Hoge Raad, 09-12-2005, AU7725, 40815

Nr. 40.815

9 december 2005

RvS

Aan belanghebbende is voor het jaar 1995 een aanslag in de vermogensbelasting opgelegd naar een vermogen van ƒ 45.950.000, met een vermindering ter voorkoming van dubbele belasting ten bedrage van ƒ 9029, welke aanslag, na daartegen gemaakt bezwaar, bij uitspraak van de Inspecteur is gehandhaafd.

Belanghebbende is tegen die uitspraak in beroep gekomen bij het Hof.

Het Hof heeft het beroep gegrond verklaard, de uitspraak van de Inspecteur vernietigd en de aanslag verminderd tot een aanslag naar een vermogen van ƒ 27.438.813. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

Belanghebbende heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Staatssecretaris van Financiën heeft een verweerschrift ingediend.

Partijen hebben de zaak doen toelichten, belanghebbende door mr. P.A. Mackaaij, advocaat te Amsterdam, de Staatssecretaris door mr. S.R. Markus, advocaat te 's-Gravenhage.

3.2. Bij de bepaling van belastingschulden moet acht worden geslagen op alle omstandigheden die ten tijde van die bepaling bekend zijn. Daarbij dient schatting plaats te vinden van onzekere factoren. Ten aanzien van belastingschulden die op het tijdstip van die bepaling blijken te bestaan ingevolge onherroepelijk vaststaande aanslagen, heeft te gelden dat die als verschuldigd vaststaande bedragen ook bij de aanvang van het belastingjaar als verschuldigd worden aangemerkt (vgl. HR 19 januari 1955, nr. 12091, BNB 1955/81). Anders dan het Hof heeft geoordeeld is bij dit een en ander niet van belang of het gaat om een situatie waarin het de bepaling van de hoogte van de belastingschulden van de belastingplichtige zelf betreft, dan wel een situatie zoals de onderwerpelijke waarin de belastingplichtige alle aandelen houdt in een vennootschap en die vennootschap een hogere belastingschuld blijkt te hebben dan waarmee bij de bepaling van de waarde van de betreffende aandelen rekening is gehouden. Ook in een zodanige situatie dient bij de bepaling van de waarde van de aandelen bij de aanvang van het belastingjaar uit te worden gegaan van de werkelijke belastingschulden van de vennootschap. Daarbij dient voorts in aanmerking te worden genomen dat in een geval als het onderhavige een redelijke wetstoepassing met zich brengt dat bij de bepaling van de belastingschulden van A rekening wordt gehouden met het bedrag van de aan haar opgelegde aanslagen (die bij het heden door de Hoge Raad in de zaak met het nummer 40818 gewezen arrest onherroepelijk zijn komen vast te staan).

Gelet op het vorenoverwogene is het vierde middel voorzover het zich tegen het hiervoor onder 3.1 weergegeven oordeel van het Hof keert terecht voorgesteld. 's Hofs uitspraak kan niet in stand blijven. Verwijzing moet volgen.

De Hoge Raad:

verklaart het beroep gegrond,

vernietigt de uitspraak van het Hof, behoudens de beslissingen omtrent het griffierecht en de proceskosten,

verwijst het geding naar het Gerechtshof te 's-Gravenhage ter verdere behandeling en beslissing van de zaak met inachtneming van dit arrest,

gelast dat de Staat aan belanghebbende vergoedt het door deze ter zake van de behandeling van het beroep in cassatie verschuldigd geworden griffierecht ten bedrage van € 87, en

veroordeelt de Staatssecretaris van Financiën in de kosten van het geding in cassatie aan de zijde van belanghebbende, vastgesteld op de helft van € 1288, derhalve € 644 voor beroepsmatig verleende rechtsbijstand, en wijst de Staat aan als de rechtspersoon die deze kosten moet vergoeden.