Hoge Raad, 14-09-2007, AU6910, 522

Nr. 522

14 september 2007

Bij besluit van 22 september 2000 heeft het Lisv aan belanghebbende een correctienota ingevolge de Coördinatiewet Sociale Verzekering (hierna: CSV) opgelegd over de periode 25 februari 1998 tot en met 31 december 1998.

Bij besluit van 27 september 2000 heeft het Lisv aan belanghebbende een boetenota ingevolge de CSV, het Besluit Administratieve Boete Coördinatiewet en het Besluit toepassing administratieve boeten CSV opgelegd over dezelfde periode.

Het Lisv heeft de tegen deze besluiten gemaakte bezwaren bij beslissing van 13 september 2001 ongegrond verklaard.

Tegen de beslissing op het bezwaar heeft belanghebbende beroep ingesteld bij de Rechtbank te Groningen.

De Rechtbank heeft bij uitspraak van 13 februari 2003 het beroep ongegrond verklaard.

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van de Rechtbank hoger beroep ingesteld bij de Centrale Raad.

De Centrale Raad heeft de bestreden uitspraak bevestigd. De uitspraak van de Centrale Raad is aan dit arrest gehecht.

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van de Centrale Raad beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie en de aanvulling van dat beroepschrift bij een geschrift dat op 31 maart 2005 bij de Hoge Raad is ingekomen, zijn aan dit arrest gehecht en maken daarvan deel uit.

De Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (hierna: de Raad van bestuur) heeft als rechtsopvolger van het Lisv een verweerschrift ingediend.

Belanghebbende heeft een conclusie van repliek ingediend.

De Raad van bestuur heeft een conclusie van dupliek ingediend.

Belanghebbende heeft de zaak doen toelichten door mr. B.N. Kloostra, advocaat te Groningen.

De Advocaat-Generaal C.W.M. van Ballegooijen heeft op 5 oktober 2005 geconcludeerd tot gegrondverklaring van het beroep en verwijzing van het geding naar de Centrale Raad.

De Raad van bestuur heeft schriftelijk op de conclusie gereageerd. Daarin heeft de Raad van bestuur verklaard dat waar bij het bepalen van het fooienbedrag ingevolge artikel 3 van het Fooienbesluit 1989 geen rekening is gehouden met het genoten bedrag in natura en met de brutering volgens het anoniementarief - kwesties waarover in cassatie niet is geklaagd -, dit alsnog zal gebeuren en de in geding zijn nota's alsnog zullen worden gecorrigeerd.

4.3.1. Belanghebbende betoogt in cassatie dat het Lisv ten onrechte toepassing heeft gegeven aan artikel 3, lid 1, van het Fooienbesluit 1989 omdat fooien die een werknemer van derden ontvangt, niet uit dienstbetrekking worden genoten en derhalve geen loon zijn.

Het Fooienbesluit 1989 vormt een uitwerking van een in artikel 7, lid 1, CSV opgenomen delegatiebepaling, die op haar beurt voortbouwt op artikel 4, lid 1, van die wet, dat luidt: "Loon is al hetgeen uit een dienstbetrekking wordt genoten". Tot het loon bedoeld in die bepaling moet, zo blijkt uit de geschiedenis van de totstandkoming van die bepaling, ook worden gerekend hetgeen een werknemer van derden aan fooien ontvangt. De klacht faalt derhalve.

4.3.2. Belanghebbende betoogt voorts dat de Centrale Raad heeft miskend dat het Fooienbesluit 1989 slechts van toepassing kan zijn voor de periode waarin de horeca-cao algemeen verbindend was verklaard, hetgeen volgens belanghebbende slechts gedurende een deel van het tijdvak het geval is geweest.

Deze klacht faalt omdat de Hoge Raad zich verenigt met de vaste rechtspraak van de Centrale Raad, waar daarin is geoordeeld dat met artikel 3 van het Fooienbesluit 1989 niets anders is beoogd dan het in het leven roepen van een in de praktijk eenvoudig te hanteren waarderingsregel; en dat de omstandigheid dat daarbij is aangesloten bij de CAO niet betekent dat voor de toepassing van die waarderingsregel is vereist dat de CAO algemeen verbindend verklaard is, dan wel anderszins doorwerkt in de arbeidsovereenkomsten van werknemers in de horeca.

4.3.3. Het beroepschrift in cassatie bevat voorts de klacht dat artikel 3, lid 1, van het Fooienbesluit 1989 slechts ziet op bedienend personeel, waaronder volgens belanghebbende bijvoorbeeld keukenpersoneel niet zou zijn te begrijpen.

Die klacht faalt aangezien de tekst van de bedoelde bepaling algemeen is geformuleerd en de toelichting op die bepaling onvoldoende steun biedt voor een uitleg in de zin als in de klacht wordt voorgestaan.