Hoge Raad, 21-04-2006, AW2336, 41509

gewezen op het beroep in cassatie van X te Z tegen de uitspraak van het Gerechtshof te Amsterdam van 24 september 2004, nr. 03/02414, betreffende na te melden aanslag in de parkeerbelasting.

1. Aanslag, bezwaar en geding voor het Hof

2. Geding in cassatie

Belanghebbende heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

3. Beoordeling van de klachten

3.1. Het Hof heeft, na te hebben vastgesteld - in cassatie niet bestreden - dat belanghebbende niet tijdig een bezwaarschrift heeft ingediend, geoordeeld dat belanghebbende daarom terecht niet-ontvankelijk is verklaard in zijn bezwaar. Dat oordeel zou echter alleen juist zijn, indien zich ten aanzien van het na afloop van de termijn ingediende bezwaarschrift niet een geval heeft voorgedaan als bedoeld in artikel 6:11 van de Algemene wet bestuursrecht, te weten een geval waarin niet-ontvankelijkverklaring op grond van de termijnoverschrijding achterwege blijft omdat redelijkerwijs niet kan worden geoordeeld dat de indiener in verzuim is geweest.

3.2. Uit 's Hofs uitspraak blijkt niet ondubbelzinnig dat het acht geslagen heeft op die bepaling. Indien het dat heeft verzuimd, berust zijn bovenvermeld oordeel op een onjuiste rechtsopvatting.

3.3. Indien het Hof met zijn overweging "Dat wordt niet anders in het door belanghebbende gestelde geval dat hij de hem op zaterdag 23 november 2002 uitgereikte naheffingsaanslag op de daarop volgende dinsdag heeft achtergelaten bij het bureau parkeerbeheer," heeft bedoeld dat die stelling, indien juist, niet de slotsom wettigt dat redelijkerwijs niet kan worden geoordeeld dat belanghebbende in verzuim is geweest, is dat oordeel zonder motivering, die ontbreekt, onbegrijpelijk. Weliswaar zou de enkele omstandigheid dat belanghebbende het op of aan zijn auto aangebrachte aanslagbiljet heeft achtergelaten bij Parkeerbeheer, op zichzelf de termijnoverschrijding niet verschoonbaar maken, maar dat zou anders zijn indien juist is - hetgeen belanghebbende in zijn beroepschrift voor het Hof heeft gesteld, maar welke stelling door het Hof niet is behandeld - dat hij voor de betrokken ambtenaar dat aanslagbiljet moest achterlaten bij Parkeerbeheer. Van hem kon dan redelijkerwijs niet meer worden gevergd dat hij naar aanleiding van dat aanslagbiljet bezwaar maakte tegen de aanslag. Dit werd niet anders door de omstandigheid dat hem later op dezelfde dag als waarop hij het aanslagbiljet had achtergelaten bij Parkeerbeheer in een telefoongesprek is meegedeeld dat hij "het verhaal op schrift moest stellen".

3.4. 's Hofs uitspraak is derhalve niet naar de eis der wet met redenen omkleed. De daarop gerichte in het beroepschrift in cassatie besloten liggende klachten slagen. 's Hofs uitspraak kan niet in stand blijven. Verwijzing moet volgen. De klachten behoeven voor het overige geen behandeling.

4. Proceskosten

De Hoge Raad acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten. Door het verwijzingshof zal worden beoordeeld of aan belanghebbende voor de kosten van het geding voor het Hof een vergoeding dient te worden toegekend.

5. Beslissing

Dit arrest is gewezen door de raadsheer L. Monné als voorzitter, en de raadsheren P.J. van Amersfoort en C.J.J. van Maanen, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier A.I. Boussak-Leeksma, en in het openbaar uitgesproken op 21 april 2006.