Hoge Raad, 23-01-2009, BD3565, 07/10944

nr. 07/10944

23 januari 2009

Aan belanghebbende is over het jaar 2001 een navorderingsaanslag in de vennootschapsbelasting opgelegd, alsmede een boete.

De Inspecteur heeft het tegen de boetebeschikking gemaakte bezwaar niet-ontvankelijk verklaard.

De Rechtbank te Haarlem heeft het tegen die uitspraak ingestelde beroep ongegrond verklaard.

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van de Rechtbank hoger beroep ingesteld bij het Hof.

Het Hof heeft de uitspraak van de Inspecteur vernietigd, alsmede de boetebeschikking. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

De Staatssecretaris heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

Belanghebbende heeft een verweerschrift ingediend.

De Staatssecretaris heeft een conclusie van repliek ingediend.

Belanghebbende heeft een conclusie van dupliek ingediend.

De Advocaat-Generaal P.J. Wattel heeft op 16 mei 2008 geconcludeerd tot ongegrondverklaring van het beroep.

3.1. In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

De onderhavige boete is belanghebbende opgelegd gelijktijdig met de vaststelling van een haar over het jaar 2001 opgelegde navorderingsaanslag in de vennootschapsbelasting. Die navorderingsaanslag is in rechte onaantastbaar geworden door het verstrijken van de termijn waarbinnen tegen de aanslag bezwaar kon worden gemaakt; een eerst na ommekomst van die termijn door belanghebbende ingediend bezwaarschrift is door de Inspecteur wegens termijnoverschrijding niet-ontvankelijk verklaard, tegen welke uitspraak belanghebbende vergeefs beroep en hoger beroep heeft ingesteld.

3.3. Voor zover in de middelen wordt aangevoerd dat het Hof ten onrechte op gronden die slechts van toepassing zijn op de navorderingsaanslag de in geding zijnde boetebeschikking heeft vernietigd, zijn zij ongegrond. Het moge zo zijn dat de onderhavige zaak van de drie andere door het Hof beoordeelde zaken verschilt doordat in de onderhavige zaak moet worden uitgegaan van de rechtmatigheid van de navorderingsaanslag. Het moge verder zo zijn dat het door het Hof in die andere zaken gegeven oordeel dat een wettelijke grondslag voor navordering ontbrak, een omstandigheid betreft die niet van belang is voor de beoordeling van de vraag of belanghebbende het beboetbare feit als bedoeld in artikel 67e, lid 1, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen heeft begaan, en evenmin voor de beoordeling van de ernst van het vergrijp en de ernst van het belanghebbende te dier zake te maken verwijt. Echter, het Hof heeft in de andere drie zaken tevens geoordeeld dat aan belanghebbende (zelf) geen opzet of grove schuld kan worden verweten ter zake van het gedaan zijn van aangifte naar een te laag bedrag. Laatstbedoeld oordeel is wel van belang voor de (on)mogelijkheid belanghebbende een boete op te leggen (vgl. HR 1 december 2006, nr. 40369, BNB 2007/151).

De middelen falen ook voor zover zij het zo-even vermelde oordeel van het Hof dat belanghebbende geen opzet of grove schuld kan worden verweten, bestrijden. Dat oordeel geeft geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting en kan, als verweven met waarderingen van feitelijke aard, voor het overige in cassatie niet op juistheid worden getoetst. Het is ook niet onbegrijpelijk of anderszins onvoldoende gemotiveerd. Uitgaande van dat oordeel heeft het Hof terecht de boetebeschikking vernietigd.

De Hoge Raad:

verklaart het beroep in cassatie ongegrond, en

veroordeelt de Staatssecretaris van Financiën in de kosten van het geding in cassatie aan de zijde van belanghebbende, vastgesteld op € 1288 voor beroepsmatig verleende rechtsbijstand, en wijst de Staat aan als de rechtspersoon die deze kosten moet vergoeden.