Hoge Raad, 09-08-2002, AE6377, 37150

gewezen op het beroep in cassatie van X te Z tegen de uitspraak van het Gerechtshof te Arnhem van 19 april 2001, nr. 97/20911, betreffende na te melden aanslag in de afvalstoffenheffing.

1. Aanslag, bezwaar en geding voor het Hof

2. Geding in cassatie

Belanghebbende heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

3. Beoordeling van de klachten

3.1. Het Hof heeft aannemelijk geoordeeld dat het afval van degenen die dit, in afwijking van het onbevoegd genomen besluit van burgemeester en wethouders tot aanwijzing van plaatsen waar het afval moet worden aangeboden, bij de grens van hun perceel hebben aangeboden, wel is meegenomen. Dit oordeel is van feitelijke aard en niet onbegrijpelijk, zodat het in cassatie niet met vrucht kan worden bestreden. Voorzover de klachten dit oordeel bestrijden, kunnen zij derhalve niet tot cassatie leiden.

3.2. Uitgaande van het in 3.1 vermelde oordeel van het Hof kan in ieder geval niet worden gezegd dat de gemeente niet heeft voldaan aan haar uit artikel 10.11, lid 1, van de Wet milieubeheer (tekst 1997) voortvloeiende verplichting tot het inzamelen van afvalstoffen bij elk binnen haar grondgebied gelegen perceel. Zulks brengt mee dat de klacht tegen 's Hofs oordeel dat een redelijke uitleg van de wet meebrengt dat een gemeente die huishoudelijk afval op ongeveer 10 meter van de perceelsgrens ophaalt, geacht moet worden aan de wettelijke inzamelverplichting te hebben voldaan, niet tot cassatie kan leiden.

3.3. De omstandigheid dat het hiervoor in 3.1 bedoelde besluit onbevoegd is genomen, brengt, zoals het Hof heeft geoordeeld, niet mee dat de Verordening afvalstoffenheffing 1997 onverbindend is. Die omstandigheid raakt derhalve de verschuldigdheid van de belasting niet. Voorzover de klachten van een andere opvatting uitgaan, falen zij mitsdien.

3.4. De klachten kunnen ook voor het overige niet tot cassatie leiden. Zulks behoeft, gezien artikel 81 van de Wet op de rechterlijke organisatie, geen nadere motivering, nu de klachten in zoverre niet nopen tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.

4. Proceskosten

De Hoge Raad acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten.

5. Beslissing

De Hoge Raad verklaart het beroep ongegrond.

Dit arrest is gewezen door de vice-president E. Korthals Altes als voorzitter, en de raadsheren P.J. van Amersfoort en A.R. Leemreis, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier A.I. Boussak-Leeksma, en in het openbaar uitgesproken op 9 augustus 2002.