Hoge Raad, 17-10-2003, AM1466, 408

Nr. 408

17 oktober 2003

IR

Bij besluit van 9 december 1993 (besluit I) heeft het bestuur belanghebbende een correctienota opgelegd over het jaar 1992 alsmede een aanvullende voorschotnota over het jaar 1993.

De wijzigingen die ten gevolge van een administratieve fout aan de zijde van de bedrijfsvereniging op de hiervóór genoemde correctienota over 1992 waren aangebracht, zijn bij correctienota's van 14 en 18 februari 1997 weer teruggeboekt. Deze zijn op 21 maart 1997 aan de curator van belanghebbende betekend (besluit II).

Het Bestuur van het Landelijk instituut sociale verzekeringen (hierna: het Lisv), dat op 1 maart 1997 in de plaats is getreden van het bestuur, heeft bij beslissingen van 29 mei 1998 de tegen voormelde besluiten I en II gemaakte bezwaren ongegrond verklaard.

Tegen die beslissingen heeft belanghebbende beroep ingesteld bij de Arrondissementsrechtbank te 's-Gravenhage (hierna: de Rechtbank).

De Rechtbank heeft de beroepen ongegrond verklaard.

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van de Rechtbank hoger beroep ingesteld bij de Centrale Raad.

De Centrale Raad heeft de aangevallen uitspraak bevestigd. De uitspraak van de Centrale Raad is aan dit arrest gehecht.

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van de Centrale Raad beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen heeft als rechtsopvolger van het Lisv een verweerschrift ingediend.

Belanghebbende heeft de zaak doen toelichten door mr. J.C.J. Smallenbroek, advocaat te Leiderdorp.

Ingevolge artikel 18c, lid 1, van de Coördinatiewet Sociale Verzekering (hierna: de Wet) kan beroep in cassatie worden ingesteld tegen uitspraken van de Centrale Raad ter zake van schending of verkeerde toepassing van de artikelen 1, vierde tot en met achtste lid, 4 tot en met 8 en de op die artikelen berustende bepalingen.

Voorzover het middel zich keert tegen het oordeel van de Centrale Raad volgens hetwelk belanghebbendes beroep op het vertrouwensbeginsel moet worden verworpen, faalt het. Dat oordeel is immers niet gegrond op één van vorenbedoelde bepalingen.

Ook voor het overige faalt het middel. Het oordeel van de Centrale Raad dat een systeem van forfaitaire onkostenvergoeding weliswaar meebrengt dat een verstrekte vergoeding niet altijd gelijk is aan de daadwerkelijk gemaakte kosten, maar dat ook in dat geval, wil de vergoeding niet tot het loon behoren, voor de werkgever de verplichting blijft bestaan om aannemelijk te maken dat er kosten zijn gemaakt en dat de vergoeding ter dekking van reële kosten heeft gestrekt, geeft, in aanmerking genomen dat in het onderhavige geval kennelijk het afgesproken forfait slechts gold voor het bepalen van de hoogte van de vergoeding per concrete uitgavepost, geen blijk van een onjuiste opvatting van het bepaalde in artikel 6, lid 1, aanhef en letter j, van de Wet (tekst 1993).