Hoge Raad, 14-04-2006, AW1662, 41170

Nr. 41.170

14 april 2006

JBH

Aan belanghebbende is ter zake van het genot krachtens eigendom van de onroerende zaak a-straat 1 te Q een aanslag in de baatbelasting herinrichting binnenstad Leeuwarden fase 1B: Waagplein en omgeving opgelegd ten bedrage van ƒ 19.232,87, welke aanslag, na daartegen gemaakt bezwaar, bij uitspraak van de directeur Algemene Zaken van de gemeente Leeuwarden is gehandhaafd.

Belanghebbende is tegen die uitspraak in beroep gekomen bij het Hof.

Het Hof heeft het beroep ongegrond verklaard. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

Belanghebbende heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

Burgemeester en wethouders van de gemeente Leeuwarden (hierna: B en W) hebben een verweerschrift ingediend.

Belanghebbende heeft een conclusie van repliek ingediend.

B en W hebben een conclusie van dupliek ingediend.

3.1.2. Voorts heeft de raad op 20 november 2000 de Verordening baatbelasting 2001 fase 1B (hierna: de Verordening) met een bijbehorende gewaarmerkte gebiedskaart vastgesteld. Artikel 4 van de Verordening luidt:

"Artikel 4 Maatstaf van heffing

1. De maatstaf van heffing bestaat voor onroerende zaken die zich hoofdzakelijk boven de grond bevinden uit:

ahet gewogen aantal volle vierkante meters oppervlakte van de onroerende zaak als bedoeld in het derde lid van dit artikel.

bhet gewogen aantal strekkende meters gevellengte van de onroerende zaak als bedoeld in het vierde lid van dit artikel.

5. De verdiepingsfactor bedraagt:

a voor een onroerende zaak waarvan uitsluitend de begane grond is gebaat door de getroffen voorzieningen0,8;

b voor een onroerende zaak waarvan uitsluitend de eerste verdieping is gebaat door de getroffen voorzieningen0,2;

c voor een onroerende zaak waarvan de begane grond en de eerste verdieping zijn gebaat door de getroffen voorzieningen1,0;

d voor een onroerende zaak die hoofdzakelijk is gelegen onder de grond1,0;

6. De liggingsfactor bedraagt:

a voor een onroerende zaak die grenst aan het Waagplein1,25;

b voor een onroerende zaak die grenst aan de Nieuwestad Noord- en Zuidzijde ten oosten van de Duco Martenapijp1,00;

c voor een onroerende zaak die gelegen is aan een straat of steeg die uitkomt op het Waagplein en welke straat of steeg op het smalste punt breder is dan 1,50 meter0,75;

d voor een onroerende zaak die gelegen is aan een straat of steeg die uitkomt op de Nieuwestad Noord- en Zuidzijde ten oosten van de Duco Martenapijp en welke straat of steeg op het smalste punt breder is dan 1,50 meter0,50;

e voor een onroerende zaak die indirect grenst aan het her in te richten gebied door middel van een voor het winkelend publiek toegankelijke overdekte passage die de onroerende zaak verbindt met een aan het heringerichte gebied grenzende onroerende zaak 0,10;

f voor een onroerende zaak die gelegen is aan een straat of steeg die uitkomt op het her in te richten gebied en welke straat of steeg op het smalste punt smaller is dan 1,50 meter0,10;

h voor een onroerende zaak die zowel grenst aan de her in te richten openbare ruimte (sub a en b) als aan een op het her in te richten gebied uitkomende straat of steeg (sub c, d en f) de waarde van de liggingsfactor die is toegekend aan de straat of steeg waaraan de huisnummering van de onroerende zaak is toegekend."

3.2.3. De subsidiaire stelling heeft het Hof verworpen in onderdeel 5.4 van zijn uitspraak. Het heeft daarvoor redengevend geoordeeld dat uit de in het bekostigingsbesluit opgenomen begroting en het overzicht van de bestede kosten blijkt dat bij het heffen van de belasting geen onderhoudskosten of kosten van op gelijkwaardige wijze vervangen van eerdere voorzieningen zijn verhaald.

Die redengeving is ontoereikend. Het Hof had naar aanleiding van de stelling van belanghebbende moeten onderzoeken of, voorzover sprake was van een wijziging of vervanging van bestaande voorzieningen, zulks heeft geresulteerd in een verbetering van die bestaande voorzieningen als bedoeld in het arrest van de Hoge Raad van 8 augustus 2003, nr.36 766, BNB 2003/338, onderdeel 3.2.3.

3.3. Onderdeel 4 van het middel richt zich tegen 's Hofs oordeel in onderdeel 5.8 van de uitspraak dat de door de gemeente gehanteerde rentecomponent van 3,199 percent niet te hoog is uitgaande van de door belanghebbende onweersproken aangevoerde gemiddelde rente op nieuwe tienjarige staatsleningen in 1999 van 4,6 percent tot 5,28 percent en de door de Bank Nederlandse Gemeenten op geleende bedragen in rekening gebrachte rente, die 0,3-0,5 percent hoger ligt. Het onderdeel betoogt dat dit oordeel onbegrijpelijk is nu de door de gemeente gehanteerde rentecomponent van 3,199 percent (over een kortere periode dan een jaar) gebaseerd is op een rente van 6,5 percent per jaar.

Het onderdeel slaagt. De gedingstukken laten geen andere conclusie toe dan dat de gemeente is uitgegaan van een percentage van 6,5 per jaar. Het Hof had dan ook moeten beoordelen of dat rentepercentage redelijk was.

3.4. Onderdeel 5 klaagt terecht dat het Hof in onderdeel 5.9 van zijn uitspraak ten onrechte eraan is voorbijgegaan dat de ligging in een in de Verordening als gebaat aangeduid gebied op zichzelf nog niet meebrengt dat er dan ook een aanslag kan worden opgelegd.

Ofschoon in dit opzicht gegrond kan het onderdeel niet tot cassatie leiden. De zinsnede in artikel 4, leden 3 en 4, van de Verordening, welke luidt:

"de zijde van de onroerende zaak die direct of indirect (door middel van een voor het winkelend publiek toegankelijke overdekte passage die de onroerende zaak verbindt met een aan het heringerichte gebied grenzende onroerende zaak) grenst aan de her in te richten openbare ruimte"

De Hoge Raad:

verklaart het beroep gegrond,

vernietigt de uitspraak van het Hof,

verwijst het geding naar het Gerechtshof te Amsterdam ter verdere behandeling en beslissing van de zaak met inachtneming van dit arrest,

gelast dat de gemeente Leeuwarden aan belanghebbende vergoedt het door deze ter zake van de behandeling van het beroep in cassatie verschuldigd geworden griffierecht ten bedrage van € 409, en

veroordeelt B en W in de kosten van het geding in cassatie aan de zijde van belanghebbende vastgesteld op de helft van € 1932, derhalve € 966 voor beroepsmatig verleende rechtsbijstand, en wijst de gemeente Leeuwarden aan als de rechtspersoon die deze kosten moet vergoeden.