Hoge Raad, 20-12-2002, ECLI:NL:HR:2002:BI8158 AF2262, 37722

Nr. 37.722

20 december 2002

FP

De Inspecteur heeft, nadat belanghebbende over het jaar 1992 aangifte had gedaan van een belastbare winst van negatief ƒ 1.018.812, de belastbare winst vastgesteld op negatief ƒ 1.018.812 en dit verlies bij beschikking van 30 juni 1994 verrekend met het belastbare bedrag over het jaar 1989. Vervolgens heeft de Inspecteur over 1989 een navorderingsaanslag opgelegd naar een belastbaar bedrag van ƒ 1.042.250, met een verhoging van de nagevorderde belasting van 100 percent, van welke verhoging de Inspecteur bij het vaststellen van de aanslag een kwijtschelding van 90 percent heeft verleend. Na door belanghebbende daartegen gemaakt bezwaar, heeft de Inspecteur bij gezamenlijke uitspraak de navorderingsaanslag verminderd tot een aanslag naar een belastbaar bedrag van ƒ 953.845 en de verhoging naar evenredigheid verminderd.

Belanghebbende is tegen die uitspraak in beroep gekomen bij het Hof.

Het Hof heeft het beroep gegrond verklaard, de uitspraak van de Inspecteur, voorzover deze het kwijtscheldingsbesluit betreft, vernietigd en de toegepaste verhoging verminderd tot nihil. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

Belanghebbende heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Staatssecretaris van Financiën heeft een verweerschrift ingediend.

Belanghebbende heeft een conclusie van repliek ingediend.

De Staatssecretaris heeft een conclusie van dupliek ingediend.

3.1. In cassatie kan van het volgende worden uitgaan.

Op 24 december 1986 is aan A B.V., toentertijd een dochtermaatschappij van belanghebbende (hierna: de dochtermaatschappij), voor vleesimporten in de jaren 1979 tot en met 1981 alsnog een landbouwheffing van ƒ 1.691.980 opgelegd door het Productschap voor Vee en Vlees (hierna: PVV). De dochtermaatschappij heeft op 22 januari 1987 tegen de beslissing van het PVV beroep ingesteld bij het College van Beroep voor het bedrijfsleven en uitstel gekregen voor de betaling van de landbouwheffing. Belanghebbende heeft als moedermaatschappij ter zake van de schuld aan het PVV een contragarantie afgegeven van ƒ 200.000 wegens een door de bank aan het PVV verstrekte garantie tot dat bedrag.

In de loop van de jaren 1984 tot en met 1987 heeft de dochtermaatschappij haar bedrijfsactiviteiten beëindigd en de vrijgekomen middelen als dividend uitgekeerd aan belanghebbende. In 1989 is de dochtermaatschappij gevoegd in een fiscale eenheid met belanghebbende.

Het College van Beroep voor het bedrijfsleven heeft bij uitspraak van 18 juni 1993 het door de dochtermaatschappij ingestelde beroep verworpen.

In de op 23 februari 1994 ingediende aangifte vennootschapsbelasting over 1992 van de fiscale eenheid is de schuld van de dochtermaatschappij aan het PVV als last verwerkt. Vóór dat tijdstip is nimmer door de fiscale eenheid of door de dochtermaatschappij een voorziening ter zake van de opgelegde landbouwheffing in de balans opgenomen. In de bij de aangifte van de fiscale eenheid gevoegde jaarrekening is vermeld: "Na de balansdatum hebben geen gebeurtenissen met belangrijke en buitengewone financiële gevolgen plaatsgevonden".

Bij akte van 30 september 1993 heeft belanghebbende alle aandelen in de dochtermaatschappij, waarin zich toen naast de schuld aan het PVV nog een bedrag aan activa van ƒ 45.217 bevond, voor ƒ 1 overgedragen aan een zustermaatschappij van belanghebbende. Hierdoor werd de tussen belanghebbende en de dochtermaatschappij bestaande fiscale eenheid met ingang van 1 januari 1993 verbroken. De zustermaatschappij heeft in de loop van 1993 haar beschikbare reserves uitgekeerd. In 1995 is de dochtermaatschappij geliquideerd.

Uiteindelijk is van de door het PVV opgelegde landbouwheffing door de dochtermaatschappij ƒ 44.000 betaald en door belanghebbende ƒ 156.000.

3.5. In onderdeel c van middel I wordt onder meer betoogd dat het geschil de aftrekpost betreft die voortvloeit uit de opname in de balans voor het jaar 1992 van een schuld aan het PVV, en niet de onbelaste boekwinst behaald bij de verkoop van de dochtermaatschappij in 1993, en dat 's Hofs oordeel niet duidelijk maakt waarom een mededeling omtrent de verkoop van de aandelen dermate essentieel is voor de toelaatbaarheid van de aftrekpost dat het achterwege laten daarvan leidt tot kwade trouw. Het Hof heeft evenwel geoordeeld dat het handelen van belanghebbende bestaande uit de opzettelijk verzwegen inlichting van de verkoop voor ƒ 1 van de aandelen van de dochtermaatschappij met een groot negatief vermogen ertoe heeft geleid dat voor het jaar 1992 in eerste instantie een aanslag is opgelegd van nihil. Deze redengeving moet in samenhang met 's Hofs oordeel dat door de verkoop van de aandelen het verlies ontstaan door het opnemen van de schuld bij belanghebbende een definitief karakter kreeg doordat latere vrijval van de schuld niet aan haar ten goede kon komen, aldus worden begrepen dat naar 's Hofs oordeel de Inspecteur, ware deze bij de aanslagregeling over het jaar 1992 op de hoogte geweest van deze aandelenverkoop, ertoe zou zijn overgegaan de waardering op belanghebbendes balans van de schuld van de dochtermaatschappij ter discussie te stellen. Dit oordeel kan als van feitelijke aard en niet onbegrijpelijk in cassatie niet met vrucht worden bestreden. Het middelonderdeel faalt derhalve in zoverre.

Voorzover het middelonderdeel klaagt over een discrepantie in 's Hofs oordeel in de onderhavige zaak en het oordeel in de zaak BK-97/02348, faalt het eveneens. Het in de onderhavige zaak gegeven oordeel van het Hof omtrent het feit ten aanzien waarvan belanghebbende te kwader trouw was, verschilt weliswaar van het oordeel op dit punt in de zaak BK-97/02348, maar is niet daarmee in strijd.