Hoge Raad, 06-10-2006, AY9489, 40443

gewezen op het beroep in cassatie van X te Z (hierna: belanghebbende) tegen de uitspraak van het Gerechtshof te Arnhem van 24 december 2003, nr. 02/02746, betreffende na te melden beschikking op grond van de Wet waardering onroerende zaken.

1. Beschikking, bezwaar en geding voor het Hof

2. Geding in cassatie

3. Beoordeling van de middelen

3.2. 's Hofs oordeel dat de ambtenaar met hetgeen hij heeft aangevoerd de door hem verdedigde waarde aannemelijk heeft gemaakt, berust op de aan het Hof voorbehouden waardering van de bewijsmiddelen. Dat oordeel is niet onbegrijpelijk, en behoefde geen nadere motivering dan gegeven; het Hof hoefde niet afzonderlijk in te gaan op de stelling van belanghebbende dat de gemeente de vergelijkingsobjecten niet juist heeft vastgesteld of op de specifieke verschillen tussen de vergelijkingsobjecten en de woning van belanghebbende. Het derde middel faalt derhalve.

3.3.1. Het tweede middel keert zich tegen 's Hofs verwerping (onderdeel 6.6) van het beroep van belanghebbende op de zogenoemde meerderheidsregel.

3.3.2. Uit de arresten van de Hoge Raad van 8 juli 2005, nr. 39850, BNB 2005/298 en nr. 39953, BNB 2005/299, volgt dat voor de toepassing van de meerderheidsregel in een geval als het onderhavige de vergelijking moet worden beperkt tot woningen die identiek zijn, in die zin dat de onderlinge verschillen naar het oordeel van de feitenrechter verwaarloosbaar zijn. Dit brengt, blijkens die arresten, enerzijds mee dat een beroep op de meerderheidsregel ondersteund dient te worden met de stelling dat minstens twee identieke objecten lager zijn gewaardeerd, anderzijds dat de heffingsambtenaar, op wiens weg het ligt te stellen dat de relevante groep groter is, daartoe slechts (juist gewaardeerde) objecten zal kunnen aanwijzen die eveneens identiek zijn aan dat van de klager. Zowel ter ondersteuning als ter weerlegging van een beroep op de meerderheidsregel zal gewezen kunnen worden op alle identieke panden die gelegen zijn binnen het ambtsgebied van het betrokken bestuursorgaan, dat wil zeggen binnen de grenzen van de desbetreffende gemeente.

3.3.3. Belanghebbende heeft zijn beroep op de meerderheidsregel voor het Hof ondersteund met de stelling dat meerdere vergelijkbare objecten te laag zijn gewaardeerd. Het Hof heeft dat beroep verworpen in onderdeel 6.6 van de bestreden uitspraak. Uit hetgeen het Hof daar heeft overwogen blijkt echter niet of het Hof daarbij van de juiste, hiervoor in 3.3.2 vermelde, rechtsopvattingen is uitgegaan. Indien dat wel zo zou zijn, is onvoldoende gemotiveerd 's Hofs oordeel dat de omstandigheid dat mogelijk enkele andere onroerende zaken in dezelfde buurt te laag zijn gewaardeerd onvoldoende is voor de conclusie dat de ambtenaar ten aanzien van belanghebbende heeft gehandeld in strijd met het gelijkheidsbeginsel. Het Hof heeft immers niets vastgesteld omtrent het al of niet identiek zijn van de door belanghebbende genoemde objecten en de woning van belanghebbende en omtrent de grootte van de relevante groep identieke woningen. De daarop gerichte in het middel besloten liggende klacht slaagt.

3.4. 's Hofs uitspraak kan niet in stand blijven. Verwijzing moet volgen. Het tweede middel behoeft voor het overige geen behandeling.

4. Proceskosten

Het college zal worden veroordeeld in de kosten van het geding in cassatie. Door het verwijzingshof zal worden beoordeeld of aan belanghebbende voor de kosten van het geding voor het Hof een vergoeding dient te worden toegekend.

5. Beslissing

Dit arrest is gewezen door de vice-president J.W. van den Berge als voorzitter, en de raadsheren L. Monné en C.J.J. van Maanen, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier A.I. Boussak-Leeksma, en in het openbaar uitgesproken op 6 oktober 2006.