Hoge Raad, 01-09-2006, AV2292, 39690

Nr. 39.690

1 september 2006

EC

Aan belanghebbende is over het tijdvak 1 januari 1995 tot en met 31 december 1997 een naheffingsaanslag in de afvalstoffenbelasting opgelegd ten bedrage van ƒ 4.417.812, welke aanslag na daartegen gemaakt bezwaar bij uitspraak van de Inspecteur is gehandhaafd.

Belanghebbende is tegen die uitspraak in beroep gekomen bij het Hof.

Het Hof heeft het beroep ongegrond verklaard. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

Belanghebbende heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Staatssecretaris van Financiën heeft een verweerschrift ingediend.

Belanghebbende heeft een conclusie van repliek ingediend.

De Advocaat-Generaal W. de Wit heeft op 22 december 2005 geconcludeerd tot gegrondverklaring van het beroep en verwijzing van de zaak naar een ander gerechtshof.

Belanghebbende heeft schriftelijk op de conclusie gereageerd.

3.1. In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

Belanghebbende is eigenaar van een stortplaats te Delfzijl. Voor de exploitatie hiervan is haar in 1991 vergunning verleend. De stortplaats is op 1 juni 1997 gesloten.

In 1995 is door de afdeling Civiele techniek van de gemeente 2907 ton materiaal aangevoerd op de stortplaats. Daarvoor is door belanghebbende naderhand ƒ 84.884 terzake van afvalstoffenbelasting in rekening gebracht bij het grondbedrijf van de gemeente, doch in december 1996 is dit bedrag gecrediteerd, waarna aan belanghebbende ƒ 2 per ton in rekening is gebracht voor geleverde schone grond.

In 1996 en 1997 is door A B.V. respectievelijk 1741 en 752 ton slibresidu aan belanghebbendes inrichting afgegeven. Het slibresidu heeft belanghebbende met toestemming van de provincie Groningen gebruikt voor de dagelijkse afdekking van het stortlichaam. In de eindafdichting mocht het niet worden gebruikt. Aanvankelijk heeft belanghebbende aan A B.V. een storttarief van ƒ 8 per ton én de afvalstoffenbelasting in rekening gebracht. Na creditering van de desbetreffende facturen heeft belanghebbende aan A B.V. nieuwe facturen uitgereikt, ditmaal zonder afvalstoffenbelasting.

In 1995 is 6068 ton puin, 3707 ton afdekgrond-2 en 25.539 ton "schone" grond aan de inrichting afgegeven, waarvoor belanghebbende geen storttarief in rekening heeft gebracht. Op 4 maart 1996 heeft belanghebbende aan de aanbieders ƒ 2 per ton vergoed.

In 1995 is voorts 6228 ton puin en 53.424 ton "schone" grond en in 1997 5054 ton puin en 45.792 ton "schone" grond aan de inrichting afgegeven, waarvoor belanghebbende aan de aanbieders een vergoeding van ƒ 2 per ton heeft betaald.

Het puin is gebruikt voor verharding van wegen binnen de inrichting. Het afdekmateriaal-2 is gebruikt voor de dagelijkse afdekking van het stortlichaam.

3.2. Het Hof heeft geoordeeld dat belanghebbende geen beroep kan doen op het zogenoemde positieve-prijsbeginsel ter zake van de afvalstoffen waarvoor belanghebbende zich achteraf ƒ 2 per ton in rekening heeft laten brengen.

Het Hof heeft voor zijn oordeel redengevend geacht het gekunstelde en geconstrueerde karakter van die betaling. Daarmede heeft het Hof tot uitdrukking gebracht dat naar zijn oordeel te dezen geen sprake is van een situatie waarin de houder van de inrichting voor het betrekken van de stoffen een reële prijs heeft betaald. Dit oordeel kan als van feitelijke aard in cassatie niet op juistheid worden getoetst. Het is ook niet onbegrijpelijk of onvoldoende gemotiveerd; voorzover middel 2, onderdeel 4, daartegen met een motiveringsklacht opkomt, faalt het. Daarvan uitgaande heeft het Hof met juistheid geoordeeld dat belanghebbende geen beroep kan doen op het zogenoemde positieve-prijsbeginsel. De meer subsidiair aangevoerde klacht van middel 1 faalt derhalve eveneens.

De Hoge Raad:

verklaart het beroep gegrond,

vernietigt de uitspraak van het Hof,

verwijst het geding naar het Gerechtshof te Arnhem ter verdere behandeling en beslissing van de zaak met inachtneming van dit arrest,

gelast dat de Staat aan belanghebbende vergoedt het door deze ter zake van de behandeling van het beroep in cassatie verschuldigd geworden griffierecht ten bedrage van € 348, en

veroordeelt de Staatssecretaris van Financiën in de kosten van het geding in cassatie aan de zijde van belanghebbende, vastgesteld op € 1449 voor beroepsmatig verleende rechtsbijstand, en wijst de Staat aan als de rechtspersoon die deze kosten moet vergoeden.