Hoge Raad, 17-09-2004, AO3075, 39418

Nr. 39.418

17 september 2004

wv

Aan belanghebbende is voor het jaar 1996 een aanslag in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen opgelegd naar een belastbaar inkomen van ƒ 270.282, welke aanslag, na daartegen gemaakt bezwaar, bij uitspraak van de Inspecteur is gehandhaafd.

Belanghebbende is tegen die uitspraak in beroep gekomen bij het Hof.

Het Hof heeft het beroep gegrond verklaard, de uitspraak van de Inspecteur vernietigd, en de aanslag verminderd tot een aanslag naar een belastbaar inkomen van ƒ 139.242. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

De Staatssecretaris heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

Belanghebbende heeft een verweerschrift ingediend.

De Staatssecretaris heeft een conclusie van repliek ingediend.

Belanghebbende heeft een conclusie van dupliek ingediend.

De Advocaat-Generaal C.W.M. van Ballegooijen heeft op 28 november 2003 geconcludeerd tot gegrondverklaring van het cassatieberoep van de Staatssecretaris, vernietiging van de uitspraak van het Hof, en verwijzing van het geding.

3.1. In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

Belanghebbendes zoon is in het onderhavige jaar in het buitenland als gevolg van een verkeersongeluk in coma geraakt. Op medische gronden is hij met een speciale ambulancevlucht naar Nederland gebracht. Van de kosten van die vlucht, in totaal ƒ 156.272, heeft belanghebbende ƒ 133.272 voor zijn rekening genomen, zijn zoon ƒ 23.000.

3.2. Voor het Hof was, voor zover thans van belang, in geschil of, en zo ja, in hoeverre de omstandigheid dat - naar de Inspecteur voor het Hof heeft aangevoerd - belanghebbendes zoon over eigen vermogen beschikte, verhindert dat belanghebbende voormeld bedrag van ƒ 133.272 mag rangschikken onder de op hem drukkende uitgaven ter zake van ziekte als bedoeld in artikel 46, lid 1, aanhef en letter b, van de Wet op de inkomstenbelasting 1964 (hierna: de Wet).

Het Hof heeft dienaangaande geoordeeld dat de door belanghebbende betaalde ziektekosten van zijn zoon aftrekbaar zijn voorzover zij hoger zijn dan de in voormelde bepaling gestelde drempel en dat de draagkracht van de zoon buiten beschouwing dient te blijven. Tegen dat oordeel richt zich het middel.

3.3. Het middel slaagt. Uitgaven die een belastingplichtige doet in verband met ziekte van een verwant die over vermogen beschikt dat die verwant in staat stelt die kosten zelf te dragen, vormen slechts tot de buitengewone lasten te rekenen uitgaven ter zake van ziekte in de zin van artikel 46, lid 1, letter b, van de Wet voorzover bijzondere omstandigheden voor die verwant aantasting van zijn vermogen dermate bezwaarlijk doen zijn dat de belastingplichtige zich redelijkerwijs gedrongen heeft kunnen voelen deze aantasting te voorkomen door de ziektekosten voor zijn rekening te nemen en te laten.

Het Hof mocht derhalve niet het verweer van de Inspecteur dat de zoon van belanghebbende de kosten zelf kon dragen, passeren op de grond dat de draagkracht van de zoon buiten beschouwing dient te blijven. Zijn uitspraak kan niet in stand blijven. Verwijzing moet volgen.

De Hoge Raad:

verklaart het beroep gegrond,

vernietigt de uitspraak van het Hof, behoudens de beslissing omtrent het griffierecht, en

verwijst het geding naar het Gerechtshof te 's-Hertogenbosch ter verdere behandeling en beslissing van de zaak met inachtneming van dit arrest.