arrest is gewezen door de vice-president E. Korthals Altes als voorzitter, en de raadsheren P.J. van Amersfoort, J.W. van den Berge, A.R. Leemreis en C.J.J. van Maanen, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier A.I. Boussak-Leeksma, en in het openbaar uitgesproken op 20 december 2002.