Hoge Raad, 28-02-2003, AF5114, 37900

Nr. 37.900

28 februari 2003

LB

Aan belanghebbende is met dagtekening 28 november 1997 een naheffingsaanslag in de accijns van overige alcoholhoudende produkten opgelegd ten bedrage van ƒ 22.376 aan accijns, met een verhoging van honderd percent, van welke verhoging de Inspecteur bij het vaststellen van de aanslag geen kwijtschelding heeft verleend. Het door belanghebbende daartegen gemaakte bezwaar heeft de Inspecteur niet-ontvankelijk verklaard.

Belanghebbende is tegen die uitspraak in beroep gekomen bij het Hof.

Het Hof heeft de uitspraak van de Inspecteur bevestigd.

De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

Belanghebbende heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Staatssecretaris van Financiën heeft een verweerschrift ingediend.

Het Hof heeft geoordeeld dat nadat de Inspecteur de gemachtigde van belanghebbende bij brief van 25 januari 1999 nadere informatie omtrent de naheffingsaanslag had verstrekt, belanghebbende het bezwaar tegen de aanslag had kunnen motiveren. Aan zijn vervolgens gegeven oordeel dat belanghebbende dit heeft nagelaten, heeft het Hof de gevolgtrekking verbonden dat de Inspecteur het bezwaar niet-ontvankelijk mocht verklaren.

Met dit laatste oordeel heeft het Hof evenwel miskend dat de vraag of een belastingplichtige die een bezwaarschrift tegen een aanslag indient, aan de motiveringseis van artikel 6:5 van de Algemene wet bestuursrecht heeft voldaan, moet worden bezien in het licht van de mogelijkheden waarover hij te dien aanzien beschikt na kennisneming van de aanslag en de daarbij vermelde, dan wel binnen een week na de bekendmaking van de aanslag verstrekte, motivering. Indien de indiener, gegeven die mogelijkheden, niet kan worden verweten zijn bezwaar onvoldoende te hebben gemotiveerd, kan een verstrekking nadien door de Inspecteur van nadere gegevens omtrent de aanslag niet meebrengen dat de op de indiener van het bezwaar ingevolge artikel 6:5 van de Algemene wet bestuursrecht rustende motiveringsplicht wordt verzwaard (vgl. Hoge Raad 25 juli 2000, nr. 34990, BNB 2000/333).

's Hofs uitspraak kan derhalve niet in stand blijven. Verwijzing moet volgen.

De Hoge Raad:

verklaart het beroep gegrond,

vernietigt de uitspraak van het Hof,

verwijst het geding naar het Gerechtshof te Arnhem ter verdere behandeling van en beslissing van de zaak met inachtneming van dit arrest,

gelast dat de Staat aan belanghebbende vergoedt het door deze ter zake van de behandeling van het beroep in cassatie verschuldigd geworden griffierecht ten bedrage van € 142, en

veroordeelt de Staatssecretaris van Financiën in de kosten van het geding in cassatie aan de zijde van belanghebbende, vastgesteld op de helft van € 644, derhalve € 322, voor beroepsmatig verleende rechtsbijstand, en wijst de Staat aan als de rechtspersoon die deze kosten moet vergoeden.