Hoge Raad, 09-07-2004, AP9660, 38819

Nr. 38.819

9 juli 2004

wv

Aan belanghebbende is voor het jaar 1999 een aanslag in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen opgelegd naar een belastbaar inkomen van ƒ 34.734, welke aanslag, na daartegen gemaakt bezwaar, bij uitspraak van de Inspecteur is gehandhaafd.

Belanghebbende is tegen die uitspraak in beroep gekomen bij het Hof.

Het Hof heeft het beroep ongegrond verklaard. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

Belanghebbende heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Staatssecretaris van Financiën heeft een verweerschrift ingediend.

Belanghebbende heeft een conclusie van repliek ingediend.

3.1. In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

Belanghebbende was in 1999 getrouwd met A. Bij zijn aangifte voor het jaar 1999 heeft A een bedrag van ƒ 18.200 in aftrek gebracht als buitengewone lasten. Volgens A betrof dit bedrag uitgaven voor het levensonderhoud van zijn ouders en drie, in Turkije bij zijn ouders inwonende kinderen, geboren in respectievelijk 1981, 1985 en 1988. A ontvangt geen kinderbijslag voor deze drie kinderen. Belanghebbende had in 1999 het hoogste persoonlijke inkomen, zodat ingevolge het bepaalde in artikel 5, lid 1, van de Wet op de inkomstenbelasting 1964 (hierna: de Wet) eventuele buitengewone lasten van A bij haar in aanmerking worden genomen.

3.5. Laatstvermeld oordeel, waarbij het Hof kennelijk veronderstellenderwijs ervan is uitgegaan dat, zoals belanghebbende heeft gesteld, naar Turks recht erkenning van de kinderen door A heeft plaatsgevonden, berust klaarblijkelijk op de opvatting dat de kinderen alleen dan kunnen worden beschouwd als eigen kinderen van A indien sprake is van erkenning naar Nederlands recht, dan wel indien de erkenning naar Turks recht daarmee op een lijn kan worden gesteld. Dit laatste is evenwel onjuist. Naar Nederlands internationaal privaatrecht wordt immers een in het buitenland tot stand gekomen familierechtelijke betrekking tussen een vader en een kind ook in Nederland als zodanige familierechtelijke betrekking erkend (HR 13 juli 2001, rek. nr. R00/127HR, NJ 2002, 215; zie ook, voor na 1 mei 2003 buitenslands verrichte erkenningen, artikel 10 van de Wet conflictenrecht afstamming, Stb. 2002, 153). Noch de tekst van artikel 46 van de Wet noch die van artikel 2, lid 3, aanhef en letter i, van de AWR, noch de geschiedenis van de totstandkoming van die bepalingen geeft aanleiding voor de toepassing van die bepalingen af te wijken van de toepasselijke regel van internationaal privaatrecht. Ook de omstandigheid dat het begrip kind voor de toepassing van de AKW anders wordt uitgelegd (zie hiervoor in 3.3), geeft daartoe geen aanleiding. Naar blijkt uit de ontstaansgeschiedenis van artikel 2, lid 3, letter i, van de AKW heeft de wetgever toen onder ogen gezien dat er op dit punt verschillen bestaan tussen de belastingwetgeving en de sociale zekerheidswetgeving en besloten deze in stand te laten, althans voorlopig (Kamerstukken II 1997/98, 25 407, nr. 6, blz. 4-5).

Indien de gestelde, door A in Turkije verrichte rechtshandelingen naar Turks recht (telkens) rechtsgeldig zijn, en (telkens) familierechtelijke betrekkingen tot stand gebracht hebben tussen hem en de respectieve kinderen, zijn die kinderen derhalve aan te merken als "zijn kinderen" als bedoeld in artikel 46 van de Wet. Aangezien het Hof deze maatstaf niet heeft aangelegd, kan zijn uitspraak niet in stand blijven. Verwijzing moet volgen.

De Hoge Raad:

verklaart het beroep gegrond,

vernietigt de uitspraak van het Hof,

verwijst het geding naar het Gerechtshof te 's-Gravenhage ter verdere behandeling en beslissing van de zaak met inachtneming van dit arrest, en

gelast dat de Staat aan belanghebbende vergoedt het door deze ter zake van de behandeling van het beroep in cassatie verschuldigd geworden griffierecht ten bedrage van € 82.