Hoge Raad, 19-11-2004, AO3315, 39100

Nr. 39.100

19 november 2004

EC

Belanghebbende is bij een aanslagbiljet van 2 juli 2000 uitgenodigd tot betaling van ƒ 139.214 van douanerechten. Het tegen die uitnodiging door belanghebbende gemaakte bezwaar is bij uitspraak van de Inspecteur afgewezen.

Belanghebbende is tegen die uitspraak in beroep gekomen bij de Tariefcommissie.

Het Gerechtshof te Amsterdam (hierna: het Hof) is met ingang van 1 januari 2002 in de plaats getreden van de Tariefcommissie.

Het Hof heeft het beroep ongegrond verklaard. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

Belanghebbende heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Staatssecretaris van Financiën heeft een verweerschrift ingediend.

De Advocaat-Generaal J.A.C.A. Overgaauw heeft op 15 januari 2004 geconcludeerd tot ongegrondverklaring van het beroep.

Belanghebbende heeft schriftelijk op de conclusie gereageerd.

3.3. Het Hof heeft met juistheid vooropgesteld dat iedere aangifte voor het vrije verkeer in beginsel op zichzelf staat en als zodanig dient te worden beoordeeld.

Het in dit kader van toepassing zijnde gemeenschapsrecht, te weten het Communautair douanewetboek (hierna:CDW), de Uitvoeringsverordening CDW en Verordening (EEG) nr. 2658/87, met betrekking tot de tarief- en statistieknomenclatuur en het gemeenschappelijk douanetarief, voorziet - voor de toepassing van de Gecombineerde Nomenclatuur - niet in de mogelijkheid tot het samenvoegen van aangiften van verschillende afzonderlijk verpakte, aangeboden en aangegeven goederen. Derhalve is redelijkerwijs niet voor twijfel vatbaar dat 's-Hofs oordeel dat - voor de toepassing van de Gecombineerde Nomenclatuur - van vermeld uitgangspunt moet worden afgeweken ten aanzien van de op de door belanghebbende ingediende aangiften vermelde goederen en deze goederen moeten worden beoordeeld alsof zij op één aangifte voor het vrije verkeer waren aangegeven, in strijd is met vorenbedoelde indelingsregels. Het door het Hof aangehaalde arrest van het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen van 16 juni 1994, C-35/93, Develop Dr. Eisbein, Jur. EG 1994, blz.I-2655, doet hieraan niet af. In die zaak immers werden alle onderdelen tezamen aangeboden en door middel van een enkele aangifte aangegeven.

Het middel dat opkomt tegen dat oordeel, treft doel. De bestreden uitspraak kan niet in stand blijven. De Hoge Raad kan de zaak afdoen.

De Hoge Raad:

verklaart het beroep gegrond,

vernietigt de uitspraak van het Hof, alsmede de uitspraak van de Inspecteur en de uitnodiging tot betaling,

gelast dat de Staat aan belanghebbende vergoedt het door deze ter zake van de behandeling van het beroep in cassatie verschuldigd geworden griffierecht ten bedrage van € 327 alsmede het bij het Hof betaalde griffierecht ter zake van de behandeling van de zaak voor het Hof ten bedrage van ƒ 450 (€ 204,20), derhalve in totaal € 531,20,

veroordeelt de Staatssecretaris van Financiën in de kosten van het geding in cassatie aan de zijde van belanghebbende, vastgesteld op € 805, voor beroepsmatig verleende rechtsbijstand,

veroordeelt de Inspecteur in de kosten van het geding voor het Hof aan de zijde van belanghebbende, vastgesteld op € 805 voor beroepsmatig verleende rechtsbijstand, en

wijst de Staat aan als de rechtspersoon die deze kosten moet vergoeden.