Hoge Raad, 17-10-2003, AM1465, 38890

Nr. 38.890

17 oktober 2003

whk

Aan belanghebbende is over het tijdvak 1 januari 1995 tot en met 31 december 1998 een naheffingsaanslag in de omzetbelasting opgelegd ten bedrage van ƒ 28.618, welke aanslag, na daartegen gemaakt bezwaar, bij uitspraak van de Inspecteur is gehandhaafd.

Belanghebbende is tegen die uitspraak in beroep gekomen bij het Hof.

Het Hof heeft deze uitspraak alsmede de naheffingsaanslag vernietigd. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

De Staatssecretaris heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

Belanghebbende heeft een verweerschrift ingediend.

3.1. In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

Belanghebbende exploiteert een melkveehouderij, een varkenshouderij, een akkerbouwbedrijf, alsmede een paardenopfokbedrijf. Voor dit laatste bedrijf maakt zij gebruik van 10 ha grasland. In 1998 zijn door belanghebbende ongeveer 80 paarden opgefokt in opdracht van derden.

De activiteiten in het kader van het paardenopfokbedrijf bestaan uit de opfok van veulens/jonge paarden van cliënten tot paarden met een leeftijd van drie tot vier jaar. De jonge paarden lopen in de zomermaanden in de wei (in groepsverband) en zijn in de wintermaanden gehuisvest in groepsstallen. De opfokperiode is onder meer gericht op het "sociaal maken" van de paarden, het leren stilstaan, het niet protesteren tegen het bezadelen, de behandeling door hoefsmeden en ontworming.

De Inspecteur heeft, zich op het standpunt stellend dat inzake belanghebbendes activiteiten in het kader van het paardenopfokbedrijf, de in artikel 27 van de Wet op de omzetbelasting 1968 (hierna: de Wet) vervatte landbouwregeling toepassing mist, de onderwerpelijke aanslag opgelegd.

3.2. Het Hof heeft geoordeeld dat activiteiten van paardenopfokbedrijven binnen het bereik van de in de Wet opgenomen landbouwregeling vallen en kunnen worden aangemerkt als door een veehouder verrichte diensten welke naar hun aard bijdragen tot de agrarische productie (artikel 27, lid 1, aanhef en letter b, van de Wet). Daarbij heeft het Hof gelet op:

- hoofdstuk I van bijlage I bij het EG-Verdrag (waarnaar verwezen wordt in artikel 32 van dat verdrag), waarin in dit verband wordt gesproken over "levende dieren";

- artikel 25, lid 2, onder 4o, van de Zesde richtlijn in verbinding met bijlage A, volgens welke richtlijn onder "agrarische productiewerkzaamheden" mede moet worden beschouwd "het fokken en houden van dieren samenhangend met de exploitatie van de bodem";

- de Richtlijn van de Raad van de Europese Gemeenschappen van 26 juni 1990, nr. 90/427/EEG, Pb EG 1990, nr. L 224, tot vaststelling van zoötechnische en genealogische voorschriften voor het intercommunautaire handelsverkeer in paardachtigen, waarin is vermeld dat het fokken van paardachtigen, in het bijzonder van paarden, in de regel onderdeel van de landbouwactiviteit vormt en dat, nu het voor een deel van de landbouwbevolking een bron van inkomsten vormt, dit fokken dient te worden gestimuleerd;

- het Besluit van 16 februari 1954, Stb. 54, zoals gewijzigd bij Besluit van 28 april 1992, houdende instelling van een bedrijfschap voor landbouw, volgens welk besluit de paardenhouderij een landbouwactiviteit vormt; het op grond van dit Besluit ingestelde landbouwschap heeft dan ook een Afdeling Paardenhouderij, welke afdeling valt onder de Hoofdafdeling Veehouderij;

- Tabel I, post a4 onder a, waarin met betrekking tot "rundvee, schapen, geiten, varkens en paarden" het verlaagde tarief wordt toegekend;

- de maatschappelijke opvattingen, waarnaar paarden(op)fokbedrijven eveneens worden beschouwd als landbouwbedrijven.

De Hoge Raad:

verklaart het beroep ongegrond,

veroordeelt de Staatssecretaris van Financiën in de kosten van het geding in cassatie aan de zijde van belanghebbende, vastgesteld op € 644 voor beroepsmatig verleende rechtsbijstand, en wijst de Staat aan als de rechtspersoon die deze kosten moet vergoeden.