Hoge Raad, 11-08-2006, AY6001, 39260

Nr. 39.260

11 augustus 2006

Za

Aan belanghebbende is ter zake van een schenking door A (hierna: schenker), een aanslag in het recht van schenking opgelegd naar een verkrijging van ƒ 5.000.000, welke aanslag, na daartegen gemaakt bezwaar, bij uitspraak van de Inspecteur is gehandhaafd.

Belanghebbende is tegen die uitspraak in beroep gekomen bij het Hof.

Het Hof heeft het beroep gegrond verklaard en de uitspraak van de Inspecteur alsmede de navorderingsaanslag vernietigd. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

De Staatssecretaris heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

Belanghebbende heeft een verweerschrift ingediend.

De Hoge Raad heeft partijen in de gelegenheid gesteld een reactie in te dienen op het arrest van het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen van 23 februari 2006 in de zaak C-513/03. De Staatssecretaris heeft van deze gelegenheid gebruik gemaakt.

3.1. In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

Schenker was Nederlander van nationaliteit en sinds november 1988 niet meer woonachtig in Nederland maar in Frankrijk. Belanghebbende is een irrevocable Cayman trust die door schenker is ingesteld op 10 november 1988. Schenker heeft op 6 december 1988 vijf miljoen gulden geschonken aan belanghebbende. Op 19 februari 1990 is de Inspecteur van die schenking in kennis gesteld.

De Inspecteur heeft aan de echtgenote en de kinderen van schenker - beneficiaries van de trust - op 12 maart 1992 aanslagen in het schenkingsrecht opgelegd. Deze aanslagen zijn vernietigd door het gerechtshof te 's-Gravenhage; het daartegen gerichte cassatieberoep is door de Hoge Raad verworpen in zijn arrest van 18 november 1998, nr. 31759, BNB 1999/37, waarin is geoordeeld dat niet de beneficiaries maar de trust (belanghebbende) als verkrijger van de schenking moet worden aangemerkt.

Op 28 januari 2000 is aan belanghebbende de onderhavige navorderingsaanslag in het schenkingsrecht opgelegd.

3.4. Anders dan het Hof heeft geoordeeld, biedt artikel 52, lid 1, van de Wet niet alleen een mogelijkheid tot navordering indien een aanslag tot een te laag bedrag is opgelegd, maar ook indien een aanslag ten onrechte achterwege is gebleven; deze gevallen - die aldus waren omschreven in de tot 1 januari 1985 geldende tekst van artikel 52, lid 1 - vallen immers beide (evenals het destijds als derde omschreven geval dat een vermindering tot een te hoog bedrag is verleend) onder de sedert 1 januari 1985 geldende algemene omschrijving dat "te weinig belasting is geheven". In de geschiedenis van de wetswijziging per 1 januari 1985 zijn geen aanwijzingen te vinden dat de bepaling in dit opzicht een beperkter bereik zou hebben dan onder de voordien geldende wettekst.

Het middel is derhalve in zoverre gegrond.

3.5.1. Ingevolge artikel 52, lid 1, van de Wet kan navordering "mede plaatsvinden in gevallen waarin van een verkrijger te weinig belasting is geheven doordat een aan een andere verkrijger opgelegde aanslag (...) is verminderd". De bepaling biedt - naast de mogelijkheid tot navordering ingevolge artikel 16 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: de AWR) - een extra mogelijkheid tot navordering van de rechten van successie, overgang en schenking in gevallen waarin geen sprake is van een 'nieuw feit' zoals bedoeld in artikel 16 van de AWR. Hieromtrent is bij de totstandkoming van de technische herziening van de Wet die met ingang van 1 januari 1985 in werking is getreden en waarbij het huidige artikel 52 van de Wet is ingevoerd, het volgende opgemerkt:

Bij Koninklijk besluit van 18 augustus 1962 (Stb. 319) zijn reeds grote delen van de Algemene wet [inzake rijksbelastingen] ook voor de rechten van successie, van schenking en van overgang in werking gesteld (...). Het ligt in het voornemen om de nog niet in werking getreden bepalingen van de Algemene wet bij Koninklijk besluit voor de Successiewet 1956 van toepassing te verklaren.

Bij de verdere aanpassing heb ik mij gesteld achter het standpunt (...) dat de nadruk moet liggen op de eenvormigheid van de belastingwetgeving en dat alleen dan moet worden afgeweken van de algemene regeling, indien de bijzondere aard van de successiebelasting dit rechtvaardigt. Ik denk hierbij met name aan de bepalingen van de Algemene wet betreffende (...) de navordering (...). (Kamerstukken II 1981/1982, 17 041, nr. 3, blz. 3)

In aansluiting daarop staat in de toelichting op artikel 52 van de Wet vermeld:

In het voorlopig verslag op wetsontwerp 7882 is (...) opgemerkt dat het wenselijk is een bepaling op te nemen die de mogelijkheid opent dat navordering plaatsvindt, wanneer ten gevolge van verlaging van een verkrijging een andere verkrijging (uit dezelfde nalatenschap) moet worden verhoogd. Ik ben het met deze opmerking eens. De nieuwe tekst van artikel 52, eerste lid, beoogt daaraan tegemoet te komen. (Kamerstukken II 1981/1982, 17 041, nr. 3, blz. 22)

De passage in het voorlopig verslag op het - later ingetrokken - wetsontwerp 7882 waarnaar in het zojuist vermelde citaat wordt verwezen, luidt als volgt:

Nu doen zich te dezen bij de heffing van het successierecht twee eigenaardigheden voor (...). De tweede eigenaardigheid is (...) duidelijker te maken aan de hand van een voorbeeld waarbij twee verkrijgers uit één nalatenschap een tegenstrijdig belang hebben. Deze eigenaardigheid betreft de vraag wat moet geschieden indien na bezwaar (beroep of cassatie) de aanslag van één verkrijger moet worden verlaagd, maar dientengevolge die van een andere verkrijger zou behoren te worden verhoogd. Is de uitspraak waaruit de verlaging voortvloeit een nieuw feit, dat navordering ten laste van die andere verkrijger mogelijk maakt? (...) Een en ander moet naar de mening van de hier aan het woord zijnde leden tot de conclusie leiden, dat het wenselijk is bepalingen op te nemen die de mogelijkheid openen dat (...) navordering plaatsvindt wanneer ten gevolge van verlaging van een verkrijging een andere verkrijging (uit dezelfde nalatenschap) moet worden verhoogd. (Kamerstukken II 1964/1965, 7882, nr. 4, blz. 10)

De Hoge Raad:

verklaart het beroep ongegrond, en

veroordeelt de Staatssecretaris van Financiën in de kosten van het geding in cassatie aan de zijde van belanghebbende, vastgesteld op de helft van € 644, derhalve € 322, voor beroepsmatig verleende rechtsbijstand, en wijst de Staat aan als de rechtspersoon die deze kosten moet vergoeden.