Hoge Raad, 07-10-2005, AU3934, 39120

Nr. 39.120

7 oktober 2005

BK

Aan belanghebbende is ter zake van de verkrijging uit de nalatenschap van A (hierna: erflater), overleden op 22 april 1998, een aanslag in het recht van successie opgelegd naar een verkrijging van ƒ 14.468.016 en het tarief van artikel 24, lid 1, van de Successiewet 1956 (tekst 1998; hierna: de Wet).

De Inspecteur heeft bij uitspraak het tegen de aanslag gemaakte bezwaar niet-ontvankelijk verklaard.

Belanghebbende is tegen die uitspraak in beroep gekomen bij het Hof.

Het Hof heeft het beroep ongegrond verklaard. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

Belanghebbende heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Staatssecretaris van Financiën heeft een verweerschrift ingediend.

Belanghebbende heeft een conclusie van repliek ingediend.

3.2. Het Hof heeft geoordeeld dat het bezwaarschrift niet tijdig is ingediend. Het heeft daartoe redengevend geoordeeld dat de Inspecteur terecht het aanslagbiljet naar de door de executeur-testamentair in de aangifte gekozen woonplaats heeft gezonden en dat hij niet was gehouden tevens een afschrift van dat biljet, dan wel een mededeling omtrent het opgelegd zijn van de aanslag, aan belanghebbende toe te zenden.

Voorts heeft het Hof belanghebbendes beroep op artikel 6:11 Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb) verworpen. Daartoe overwoog het Hof (onderdeel 5.6) dat E rechtens heeft kunnen optreden als executeur-testamentair en als zodanig zijn standpunt heeft bepaald, en dat het feit dat belanghebbende na de bestuurswisseling een ander standpunt heeft ingenomen geen omstandigheid is om aan te nemen dat er sprake is van afwezigheid van enig verzuim, als bedoeld in artikel 6:11 Awb.

Tegen deze oordelen zijn de middelen gericht.

3.3. In het onderhavige geval is, blijkens 's Hofs in cassatie onbestreden vaststelling, aangifte gedaan door E in zijn kwaliteit van executeur-testamentair, en dus niet in de hoedanigheid van bestuurder van belanghebbende of een door deze aangestelde vertegenwoordiger; daarbij heeft E op de voet van artikel 43, lid 1, van de Wet woonplaats gekozen te zijnen huize. E was in zijn kwaliteit van executeur-testamentair bevoegd tot het doen van aangifte op grond van artikel 72, lid 1, van de Wet.

Het aanslagbiljet is vervolgens op 28 juli 1999 toegezonden aan deze executeur-testamentair; op dat moment was E geen bestuurslid meer van belanghebbende. Bij brief van 6 juli 1999 aan de Belastingdienst Registratie en successie T, vestiging R, de instantie waar de aangifte successierecht was ingediend, had belanghebbende medegedeeld dat E sedert 1 juli 1999 geen bestuurslid meer was.

Voorts heeft belanghebbende aangevoerd dat zij pas door een brief van de Belastingdienst Particulieren R van 16 november 2000 heeft vernomen dat aan haar een aanslag was opgelegd; in cassatie moet veronderstellenderwijs worden uitgegaan van de juistheid daarvan.

De Hoge Raad:

verklaart het beroep gegrond,

vernietigt de uitspraak van het Hof,

verwijst het geding naar het Gerechtshof te 's-Gravenhage ter verdere behandeling en beslissing van de zaak met inachtneming van dit arrest,

gelast dat de Staat aan belanghebbende vergoedt het door deze ter zake van de behandeling van het beroep in cassatie verschuldigd geworden griffierecht ten bedrage van € 327, en

veroordeelt de Staatssecretaris van Financiën in de kosten van het geding in cassatie aan de zijde van belanghebbende, vastgesteld op € 1288 voor beroepsmatig verleende rechtsbijstand, en wijst de Staat aan als rechtspersoon die deze kosten moet vergoeden.