Hoge Raad, 28-01-2005, AS4102, 39562

gewezen op het beroep in cassatie van X B.V. te Z tegen de uitspraak van het Gerechtshof te Arnhem van 23 april 2003, nr. 01/02568, betreffende na te melden naheffingsaanslag in de loonbelasting/premie volksverzekeringen.

1. Naheffingsaanslag, bezwaar en geding voor het Hof

2. Geding in cassatie

3. Beoordeling van de middelen

3.1. In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

3.1.1. Belanghebbende is de moedermaatschappij van C B.V. (hierna: C). C exploiteert een schildersbedrijf. Jaarlijks verricht een aantal werknemers gedurende een bepaalde periode in de wintermaanden vanwege het geringe aantal opdrachten als gevolg van de weersomstandigheden tijdelijk geen werkzaamheden voor C en ontvangen die werknemers gedurende die bepaalde periode een uitkering ingevolge de Werkloosheidswet. Na afloop van die periode keren de desbetreffende werknemers doorgaans weer terug naar C teneinde de werkzaamheden voor haar te hervatten.

3.1.2. C heeft aan zes werknemers een bedrag van ƒ 2500 uitgekeerd onder toepassing van de vrijstelling van artikel 11, lid 1, letter q, van de Wet op de loonbelasting 1964 zoals deze voor het onderhavige tijdvak luidde (hierna: de Wet) voor uitkeringen die eenmaal worden toegekend na het bereiken van een diensttijd van ten minste 25 jaar.

3.2. Voor het Hof was in geschil of de perioden waarin de werknemers geen arbeid voor C verrichtten, en zij een uitkering ingevolge de Werkloosheidswet ontvingen, mee dienen te tellen voor de bepaling van de diensttijd van deze werknemers. Het Hof heeft geoordeeld dat deze perioden niet kunnen worden beschouwd als diensttijd in de zin van de diensttijdvrijstelling, omdat er geen sprake was van een (privaatrechtelijke) dienstbetrekking.

3.3. Middel I, dat zich met een rechtsklacht tegen dit oordeel keert, slaagt. 's Hofs uitspraak en de stukken van het geding laten geen andere gevolgtrekking toe dan dat het te dezen gaat om diensttijdgratificaties, door C uitgekeerd aan werknemers die gedurende ten minste 25 jaar voor C hebben gewerkt en wier werkzaamheden voor C in dat tijdvak uitsluitend zijn onderbroken in de wintermaanden vanwege het geringere aantal opdrachten als gevolg van de weersomstandigheden; over die perioden van tijdelijke onderbreking hebben de werknemers een uitkering ingevolge de Werkloosheidswet genoten; zij hebben in die tussenliggende perioden niet bij een andere werkgever gewerkt. Onder deze omstandigheden moet worden geoordeeld dat die werknemers bij C een diensttijd hebben bereikt van ten minste 25 jaar als bedoeld in artikel 11, lid 1, letter q, van de Wet, zodat de uitkeringen op grond van die bepaling niet tot het loon behoren.

3.4. 's Hofs uitspraak kan niet in stand blijven. De Hoge Raad kan de zaak afdoen. Gelet op het vorenoverwogene kan de onderhavige naheffingsaanslag niet in stand blijven. De overige middelen behoeven geen behandeling.

4. Proceskosten

De Staatssecretaris van Financiën zal worden veroordeeld in de kosten van het geding in cassatie en de Inspecteur in de kosten van het geding voor het Hof.

5. Beslissing

Dit arrest is gewezen door de vice-president A.G. Pos als voorzitter, en de raadsheren L. Monné, A.R. Leemreis, C.J.J. van Maanen en C.A. Streefkerk, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier A.I. Boussak-Leeksma, en in het openbaar uitgesproken op 28 januari 2005.